Tijdens de, overigens heerlijke, pompoenrisotto zat ik al met een half oog naar de borden met de toetjes te loeren. Een paar jaar geleden at ik hier een heerlijke tiramisu. Veel beter dan de gemiddelde slagroom met Nesquik combinatie die her en der als tiramisu aan de man gebracht wordt. Nee, écht lekker. Maar vandaag hadden ze verzonnen dat het geserveerd moest worden met sinaasappel en Quarante Tres. Niet mijn idee van verbetering. Een beetje alsof je een fris pilsje serveert met een flinke schep Brinta er in. Of erwtensoep met een scheut ranja. Het alternatief stond in cryptisch Italiaans op het bord, maar was in het Nederlands panna cotta met basilicum en verse aarbeien in oude balsamico.
Huh, wat? Dat klonk vreemd, maar wel interessant. Dit restaurant bezocht ik toch voor de tiramisu. Maar ja, als de omstandigheden wijzigen is flexibiliteit geboden.
Dat bleek de juiste houding.
Lekker was ie! Lekker! Even wennen, gladde koele pudding die vooral heel erg naar basilicum smaakt. Mijn mond en hersenen hadden tijd nodig om te begrijpen wat er gebeurde, maar waren het er al snel over eens dat dit per emmer ingekocht moest gaan worden. De zure aardbeien waren een leuke aanvulling, maar die panna cotta was meer dan alleen omrijden waard. Ik heb al een vermoeden waar ik tijdens mijn volgende bezoek aan Rotterdam ga eten.
Om de hoek zag ik wat kippen van een muur vliegen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten