Hoog

Best gek dat je hoogtevrees kan krijgen als je op je stoel of op de bank zit.
Toch heb ik dat af en toe als ik types op onmogelijke hoogte dingen zie doen
waar ze vast niet voor verzekerd zijn.

Zoals deze gasten
Of deze, die ook nog eens wat trucs uit haalt.

Mijn maag draait dan toch een beetje.
Best gek, want ik zit zelf gewoon op een stoel.
Binnen, op de begane grond.
Geen idee of ik daar eigenlijk voor verzekerd ben.

Ook best hoog, maar toch anders

Heet

Vanochtend mocht ik een hoop spullen verhuizen van de ene opslag naar de andere. Allebei zonder airco. Het was warm, nee het was heet. Heter dan goed voor mij was. Na een paar uur was alles over en mocht ik gaan douchen. Dat was voor iedereen beter.

Vier weken geleden begon de verbouwing van de straat waar ik woon en die net om de hoek. Een verbouwing waar ik niet om vroeg of wilde. Zoals op veel andere plekken in de stad wordt een prima functionerende situatie aangepast in iets waar de komende jaren flink over vergaderd gaat worden. Door de straat drastisch te versmallen wordt het levensgevaarlijk voor fietsers en erg onhandig voor automobilisten. Oh ja, voor chauffeurs met bus of vrachtwagen is het ook feest, die kunnen elkaar niet meer passeren zonder spiegels van geparkeerde auto's te raken. 

Om al dat moois te realiseren starten de mannen in oranje hesjes om 07.00 hun door dikke dieselmotoren aangedreven machines. De straat is goeddeels afgesloten en het gros van de parkeerplaatsen zijn vooralsnog bezet door stapels stoeptegels, bouwketen en graafmachines. Al met al ben ik niet echt enthousiast over het hele feestje.

Maar vandaag had ik toch met ze te doen. Ze waren asfalt aan het storten in de bloedhitte. In mijn woonkamer stegen de chemische stoffen al naar kritieke waarden, maar zij stonden er direct naast. Met volle teugen kregen ze de bloedhete teer- en bitumenlucht binnen. Even later zag ik ze ijsjes eten, dat maakte wel wat goed zo te zien. Waarschijnlijk wilden zij ook wel om 14.00 gaan douchen, maar toen mochten ze nog even. Daarmee komt het werk aan de straat natuurlijk wel sneller af. En dat is ook weer voor iedereen beter.

Tomatensap

De laatste band van het festival komt het podium op. Rook, beetje blauw licht. Onduidelijke introtape. Klassiek. De drummer tikt af en ze gaan loos. Serieus loos. Gekleed en geschminkt als zombies knallen de Spanjaarden er op. Ratelend, beukend, krijsend. De batterij fotografen vooraan staan te wachten op licht. De belichter van dienst had wel de rookmachine en het blauwe tegenlicht aan, maar bruikbaar licht voor een foto ontbrak. Een paar keer ging er heel even wat wit aan. Direct gingen de lenzen omhoog en werd er afgedrukt. Maar omdat het niet veel langer duurde dan een seconde of twee, werden de heren fotografen zichtbaar ongeduldiger. Een kale fotograaf kijkt een paar keer verbaasd op als om hem heen drie langharigen hun pruik in de rondte zwaaien. Plakte hun haar even aan zijn bezwete schedel. 

Ik had had geen camera maar bier binnen handbereik. Bij een band als Noctem de juiste keuze. Na drie nummers zijn de cameras opgeborgen en gaat er opeens frontlicht aan. Bijzondere timing. Druk was het niet meer in de zaal, na 9 bandjes was het grootste deel van het publiek naar huis. Als naprogramma mochten de grootse herriemakers van de dag nog hun kunstje doen. We verbaasden ons over de drummer. De precisie, de techniek en het achterlijke tempo. (hier is ie een nummertje aan het spelen)

De zanger pakt een bekertje er bij. Vreemd, want eerder dronk ie al water uit een flesje. Wij maken een korte rekensom en doen een paar stappen achteruit. Geen zin om onder het tomatensap te komen zitten. Het valt mee, hij laat het smaakvol uit zijn mond druipen, het publiek blijft droog. Verder geen show, gewoon een achterlijk strakke bak herrie. 

Fijn. Zeker zonder camera.

Big Brother

Tijdens de afwas hoorde ik een discussie over Big Data en privacy. Een van de deelnemers aan het gesprek vertelde dat bedrijven die inzicht hebben in onze zoekopdrachten online, vaak meer over ons weten dan wij zelf. Hij haalde een voorbeeld aan waarbij mensen van een bepaalde leeftijd, in bepaalde gebieden, die zochten met zoektermen als moeilijke stoelgang of maagklachten niet direct een patroon waarneembaar was. Maar als dat in de juiste volgorde met de juiste tussenpozen gebeurde, bleken ze verrassend vaak maanden later ook naar alvleesklierkanker te zoeken. Omdat ze dat zelf hadden. Aan alvleesklierkanker blijken dus een aantal symptomen vooraf te gaan die kunnen duiden op die ziekte, maar door de toekomstige patient niet herkend worden als zodanig. 

Terecht werd de vraag gesteld:"Moet Google of Microsoft, of een willekeurige zoekmachine op zo'n moment een mailtje naar je sturen om te melden dat die combinatie van zoektermen veel voorkomt met mensen die alvleesklierkanker ontwikkelen?" Ontdekking van de ziekte een maand of langer eerder maakt de behandelmogelijkheden een stuk beter. 

Is de tamelijk grove inbreuk in de privacy van de gebruiker van de zoekmachine belangrijker dan zijn of haar gezondheid? 

Terwijl ik koffie ging zetten bedacht ik me dat ik zo'n tijdige waarschuwing graag zou willen, ondanks dat ik het een hele enge ontwikkeling vind. En jij?

Zit

Soms is gewoon aan het water zitten 

en wat praten verreweg het beste 

wat je kan doen op een zonnige dag.

Tien dagen

Daar sta je dan. Met je petje op en je gitaar om. Het zaaltje stampvol en iedereen staat te lullen. De geluidsman geeft je ook niet het voordeel van de twijfel en houdt het volume bescheiden. Iedereen heeft de tijd om bij te kletsen. Voor de vorm wordt er aan het einde van een liedje nog even geklapt, maar verder ontbreekt iedere aandacht. Gelukkig is het maar vijfentwintig minuten. Gelukkig nog maar een nummer. Dan kan de gitaar in de koffer. Morgen weer een dag. Morgen weer een ander zwart hok om vijfentwintig minuten te spelen. Nog wel 380 kilometer in het busje met het hoofdprogramma. En met een beetje pech weer met hun bassist een hotelkamer delen. En die snurkt, die bassist. De keuze om er voldoende drank in te mikken om daar geen last van te hebben is verleidelijk. Maar  met een dikke kater 380 km in een busje is geen goed plan. Nog tien dagen. Even doorbijten. Dan weer terug naar gezin en kantoor. Naar mensen die hem zullen vragen hoe het in Europa was. Die wilde verhalen verwachten en niks weten over snurkende bassisten. Nog tien dagen.

Chris

Ergens halverwege het acht uur journaal zap ik er in. Een zanger staat op het podium te schreeuwen. Gefilmd met een telefoon. Wat vreemd dat dit in het journaal zit. "Het is de laatste keer dat hij optrad, gisteravond in Detroit, Chris Cornell is tweeënvijftig jaar geworden". He? Een korte Google-actie leerde dat hij zich op hing in een hotelkamer in Detroit.

Stom.

I'm burning diesel, i'm burning dinosaur bones

Doe mij een lol en luister dit nummer, 

of, als dikke gitaren niet je kopje thee zijn, 

luister de cover die Johnny Cash maakte van een ander nummer van dezelfde plaat.

You wired me awake

and hit me with a hand of broken nails

Da's toch poëzie?

Opnieuw

Zouden ze het weer doen? Zouden ze opnieuw er een zootje van maken?
Zou het jaar vier op een rij worden waar de Oerol-vriendenvoorverkoop een technisch drama werd? Na bijna traumatische ervaringen de afgelopen jaren zat ik weer tot de tanden bewapend voorbereid om kwart voor acht klaar. Programma bestudeerd, lijstjes gemaakt. Overlegd met medepassagiers. Ideaal lijstje gemaakt. deze twee keer, die een keer. Backup lijstje gemaakt. Alles geprint en op het scherm binnen handbereik. Op allebei de schermen de codes klaar. Nog een paar minuten. Opvallend genoeg blijkt de secondeteller van mijn laptop 8 seconden voor te lopen op die van mijn desktop. Klokslag acht uur inloggen. Nee, nog niks, op de andere dan? Nee ook niet. Opnieuw. 585 wachtenden voor me, op de andere, opnieuw, 1135 wachtenden. Oké. Wachten. 

Iedere dertig seconden tikte het nummer naar beneden en om elf over acht was ik binnen! Eerste kaarten, code, prijs. Volgende. Hoezo hier afrekenen? Ik wil nog lang niet afrekenen en ik wil zeker niet een scherm terug. Pas na vier keer op een neer klikken zag ik een kleine knop met 'verder winkelen' Yes! Volgende voorstelling erbij, ik ga goed, volgende ook en meer, nieuwe code invoeren, ook goed. Binnen tien minuten heb ik een hele Oerol aan tickets bij elkaar geklikt en afgerekend. Precies zoals ik het wilde. Niets uitverkocht, geen gedoe. Mijn hartslag kan weer terug naar gezond. Deze hobbel is genomen. Sinds de voorverkoop digitaal is geeft het ieder jaar genoeg stress om een goede reden te hebben snel weer naar Terschelling te gaan. En komt dat mooi uit, daar heb ik net kaartjes voor gehaald!

Nijlpaarden

In de dierentuin hoorde ik een variëteit aan dialecten en accenten. Het Drents was niet eens oververtegenwoordigd, dat was vooral het Duits. Terwijl ik naar de nijlpaarden stond te kijken kwam er een spichtig meisje naast me staan. Na alle domme opmerkingen die ik het laatste uur om me heen gehoord had was het een verademing om even stilte te horen. En het gesnuif en gespetter van de monsters onder ons. Gespetter vooral leuk omdat ze hun oren onafhankelijk van elkaar droog schudden terwijl ze boven water komen. Of ze iets recht te zetten hadden, of dat het spelen was weet ik niet, maar ze hadden een aardige imitatie van een reuzenflipperkast onder water in huis. Gelukkig ging er niemand op tilt.

Een net zo spichtig jongetje kwam er verveeld naast hangen. Voor ie goed en wel naar de nijlpaarden had gekeken zegt is op een pesterige toon:"Das sind deine verwanten".
Het meisje kijkt niet op of om, maar antwoord op de automatische piloot:"Halt dein Maul". 
Hij is er al weer vandoor, hier valt niets te winnen. 
Mooie taal om elkaar af te zeiken, dat wel.

Uit

Twee uit twee. Net als gisteren zag ik vandaag een voorstelling die ik met veel plezier bekeek en geen  moer van begreep. Er was vast een verhaal, maar daar had ik geen last van. Het hielp dat er net als gisteren maar een paar regels tekst in zaten, die hier overigens niet eens door de acteurs uitgesproken werden. Abbatoir Fermé speelde L.A. Play en ik was blij dat ik het niet op hoefde te ruimen. Ze maakten er weer een fijne bende van en het voordeel van een kaartje kopen is dat je niet hoeft schoon te maken achteraf. In plaats daarvan dronken we een biertje. Eigenlijk wel zo leuk.

Coco

Sorry!
Ja echt.
Het paste niet. 
Met name werk weerhield me van een blog bij te houden.
Werk wat ook geen leuke blogjes op zou leveren.
Maar dat was tijdelijk. Vandaag weer werk zoals ik het graag doe.
in de kleine zaal, met een leuk clubje theater maken.
Touwtje hier, lampje daar, bakkie koffie in de zon.
Wat sterke verhalen tussendoor en uiteindelijk een hele mooie voorstelling.
The Ulrike Quade Company kwam met Coco Chanel op bezoek.
Mooi licht, goed geluid, fijn poppenspel.
Ook een voorstelling waar ik geen moer van begreep, 
maar die wel boeiend en mooi was.
Dit soort werk doe ik graag,
en er valt nog wat te bloggen ook.

George Clinton

Het vermoeden was er al wel. het vermoeden dat dit gezelschap misschien lastig te fotograferen zou zijn. Alleen al omdat ze nauwelijks in de lift passen. En omdat niemand zeker wist hoeveel leden de band eigenlijk telde. Schattingen varieerden van 10 tot 22. Dat klopte ook. Komt een band doorgaans samen uit de kleedkamer, maken ze een foto in de lift, gaan ze het podium op. Hier druppelden ze een voor een, of in groepjes naar beneden. Gedurende twintig minuten vulden ze het podium. In het voorbij gaan wist ik er toch nog een stel te strikken voor een snel portret.