Andere tijden

Sommige klussen kijk in meer naar uit dan andere. Vandaag was er zo een. Twee bijzondere types op het podium. Naar de muziek van Dave Eugene Edwards heb ik veel geluisterd, hij was zanger van 16 Horsepower en Woven Hand. Drie 16 Horsepower shows heb ik destijds ook belicht. En nooit een woord met hem gewisseld. Behalve een gemompeld "Thanks for clapping", heb ik hem überhaupt nooit iets horen zeggen, ook niet in de lift vandaag. Een echte feestneus zal het waarschijnlijk nooit worden. 

Ik was misschien vergeten dat een paar jaar geleden zijn podiumpersoonlijkheid veranderd is van een door Den Duivel belaagde Godsvrezend Christen, naar een Indiaanse sjamaan. Tussen het spelen door was hij vanavond wuivend geesten aan het verdrijven, of misschien een bromvlieg, dat zag ik niet goed.

Toen ineengedoken op een barkruk, met houthakkershemd en een spijkerbroek, nu met bandana, rijk bestikte blouse en strakke designerjeans. Wel jammer dat ie sindsdien zijn zonnebril ook niet meer afzet. Destijds was het juist zo beeldbepalend hoe zijn ogen naar boven weg rolden en alleen het oogwit zichtbaar bleef. Nummers lang. Ik heb weleens getwijfeld of het wel een act was. Hij leek dan écht bezeten en verdwenen. De band jaagde door met  hun duistere Americana en iets leek zelf te kiezen wanneer er weer gezongen werd.

Met Hacke ernaast in een glanzende rode blouse die zijn forse torso steeds stakker omspande De hele grote schoenen, druipsnor, het hoedje, de strakke broek en de koddige danspasjes, kon ik de vergelijking met Pipo de Clown en Mama Lou niet helemaal los laten. Hacke die natuurlijk ook een aardige historie heeft door al bijna 40 jaar met Einsturzende Neubauten te spelen. Niet het minste bandje. maar weer eens wat video's van bekeken en over gelezen. Wat een teringherrie. Opvallend detail in zijn biografie vond ik dat zijn eerste vriendin destijds Christiane F. was. Die naam had ik al even niet gehoord. Andere tijden. 

Ondanks de outfits speelden ze overigens lekker. Zwaar, dreigend, mooi.

Luister zelf maar: Hier

Saai?

Nee, saai is het niet.

Allesbehalve.

Vandaar ook de lagere frequentie van mijn blogs.

Saai voor de lezer ja, om weer geen vers stukje te zien.

Sorry.

Vandaag besteedde ik de eerste helft van de dag aan een voorstelling op te bouwen.

Wij stonden met z'n zessen en zij ook? Wat gaan we doen wat zo groot is?

Het is een trailer en een bus, hoeveel kan het zijn?

Nou, heel veel dus, vakken, zuilen, dakjes, lampen, kabels, heel veel gepruts.

In een goeie sfeer werd de hele teringzooi het dak in gehesen, lampie er op, klaar.

Tegen de tijd dat de show begon, had ik thuis gegeten en zat ik in een ander theater.

Het Jazz International Festival is in de stad en een serie bandjes kwamen spelen.

Jazz in allerlei verschijningsvormen. 

Van knallende punk, tot minimalistisch emotioneel gepiep.

Wat arrogant Amerikaans getetter en studentenbigbandtoeters.

En een hoop bekenden natuurlijk. Wel zo gezellig.

Een paar foto´s en door.

En saai, nee saai was het niet.

Manifestations

Of ik opnieuw Manifestations wilde komen fotograferen? Ja hoor. 

Vorig jaar was dat ook leuk. Als onderdeel van de Dutch Design Week in Eindhoven

presenteren studenten hun werk. Zeer divers, zowel in idee als uitvoering.

Het een kritisch, het ander absurd, of gewoon heel modegevoelig.

Net zo wisselend als de ontwerpers die het presenteerden.

 25 slijptollen maakten een prachtige vonkenregen 

waar een vrijwilliger doorheen mocht wandelen 

Op de speelkast Ad Invaders kan je de strijd aan gaan met persoonlijke advertenties

Door aan de 3d printer-code van wapens 

andere informatie toe te voegen, verandert het ontwerp.

Hier werd de tekst van een pacifistisch liedje 

aan een automatisch wapen toegevoegd waardoor het onbruikbaar werd.

Of ze lekker lopen weet ik niet, maar je hebt weer eens wat anders om aan te trekken.

Geen idee wat het idee achter deze levende camera is

Niet iedereen bij de workshop "Bouw je eigen robot"

was even enthousiast.

Deze bezoekster moest toch even voelen aan de real live doll.

Een verdieping lager werd in beslag genomen door een project met grote speakers

die de hele hal een beetje lieten trillen.

De een was er meteen weg van, de ander bleef even zitten luisteren.

Circus!

Bij de uitgang stond een verlengde golfkar. 

"Rijdt jij naar de parkeerplaats?" 

Hij knikte, wij namen plaats. 

Met een ruk kwam de kar van zijn plek.

Ondertussen riep de chauffeur in zijn walkie talkie:"Ja dikke lul, da zuuk ik nie".

Aan de andere kant klonk wat gekraak en een opgewekte stem:" Joh, het is nog drie kwartier, je bent er bijna." "Het zal wel, tien uur is tien uur, ik go naar huis!" Met een noodgang scheurden we richting parkeerplek. Hij was er duidelijk klaar mee. 

Brabants is in zo'n geval prachtig. Compact, duidelijk en geen lettergreep te veel.

Goeie afsluiting van een goeie avond. We waren op Circo Circolo, het circusfestival in Tilburg. Ockham's Razor speelde daar hun voorstelling "Tipping Point".(Hier is de trailer) Razend knap acrobatiektheater. Geen glamour, geen strakke blinkende pakjes. Wel vijf goedgemutste loeisterke Engelsen verbaasden ons. Met als decor niet meer dan 5 witte palen maakten ze een voorstelling van een uur die me geen moment verveelde. Da's fijn. Weer zo'n voorstelling waar je met meer energie uitgaat dan je er in kwam.

Enne, wat betekent dat eigenlijk, Ockham's Razor? 

Nou, dat wordt hier in 90 seconden uitgelegd

Twee

En dan blijken die twee festivals op dezelfde dag te vallen. Kak, Kaaak, Kaaaaaaak.

Zal je net zien. Voor de ene had ik ik me vijf maanden geleden al aangemeld, de andere is jaarlijks terugkerend en tot nu toe lekker. Keuzes keuzes. Kan het allebei? Ik hoop het.

Bij het Festival der Kunsten sta ik de de hele dag een aantal dierenportretten te exposeren. In praktijk betekent dat, dat ik in een woonkamer van een dame op leeftijd een serie foto's ten toon stel en veel bezoekers te woord sta. Ik moest zo nodig fotograaf worden, dan hoort exposeren er bij. Zeker omdat ik ook mijn huur er van wil betalen. Ieder jaar zie ik er tegen op en ieder jaar vind ik het toch ook heel leuk. Positieve reacties op die dierenportretten hoor ik graag. En vertellen hoe ik ze maakte vind ik leuk. Al is het vaak dezelfde riedel. Aan het eind van de middag vraag ik me af hoe vaak ik vertelde over de afgeschoten hengst op een van de foto's.

Naar huis, eten, even onderuit, opfrissen en door. Soulcrusher staat op het menu. 13 bandjes in twee zalen, waarvan meer dan de helft al klaar is als ik binnen kom. Eerst koffie. In het cafe staat een rij voor de bar en de automaat backstage is net zo goed, dus naar boven. Daar tref ik een klein leger in de keuken aan de schoonmaak en afwas. Vermoeide maar tevreden gezichten. Ze maakten heel veel sandwiches en warme maaltijden voor de bands en bezoekers. Duidelijk de laatste loodjes. Body Count knalt hard door de keuken. Opruimen en dan bier. 

In de gang achter de podia wordt gestaag gewerkt, een drumstel wordt op opgetuigd, een ander net naar buiten gereden. Makkelijk sfeertje, grote glimlachen vallen me op. Dat zeg ik ook tegen een geluidstechnica. "Tja, het is de hele dag depressieve kutmuziek, maar iedereen heeft goeie zin." Antwoordt ze. Voor mij voelt het als thuis komen. 

De zaal in. Oh ja. Doppen in. En adem uit. Onder is het druk en ik loop naar het balkon. Op de trap tref ik een stel wat in Jesus Christ Superstar niet op zou vallen. Allebei jong, mager, steil lang haar en diep in slaap in elkaars armen. De trap waar ze op zitten trilt onder mijn voeten, het geluid is groot, laag en hard. En zij, ze slapen, op de trap. De band speelt strak, hard en op gevoel. Adem uit. Koud bier. In no-time wieg ik mee op de trage beats. Afgeschoten hengsten zijn al weer lang geleden. Twee festivals op een dag kan best.