Tien dagen

Daar sta je dan. Met je petje op en je gitaar om. Het zaaltje stampvol en iedereen staat te lullen. De geluidsman geeft je ook niet het voordeel van de twijfel en houdt het volume bescheiden. Iedereen heeft de tijd om bij te kletsen. Voor de vorm wordt er aan het einde van een liedje nog even geklapt, maar verder ontbreekt iedere aandacht. Gelukkig is het maar vijfentwintig minuten. Gelukkig nog maar een nummer. Dan kan de gitaar in de koffer. Morgen weer een dag. Morgen weer een ander zwart hok om vijfentwintig minuten te spelen. Nog wel 380 kilometer in het busje met het hoofdprogramma. En met een beetje pech weer met hun bassist een hotelkamer delen. En die snurkt, die bassist. De keuze om er voldoende drank in te mikken om daar geen last van te hebben is verleidelijk. Maar  met een dikke kater 380 km in een busje is geen goed plan. Nog tien dagen. Even doorbijten. Dan weer terug naar gezin en kantoor. Naar mensen die hem zullen vragen hoe het in Europa was. Die wilde verhalen verwachten en niks weten over snurkende bassisten. Nog tien dagen.