Cadeau

Zijn moeder werd 85 en ze wilden graag foto's van de hele familie laten maken.
Of ik dat wilde doen? En oh ja, we gaan ook uit eten en bowlen, 
daar willen we ook foto's van.

Dat eerste vond ik prima, maar om nou op gehuurde schoenen op glad parket door lelijke led-spots verlichte bowlers te gaan fotograferen leek me geen goed plan. 

Dus na een uur of 4 slaap, de klus de nacht ervoor was lang en de zomertijd snoepte ook een uurtje van mijn nachtrust af, klopte ik aan bij de bejaardenwoning. Mijn opdrachtgever deed open, liet me binnen. In de woonkamer staat een familie van een man of tien waarvan er drie staan te filmen met hun telefoon. 
Mijn opdrachtgever zegt met een goed verstaanbare stem: 
"Kijk moeder, dit is uw cadeau vandaag". 

Nog voor hij zijn zin af kan maken hoor ik in mijn hoofd:
"Cue: five, six, seven, eight, Y.M.C.A., It;s fun to stay at the Y.M.C.A." 
Muziek gaat onverwacht hard aan. In één soepele beweging trek ik mijn broek uit waarvan de pijpen door klittenband bij elkaar gehouden blijken te worden. De knoopjes van mijn blouse springen in het rond als ik die ook van mijn lijf scheur. Met mijn harige witte pens sta ik in een leren tanga Y.M.C.A. te playbacken terwijl ik hitsige danspasjes maak."

"en hij komt vandaag foto's maken van u en de hele familie."

-Van harte gefeliciteerd met uw 85ste verjaardag" zeg ik terwijl ik haar hand schud.

Bert

"Bert was op" was de laatste regel van het berichtje wat dit weekend binnen kwam.

Dan staat de wereld even stil. Althans, bij mij. 

Mijn collega's gingen door met licht stellen en decor bouwen. 

Maar hier ging het licht even uit. 

Hoewel het er aan zat te komen was het toch een schok. De reus is omgepleurd.

In 1990 leerde ik Bert kennen. Hij was een vriend van mijn mentor en maatschappijleraar. Allebei anarchisten in hart en nieren. Geschreven werd er en georganiseerd. De wereld moest anders en wel nu.  Alles wat er aan bij kon dragen werd er aan de haren bijgesleept. Bevlogen, koppig en zeer enthousiast diende Het Kwaad bestreden te worden.

Of elkaar, want Nederlandse anarchisten in de jaren negentig waren heel goed in discussiëren. Met elkaar. Eindeloos kon er gebakkeleid worden of de in te kopen koffie nou biologisch of Fair Trade moest zijn. Want de combinatie van die twee was bij de Verantwoorde Groothandel nog niet te krijgen. Bert was gelukkig van het soort wat naast de discussies wel stevig de handen uit de mouwen stak. Met de gaarkeuken, met de uitgeverij, als redacteur, als schrijver, als aanjager.

Bert leerde me koken in het groot. "Daar mag best nog wat sambal in".

Ik pakte de kilopot sambal en schepte moedig een paar eetlepels in de saus.

Meewarig is niet de juiste uitdrukking van zijn blik, maar terwijl hij door zijn neus uitademde gingen zijn mond en ogen naar een glimlachstand: 

"Daar mogen best nog wat potten sambal in, bedoelde ik." 

Oh ja, we eten met z'n vijfhonderden vandaag.

Ik had nog veel te leren, en hij deelde graag

Bij akties, op kampen en demonstraties waren de dagen lang. Lang genoeg om elkaar snel te leren kennen. De druk was vaak hoog in vele opzichten. Dan merkte je snel op wie je kon bouwen en wie vooral een grote bek had. Bert stond aan de goeie kant van die lijn. Aan de kant waar de soep midden in de nacht werd opgewarmd voor aktievoerders die verkleumd terug kwamen. Aan de kant met veel liefde de foute voornemens van politiek of groot geld te vuur en te zwaard bestreden moesten worden.

Aan de kant waar heel veel kaartjes verstuurd werden naar vrienden. Met felicitaties, aanmoedigingen of gewoon omdat het leuk is om een kaartje te sturen. Het idee om van mijn foto's kaarten te laten drukken kwam ook van Bert. 

En hij ging er mee de hort op om ze te slijten bij bevriende winkeliers.

En dan komen er een paar lichamelijke klachten, blijkt het mis te zijn. 

Heel erg mis.

Zo mis dat we opeens niet meer samen konden eten. 

Zo mis dat het binnen drie maanden afgelopen was. 

Bert was op. Opeens.

Nooit meer samen een nacht doorhalen met Becherovka en sterke verhalen over het project van afgelopen week vertellen. Nooit meer samen apestoned in een geblindeerde bus over een hobbelpad. Nooit meer samen groentetaart.

Fleddy

"Fleddy Melculy en Gojira"
-"Je bedoelt zeker: Freddy Mercury?" vroeg de juf.
"Nee, Fleddy Melculy en Gojira vind ik leuk!"
-"Dat ken ik allemaal niet"
Als zesjarige met een voorkeur voor stevige metal is het niet altijd makkelijk om dat met je omgeving te delen. Die herrie is niet overal even welkom. Mijn neefje leek dat wel door te hebben.

Fleddy heeft iets met Bifi. Inderdaad, die kleine vieze worstjes van Unox. Per stuk verpakt in teveel plastic. In het nummer "Apu van de nightshop" komen ze voor. Luister en kijk maar hier Tijdens de shows van Fleddy komt Apu doorgaans tijdens dat nummer op.Vorig jaar als slangenbezweerder, nu rijdend op een kameel, maar altijd Bifi strooiend.

De cateraar in Roosje leek het een goed plan om Bifikroketten te maken. Omdat het kan. Zo gezegd, zo gedaan. De mannen van Fleddy komen de artiestenfoyer in voor de maaltijd en horen daar over die kroketten. "'Tís echt? Echt waar? Bifikroketten? Da's de max!" Allemaal blije gezichten nog voor er een hap gegeten was. 

De Vlamingen portretteerde ik vorig jaar in Merleyn, onderuit op een bank, nu mochten ze in de lift. Terwijl we wachten op, hoe kan het ook anders, de bassist, wilde de drummer vast op de foto. Met een variant op een kushand, alleen in de lift. "Tis voor mijn lief, ik probeer da voor haar te doen he, en tis ook om te laten zien da we echt optreden he, nie alleen maar aan het zuipen zijn" Ik gaf hem mijn visitekaartje, hij ziet het paard op de achterkant en roept:"Maar ja, die'n ezel zie ik elken dag, die hangt bij ons op de frigo, da was van u!" 
Vandaag was er al een berichtje van 'm, of ik die foto wilde sturen. Tuurlijk. 

Foto's met de hele club waren zo gemaakt, in no-time een serie belachelijke portretten. "Veel plezier tijdens de show, ik ga naar de zaal!" Het is duidelijk dat ze veel gespeeld hebben afgelopen jaar. Strakke show, het publiek vreet het op. Goeie pit. Al tijdens het applaus ga ik mijn spullen pakken, morgen heel vroeg op om in Maastricht een voorstelling te gaan bouwen.

De mannen komen van het podium als ik mijn jas aan sta te trekken. "Da was vree goe hé" "T was de max" ze gaan direct richting kleedkamer en koud bier. Behalve de bassist, die krijgt zijn masker niet af. Een pluk haar zit in de gesp. "Kom maar, ik maak me wel los" bied ik aan.Verbaasd kijkt ie van achter zijn masker op. "Ach alstemblief ja, da helpt zeker" Bezweet komt ie onder het rubber gezicht vandaan. "Tis goe om u welkom te voelen"  
Missie geslaagd. 

Wederopstanding

Eerst eentje om de geruchten de wereld uit te helpen.
-Nee, ik ben niet geëmigreerd.
-Nee, ik lig niet dood in mijn huis te rotten.
-Nee, ik heb geen wijf aan de haak geslagen.

Jullie twijfels waren ook zo lekker subtiel over wat er aan de hand was.
Oké, niet eerder bleef het zo lang stil op extrabelegen, niet eerder was het hiaat zo groot.
Door achtereenvolgens te veel werk, te veel griep en weer te veel werk schoot het schrijven er bij in.
En op het moment dat een blog maken direct van het aantal uren slaap af gaat,
dan kies ik toch voor het laatste.

Na dit weekend is mijn agenda niet meer zo dicht geplamuurd als de afgelopen periode.
Hopelijk gaat de frequentie van bloggen daarmee weer omhoog.

Al zeg ik het zelf:
Welkom Terug