De laatste band van het festival komt het podium op. Rook, beetje blauw licht. Onduidelijke introtape. Klassiek. De drummer tikt af en ze gaan loos. Serieus loos. Gekleed en geschminkt als zombies knallen de Spanjaarden er op. Ratelend, beukend, krijsend. De batterij fotografen vooraan staan te wachten op licht. De belichter van dienst had wel de rookmachine en het blauwe tegenlicht aan, maar bruikbaar licht voor een foto ontbrak. Een paar keer ging er heel even wat wit aan. Direct gingen de lenzen omhoog en werd er afgedrukt. Maar omdat het niet veel langer duurde dan een seconde of twee, werden de heren fotografen zichtbaar ongeduldiger. Een kale fotograaf kijkt een paar keer verbaasd op als om hem heen drie langharigen hun pruik in de rondte zwaaien. Plakte hun haar even aan zijn bezwete schedel.
Ik had had geen camera maar bier binnen handbereik. Bij een band als Noctem de juiste keuze. Na drie nummers zijn de cameras opgeborgen en gaat er opeens frontlicht aan. Bijzondere timing. Druk was het niet meer in de zaal, na 9 bandjes was het grootste deel van het publiek naar huis. Als naprogramma mochten de grootse herriemakers van de dag nog hun kunstje doen. We verbaasden ons over de drummer. De precisie, de techniek en het achterlijke tempo. (hier is ie een nummertje aan het spelen)
De zanger pakt een bekertje er bij. Vreemd, want eerder dronk ie al water uit een flesje. Wij maken een korte rekensom en doen een paar stappen achteruit. Geen zin om onder het tomatensap te komen zitten. Het valt mee, hij laat het smaakvol uit zijn mond druipen, het publiek blijft droog. Verder geen show, gewoon een achterlijk strakke bak herrie.
Fijn. Zeker zonder camera.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten