Bert

"Bert was op" was de laatste regel van het berichtje wat dit weekend binnen kwam.

Dan staat de wereld even stil. Althans, bij mij. 

Mijn collega's gingen door met licht stellen en decor bouwen. 

Maar hier ging het licht even uit. 

Hoewel het er aan zat te komen was het toch een schok. De reus is omgepleurd.

In 1990 leerde ik Bert kennen. Hij was een vriend van mijn mentor en maatschappijleraar. Allebei anarchisten in hart en nieren. Geschreven werd er en georganiseerd. De wereld moest anders en wel nu.  Alles wat er aan bij kon dragen werd er aan de haren bijgesleept. Bevlogen, koppig en zeer enthousiast diende Het Kwaad bestreden te worden.

Of elkaar, want Nederlandse anarchisten in de jaren negentig waren heel goed in discussiëren. Met elkaar. Eindeloos kon er gebakkeleid worden of de in te kopen koffie nou biologisch of Fair Trade moest zijn. Want de combinatie van die twee was bij de Verantwoorde Groothandel nog niet te krijgen. Bert was gelukkig van het soort wat naast de discussies wel stevig de handen uit de mouwen stak. Met de gaarkeuken, met de uitgeverij, als redacteur, als schrijver, als aanjager.

Bert leerde me koken in het groot. "Daar mag best nog wat sambal in".

Ik pakte de kilopot sambal en schepte moedig een paar eetlepels in de saus.

Meewarig is niet de juiste uitdrukking van zijn blik, maar terwijl hij door zijn neus uitademde gingen zijn mond en ogen naar een glimlachstand: 

"Daar mogen best nog wat potten sambal in, bedoelde ik." 

Oh ja, we eten met z'n vijfhonderden vandaag.

Ik had nog veel te leren, en hij deelde graag

Bij akties, op kampen en demonstraties waren de dagen lang. Lang genoeg om elkaar snel te leren kennen. De druk was vaak hoog in vele opzichten. Dan merkte je snel op wie je kon bouwen en wie vooral een grote bek had. Bert stond aan de goeie kant van die lijn. Aan de kant waar de soep midden in de nacht werd opgewarmd voor aktievoerders die verkleumd terug kwamen. Aan de kant met veel liefde de foute voornemens van politiek of groot geld te vuur en te zwaard bestreden moesten worden.

Aan de kant waar heel veel kaartjes verstuurd werden naar vrienden. Met felicitaties, aanmoedigingen of gewoon omdat het leuk is om een kaartje te sturen. Het idee om van mijn foto's kaarten te laten drukken kwam ook van Bert. 

En hij ging er mee de hort op om ze te slijten bij bevriende winkeliers.

En dan komen er een paar lichamelijke klachten, blijkt het mis te zijn. 

Heel erg mis.

Zo mis dat we opeens niet meer samen konden eten. 

Zo mis dat het binnen drie maanden afgelopen was. 

Bert was op. Opeens.

Nooit meer samen een nacht doorhalen met Becherovka en sterke verhalen over het project van afgelopen week vertellen. Nooit meer samen apestoned in een geblindeerde bus over een hobbelpad. Nooit meer samen groentetaart.