Sta ik het ene moment mijn vers gedroogde was in de kast te leggen, zie mezelf even later die kast uit staan mesten. Best veel textiel wat overbodig geworden is. Stuk, te klein, versleten, verlept. Een slaapzak uit het jaar nul, een regenbroek maatje brugklas. Hop, in de zak van Max, of hoe heet dat? Die bak van een commerciële recyclefabriek. Beddengoed wat al jaren geen daglicht meer zag, shirts van festivals die al heel lang geleden wegbezuinigd zijn.
En kijk, ouwe metal-shirts. Nee, die mogen blijven. 30 jaar oud en fletser dan ooit. Ik krijg het niet over mijn hart om die weg te doen. In de hangafdeling naast stoffige troep ook dingen die niet weg kunnen. Het laatste pak van mijn vader, ooit, lang geleden toen het mij ook nog paste, droeg ik het nog bij een straattheateract. Het merk klonk toen best exotisch, nu herken ik het als een van de huismerken van C&A. Het weer zit er in, misschien toch in de zak?
En ja, mijn Constructor-trui. Ooit mijn pride and joy, verschillende keren is er op geboden, maar ik achtte de kans klein dat mijn moeder er nóg een voor me zou breien. Bovendien was een paar tientjes in mijn beurs wel leuk, maar ik moest wel nog naar huis fietsen. De T-shirts van mijn bandje maakte ik zelf, daar liepen er nogal wat van rond, maar die trui was uniek. Nu vooral uitgelubberd en heel groot. Maar hij mag blijven hangen. Nog heel lang.
Respectievelijk twintig en vijfentwintig jaar geleden
vonden we zelf dat we hier prima mee voor de dag kwamen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten