Blijven ademen

Natuurlijk ben je net dat ene ingrediënt vergeten als er bezoek komt eten.
Anders nooit. En natuurlijk kom je daar pas op het laatste moment achter.
Even snel naar de supermarkt, gelukkig is die om de hoek. 

En victorie, de drukte valt alles mee. Sinds ze tot laat open zijn lijkt iedereen tussen zes en half zeven zijn boodschappen te willen doen. Vandaag niet. Laatste vitale ingrediënt is ook nog op voorraad. Mooi. De kortste rij bij de kassa, zal dat ook de snelste zijn? Nou, dat is met die caissière met die dooie blik, dat schiet nooit op. Dan maar de rij ernaast. Drie klanten voor me, de eerste lijkt nog goed te gaan, maar bij het afrekenen komt het gespaarde bonnenboekje tevoorschijn, met bijbehorende vragen. Een snelle blik om me heen leert dat alle andere kassa's nu langere rijen hebben. Wisselen is zinloos.

Een klant verder, niks aan de hand, heeft de cash al in de hand, Ai, net voor het afrekenen komt dat type van net terug, mét het bonnetje. “Ik dacht toch echt dat de mutsenvla in de aanbieding was, en die staat voor eentweeëntachtig op het bonnetje, en het zou eentweeënvijftig moeten zijn.” Mijn bezoek moet niet te vroeg komen, want dan staan ze voor een gesloten deur in de regen. Natuurlijk moet er even een collega bijgeroepen worden om de prijs van de vla te controleren. Na een minuut nog een keer, want nog steeds niemand, behalve dat type met een bonnetje, met 30 cent te veel betaald. Als die kinderwagen nou niet voor me in de weg stond had ik , met fooi, het verschil in prijs graag bijbetaald, maar ik kan de klant in kwestie niet aanspreken boven het babygejank uit. Ik ben inderdaad niet de enige die weg wil. Vluchten kan niet meer. 

Bonnetje weer weg, de reclame was echt tot donderdag en nu is het helaas al weer vrijdag. Ik moet naar huis, nu. Nog maar één klant met kinderwagen voor me, met maar drie dingen op de band, Halleluja, ik ben er bijna. Bliepen, geen zegeltjes, stickers of poppetjes? Nee hoor Thank God! Alles gaat in de tas aan de kinderwagen, alleen nog afrekenen, vier euro zestig. Moet ze d'r portemonnee alleen nog even vinden. Hé, niet in d'r jas. Da's gek normaal zit ie daar altijd. Eens kijken of die hier zit. Blijven ademen, blijven ademen. Zen, zen, alles komt goed, je gasten staan niet doorweekt voor je deur te wachten, nee hoor. Een tas ter grootte van een kinderdagverblijf wordt doorgespit op zoek naar de portemonnee. “Ach hier istie, daar stop ik 'm anders nooit, echt niet”. “Even kijken, ja deze pas.” Please, please, tik je juiste pincode in, please. Gaat d'r telefoon. 

“Ja sorry deze moet ik even nemen”. 

“Hai schat, nee ik ben er bijna, nee het schiet hier heeelemaal niet op”.

In de Ooijpolder was het vanmiddag,

 op constant vuurwerk in de achtergrond na, heerlijk rustig

Open doel

Vrij associëren is leuk, 
maar het kan ook té makkelijk worden.
Op dezelfde muur als de spreekwoordelijke konijnen, 
schrijft een woordblinde, 
dat er aangevallen moet worden.

Nou, oké, voor deze keer dan

Weer Genk

Schreef ik gister over Genk, kwamen andere herinneringen ook boven drijven. Aan de Limburghal. Het enige theater wat ik ken met vaste vloerbedekking op de speelvloer. In stemmig mosgroen uitgevoerd. Met het poppentheater stonden we daar ieder jaar. En meestal een dag extra. In de rest van de theaters waar we geboekt waren konden we relatief makkelijk alles opbouwen aan licht geluid en decor. In Genk niet. In Genk kon je kiezen uit de Schouwburg, een zaal met wel veel stoelen, maar een heeel klein toneel, en frontlicht wat je staand op de voorste rij stoelen kon stellen. Niet geschikt voor het soort producties waar wij mee aan kwamen.

In de Limburghal was wel de ruimte, maar geen trekkenwand. Een trekkenwand is de hijsinstallatie boven het toneel waar alle lampen en decorstukken mee opgetakeld worden. We moesten dus een dag eerder komen om zoiets te gaan bouwen, en dan onze voorstelling eronder zetten. Maar omdat de lokale directeur en techniekers tot de meest sympathieke Vlamingen behoorden kwamen we er toch graag. Ondanks dat een zoontje van een van de techniekers een rol Gaffa in mijn kruis wierp, per ongeluk weliswaar, maar wel raak. En ondanks de croque canibal, die een collega bestelde in de aangrenzende kantine. En tosti met zoveel rauw, koud vlees, dat de koe terstond een met uitsterven bedreigde diersoort was geworden.

 

En ondanks dat de kinderen de zaal in kwamen, een stuk of 60 kleuters, terwijl de rest er nog niet bleek te zijn. Of we even wilden wachten. Even bleek drie kwartier te zijn. Drie kwartier waar wij elkaar in de kleedkamer vermaakten, en de kinderen braaf wachten. Eindelijk kwamen de touringcars van de andere scholen aan en konden we beginnen, roept een van de leraren, dat de kinders die al die tijd zaten te wachten, op moesten staan, want ze gingen weer. Hun bus stond al weer klaar. Of ze zonder iets gezien te hebben weer op wilden rotten. Sorry, maar dat kan niet. Na een kort en effectief gesprek waarbij de leraren en de buschauffeurs er van overtuigd raakten dat de kinders wel bleven en een uur later vertrokken, speelden we alsnog een hele mooie voorstelling. Waarbij mijn haren als die van Princess Leia Organa zaten. Het gevolg van te lang wachten in de kleedkamer met verveelde actrices en een weddenschap. 

Misschien namen die leraren en buschauffeurs mij daarom zo snel heel serieus.

En bij een trekkenwand hoort zo'n sticker.

Over de roedeboei later meer

Meter

Bij het opruimen van m'n bureau kwam ik deze foto tegen. Genomen in 1999 in Genk.

Genk kreeg stadsrechten en dat werd groots gevierd op het terrein van een oude mijn naast de stad.

De mijn was jaren daarvoor al buiten gebruik gesteld, maar een groot gedeelte van de gebouwen stond nog, onder andere de oude machinekamer, met prachtige meters en knoppen aan de wand. Deze meter viel me meteen op vanwege zijn vorm, geen idee waar ie ooit voor gediend heeft. Met drie meters tot 350 Volt, een tot plus en min 350 milliampère en twee tot 3000 ampère klinkt het best serieus. De andere twee meters kan ik niet goed lezen. Prachtig vormgegeven apparaat.

Na een korte rondleiding door een vriendelijke vrijwilliger moesten we aan de bak.

Volop zomer, prachtig weer, en wij hadden met ons straattheater een plek binnen toebedeeld gekregen. Oké, we stonden niet buiten te verbranden, maar ons binnen te vervelen, want iedereen was buiten aan het spelen. Een jongetje bleef in de buurt drentelen. Wat schuchter maar wel nieuwsgierig. Ik had een hele keuken mee met daarin amforen met gekleurd water die als spa rood, spa groen en spa blauw aangeprezen werden. Verder kookte ik blauwe pannenkoeken met groene slagroom en rode rijst. Tegen de tijd dat dat jongetje zijn derde pannenkoek op had vroeg hij beleefd of er misschien ook kleurstoffen in zaten, want daar was ie toch wel echt allergisch voor. Hopelijk heeft ie zijn ouders op tijd kunnen vinden.

En deze foto, jongens en meisjes, is geen Hipstamatic of Instagram, 

maar een oude Polaroid, analoog gemaakt en verkleurd

Witte eekhoorns

Voor we het wisten hadden twee witte eekhoorns onze kerstavond overgenomen.
Mijn nieuwe trein gekaapt, de whisky opgemaakt en zelfs onze snorren ingepikt.
En vandaag willen ze niet van de bank af gaan, en moet de tv heel hard aan.
Ik had eigenlijk een ander soort witte kerst voor ogen.

En het mijn winnende kraslot willen ze ook niet terug geven.

Drup

Huilende boom wacht op lentezon

Tops

De geweldige sportzomer ligt gelukkig al weer even achter ons. Maandenlang was radio en tv vergeven van voetbal, wielrennen, meer voetbal, nog meer wielrennen en om het af te toppen een kleine maand met Olympische spelen. In September kon ik eindelijk weer Radio 1 luisteren zoals ik die het liefst heb. Meer verdieping en minder interviews met voetbaltrainers en wielerliefhebbers.

Een sport vind ik dan wel weer leuk om af en toe te kijken. Ieder jaar rond Kerst komen een kudde vette alcoholisten in Engeland bij elkaar om te gaan darten. Jammer dat op het podium niets meer gedronken mag worden. Een paar jaar geleden, voor het verbod, was de hoeveelheid pints wat er weggezet tijdens de wedstrijd, zeker zo indrukwekkend als het gooien van de pijltjes. Veel blijft wel hetzelfde. Zoals de verkleedpartijen in het publiek. De hele week zijn er al een aantal jongens verkleed als banaan, en de gehele Sesamstraat bevolking loopt rond, starnakel dronken, op zoek naar meer. Meer van alles.

De atleten zelf zijn gekleed in blousjes, meestal glimmend, vol met reclame en achterop een afbeelding en hun bijnaam. Meestal een slechte woordspeling op de eigen naam of afkomst. Blousjes die wél altijd net te klein zijn, zodat iedere vetvlek van de voor de wedstrijd genuttigde fish en chips, en verse zweetplekken mooi opgespannen in beeld komen. Mijn favoriete onderdeel is de stem van de scheidsrechter/presentator. Iedere gegooide stand word omgeroepen. Lage scores op een verveelde toon waar ongenoegen over de slechte prestatie in doorklinkt. Alles boven de honderd op een hoger volume,120 alsof hij vers kinderbloed van z'n lippen likt. 140 alsof ie uit z'n graf omhoog komt na een jaar. Maar de Onehundredandeighty komt er uit op een manier waar geen enkele black metal zanger aan kan tippen. Mét stukjes long en tumor, bloed gorgelend, hard en langdurig.

Geen idee of het ieder jaar dezelfde man is, of ze hem inderdaad opgraven en opwarmen. Misschien is het wel ieder jaar een nieuwe, na voorrondes en verkiezingen. Een soort The voice of darts. In kleine pubs in Wales, waar na de wedstrijd 'wie kan het meeste Haggis eten, zonder te kotsen op het podium', het hoofdprogramma begint. Staan ze daar, in slechtzittende zwarte pakken te zweten onder de podiumverlichting. Beurtelings "180" schreeuwen. Slowmotioncamera's registreren feilloos hoe de restjes haggis, in het tegenlicht tussen de snorharen door gespuugd worden.

Brullen tot ze een hartverzakking krijgen. Prachtig.

En op de Veluwe trof ik dit gele koraaltje. Ok mooi.

Dasieterniegoetuut

Ja hoor, tv uit, pc uit, licht uit. Zit ik in het donker. Ik graai m'n zaklamp uit m'n rugzak en check de stoppen. Niets aan de hand. Bijzonder. Na een minuut gaat alles weer aan. Vijf minuten later hetzelfde, behalve dat ik m'n zaklamp nog binnen handbereik had. En er was weer licht. Bij de derde keer ben ik de straat op gelopen om te zien of de buren ook in het donker zaten. Nee, ik was de enige. Tot vijf keer toe viel binnen een uur de stroom uit.

Dat was twee weken geleden. Sindsdien is de stroomvoorziening op zijn best onregelmatig te noemen. Nooit meer helemaal uitgevallen, maar wel pulserend, of op halve kracht of licht golvend. Mijn pc kreeg er net als ik genoeg van en ging in staking, en kon na een paar dagen gedeeltelijk in de WAO.
De Nuon gebeld, zoveel cent per minuut blablabla, "Op dit moment is er een storing en kunnen we u slechts beperkt te woord staan" einde verbinding. De tweede keer identiek. Dat is inderdaad vrij beperkt. 

Vandaag opnieuw, na 12 minuten kreeg ik een vriendelijke jongen die zich wel verontschuldigde, maar er echt niets aan kon doen. Net zo min als aan die knipperende lampen bij mij in huis. Of ik dan de netbeheerder wilde bellen? Ja joh, waarom niet. De Netbeheerder nam op, luisterde naar mijn vraag, trok de conclusie dat de technische dienst hier iets mee moest en vroeg naar mijn adres. Ik ga u nu doorverbinden. Direct kreeg ik iemand die het verhaal al gehoord had en alleen de mededeling had dat er binnen twee uur iemand bij mj aan de deur zou staan, en of dat uit kwam? Uh ja, natuurlijk. 

Na 50 minuten staat er een overal met een brede grijns en 800 jaar ervaring voor de deur. Hij bijt direct geroutineerd de labeltjes van de meterkast af, schroeft de kast open, krabt wat aan een stop, steekt her en der een schroevendraaier in en zegt: "Sitdenkikbedeburenindekaskenjedaarookbij?"
(Mooi dat ik al lang genoeg in Nijmegen woon om ook te verstaan wat ie zegt) Ja hoor, volgt u mij.
Wij in de kelder bij de buren. "Mojefoelehierikhebtalgefonde". De bakelieten stoppenkast aan de keldermuur was warm. Een teken aan de wand. "Danmoekeffespulleuutdebushale" Zijn enorme lijf ging weer door het opeens heel smalle keldergat omhoog. 

Komt terug met masker en grote rubber handschoenen. Draait vervolgens krakend en piepend de stop waar de spanning nog op staat uit de kast. Gloeiend heet ding, maar doorfikken, ho maar. "Asjenoubofekektofallesuutiskenikmomlegge". Maar natuurlijk. 
Kabeltje, schroefje, kassie dicht, labeltje erop, klaar. "Noualleenbejounogdefaseomsette". Ook hier kabeltje, schroefje, kassie dicht, labeltje erop, klaar.  "Feelplesierdrmee, kdenkdatienoustoptmeknippere, houjee". En binnen tien minuten stond ie weer buiten. Da's service. En leuk. 

 KennesebijdeNuonnogeenpuntjeaansuige.

Keukendeur

Eerder schreef ik over de Nobelprijswinnaar op mijn keukendeur.
Dat is uiteindelijk op zijn spreekwoordelijke pootjes terecht gekomen.
Kijk ik vanochtend, terwijl het espressoapparaat brult, voor me uit, 
zit er weer een slak op mijn keukenraam. Bleek het vorige keer een winnaar, 
dit keer had ik een verliezer te pakken. Er zat nog wel leven in, maar niet veel.
Dus maar meteen de dierenambulance gebeld, die kwamen gelukkig onmiddellijk, 
maar moesten al snel toegeven dat dit niet hun expertise was. 
Slakkencentrum Gelderland leek soelaas te kunnen bieden, maar helaas, 
door de weersomstandigheden konden ze weinig uitrichten.

Zo rond de lunch hing Naturalis al aan de telefoon, of ze de overblijfselen ten toon mochten stellen, voor het geval het onverhoopt mis mocht gaan. Tja, wat zeg je? Dan raken de ontwikkelingen in een stroomversnelling, burgemeester en wethouders hielden spoedberaad met politie en justitie.
Greenpeace lanceerde om drie uur een Twittercampagne die binnen een half uur trending was en de slakkenbescherming (ik wist niet eens dat ze bestonden) kondigt een persconferentie aan. Helikopters werden stand-by gehouden en het rode kruis nam strategische posities in. Tegen half vijf was het even rustig hier in huis, en was ik wel toe aan een koffie. Sta ik bonen te malen en kijk ondertussen naar de binnenplaats, bleek de slak van de ruit af gevallen te zijn, kapot op een stoeptegel. Was alle commotie hem (of haar) blijkbaar fataal geworden. Vanuit het wijkcentrum is al het initiatief voor een stille tocht genomen. 

Opdat wij niet zullen vergeten.

Milk Fed Suburban Blues

Adam Lanza. Sandy Hook Elementary School. Newtown. Connecticut.
Namen die vorige week niemand kende. 
Nadat hij zijn moeder en een groot deel van de klas waaraan ze les gaf dood schoot, 
zijn het bekende namen geworden.
Voor even.

In 1999 bracht Ani Difranco 'To the teeth' uit.
Het titelnummer gaat over wat er gebeurde in Connecticut en Virginia Tech en Columbine.
En ondanks dat het 13 jaar oud is, heeft het niets aan actualiteit verloren.
Volgens mij best de moeite waard om er even de tijd voor te nemen. 

Geachte Valsspeler

Geachte Valsspeler,

Jullie zonden mij een envelop met daarin iets wat leek op een rekening.

Iets wat op het stapeltje 'te betalen' hoort te komen.

Gelukkig ben ik niet helemaal achterlijk.

De envelop was niet bedrukt met een 'port betaald' stempel, maar er was een heuse postzegel opgeplakt. Het lelijke logo waarschuwde me meteen dat er iets niet klopte. Een logo zó lelijk, dat moet wel expres gedaan zijn, met hoofd -en kleine letters door elkaar. Met verschillende afstanden tussen de letters. 

En daarnaast, iets wat lijkt op een taalfout.

“Centrale bedrijven register”. Is dat het register van bedrijven die centraal zijn?

Hoe kan je dat worden? Als het register centraal was, had het vast Centraal Bedrijven Register geheten. 

Waarschijnlijk was het te doen om de afkorting, die klinkt wel officieel. CBR, het bureau wat onder andere over de rijbewijzen gaat.

Met wie ik echt van doen heb wordt niet duidelijk. Of wat de dienst betreft. Ergens zal online mijn bedrijfsnaam worden gepubliceerd. Nergens in de brief staat over welke site het gaat. Net zo min als wie deze brief schrijft. Op de achterkant, die helemaal vol staat met de 'kleine lettertjes' komen verschillende bedrijfsnamen voor. Naast "Centrale bedrijven register" is er sprake van “Nederlandse stichting registratie diensten", en ook nog "bedrijven register holland". Nergens een persoonlijke naam, een telefoonnummer of een email adres. Helaas.

Dus al met al is het een aanbieding voor een dienst die niet duidelijk is. Door een bedrijf met drie verschillende namen. Zonder website, telefoon of mail. Gevestigd boven een Arnhemse shoarma zaak. En als klap op de vuurpijl zijn jullie nog te dom om de btw-verhoging die per 1 Oktober inging, aan te passen op je nep-factuur.

Ik wens iedereen die door jullie lastig wordt gevallen een scherpe blik, en hoop nooit meer te maken te krijgen met dit soort onsportieve oplichterij.

Woordblind

-Dat kunnen we toch niet maken.
Wel joh, dat zien ze toch niet.
-Denk je?
Nee man, dat zien ze nooit.
-Ah fuck it, we doen het gewoon.
Ze kunnen toch nooit bewijzen dat we dat expres deden.

Al drie weken

Jas van distels

Da's dan weer aardig van ZZP'er zijn,
Het weekend valt soms op een andere dag dan voor de rest van het land.
Kan je lekker wandelen zonder drukte.
Als er tenminste geen koeien in de weg staan.
Met een jas van distels aan, en een jong erbij.

En als je niet kan wandelen,
is warme chocomel best een goed alternatief.

Lekker

Gewoontedier

In de rij bij de supermarkt werd ik aangesproken door een vrouw achter me in de rij.

Ze was halfweg 60 en niet heel groot.

Of ik misschien een paar boodschappen voor haar op de band kon leggen,

want ze kon er niet bij.

Zelf stond ze áchter het karretje, en kon inderdaad nauwelijks met haar hand, 

over de beugel waar je het karretje duwt, bij haar boodschappen.

“Maar u kunt toch ook vóór uw karretje komen staan, dan kunt u er makkelijk bij.”

Als voorbeeld pakte ik tussen duim en wijsvinger een pakje Knäckebröd en legde het 

voorzichtig maar gemakkelijk op de band van de kassa.

-"Maar ik sta altijd áchter mijn karretje."

“Ja, dan is het lastig. Misschien toch eens proberen.”

Lachend kwam ze er voor staan, en terwijl ze met gemak alle boodschappen op de band legde,

stond ze steeds harder te lachen. 

De kar was leeg, en ze keek me wat bezorgd aan en zei:

”Moet ik nou weer áchter mijn karretje gaan staan om af te rekenen, ik kan er maar moeilijk langs zo”.

“Nee hoor, u mag gewoon er vóór blijven staan en afrekenen, dat vindt de caissière vast niet erg”

...

Wat zadels en een autodak

Gister was er wel iets.

Maar hier nog niet echt.

Alleen op wat zadels en een autodak.

Maar vanochtend was het echt.

De winter is begonnen!

 singin' in a winter-wonderland

Kinderkoor-allergie

Nog een paar uur en de terreur stopt.

Nog even doorbijten in Supermarkt en winkelstraat.

Bijna. Al druipt vanaf morgen de kerstmuziek de speakers uit.

Na vandaag geen Sinterklaasliedjes meer.

Ik weet niet welke erger zijn, de klassieke door de Leidsche Sleuteltjes,

waar mijn kinderkoor-allergie opspeelt. Of de Nieuwerwetse variant.

Met hip hop-achtige deuntjes, inclusief rappende Piet.

Waarschijnlijk toch de oude bekende liedjes in een 'modern jasje',

waar een bijbeunende pedo een hit hoopt te scoren met een rechtenvrij liedje.

Een driedelig marketingpak heeft de collectieve supermarkt eigenaren verteld dat mensen dan langer in de winkel blijven, en dat dat goed voor de omzet is. Gezellig

Ik betwijfel dat. Wel kan ik me voorstellen dat het aantal impuls-aankopen omhoog gaat, en dat mensen met de gekste dingen thuis komen. Zo kwam ik een paar dagen geleden met 14 rollen vuilniszakken en een doos spiritus thuis. Geen idee waarom.

Het aftellen tot Nieuwjaar is begonnen.

En morgen liggen ze in de uitverkoopbak, net goed

Vaatwasser

Tijdens het eten nam het gesprek een wending.

Met welke huishoudelijke apparaten mensen vergeleken konden worden.

Bleek hij een Senseo.

En ik een vaatwasser.

En dat alles onder het genot van een bordje pasta

en twee Spa rood.

 Het is maar net hoe je er naar kijkt

Buurtcomité

Helemaal in de Sinterklaas-stemming, 
rijmde het buurtcomité weer een bordje vol.

 En het bleef nog lang onrustig in de stad

Let it be

Nog één dag.
En dan gaat Technica echt dicht. Met pensioen.
Net nog even een spuitbusje perslucht gehaald.
De radio stond zacht aan.
The Beatles speelden Let it Be.
Misschien hebben ze wel gelijk.

Weer een onvervangbare winkel weg

Parels voor de zwijnen

Terwijl ik de sleutel in m'n voordeur stak, vroeg ze of ik de nieuwe van Curtis Eller al gehoord had. Ze, was een collega van mijn buurman, die ik wel eens gezien had, maar nog nooit gesproken. Wie? Curtis Eller. Nooit van gehoord. Maar ga ik checken. Dat bleek een goeie tip. Heel veel gedraaid sindsdien, en jarenlang als soundcheck-muziek gebruikt, wegens mooi en goed opgenomen. En vandaag, eindelijk, na een jaar of zeven, speelde hij in Nederland en hoefde ik niet te werken. 

Dus wij op pad naar Castricum, of all places. Gegeten bij een vriendelijke Italiaan, die de Pasta Parmigiano aan tafel bereidde door whisky op een halve Parmezaan in de fik te zetten, de kaas te laten smelten en dan de pasta daar doorheen te roeren. Lekker! Prima tiramisu toe en met een straffe espresso was ik tevreden en gelukkig. Wij naar 'De Bakkerij', een door vrijwilligers gerunde kroeg, en dat viel ook op. 
Aan de bar heb ik een paar minuten de barman bekeken hoe hij bier dronk met zijn maten. 

Pas toen een vaste klant aan mij vroeg of ik iets wilde drinken en de barman erbij riep, mocht ik bestellen. 

-Mag ik een Spa rood en een biertje?

Blanco blik

-Mag ik een Spa rood en een biertje alsjeblieft?

Uhhwehebbengeensparood.

-Oke, dan wil ik graag een biertje en een glas water.

Water?

-Ja want ik moet nog bijna twee uur rijden

O.

Hij bleek tekenend voor de hele tent. De lampen boven het mini-podiumpje stonden het publiek in te schijnen met kleurfilters uit de jaren 30. De geluidsinstallatie was beroerder. Maar de jongens die er mee bezig waren sloegen alles. Zeker acht mensen zaten tijdens het concert aan de knoppen, zonder hoorbare verbetering overigens. We hebben ons zelf ingehouden, en niets gedaan of gezegd. Nee, we zijn op bezoek, niet aan het werk. Danibal opende de avond met zijn mondharp, loopstation en beperkte ritmegevoel. Aanvankelijk leuk, maar al snel saai en vals. Na een korte pauze waarbij de locale technici onbedoeld wat kabels lostrokken, ontdekten dat de micro het niet meer deed, de kabels vonden en weer inprikten, mocht Curtis.

Voor aanvang had ik al de neiging om hem te troosten. Geen kleedkamer, geen plek om zijn spullen op te bergen en helemaal alleen op pad. Je zou hem bijna gaan aaien, met z'n droevige ogen. Vol overtuiging zette ie in. Tijdens de opener speelde hij op het podium, tussen het publiek, staand op de bar en liggend op de grond, zijn ledematen in het rond werpend. Zonder versterking klonk het het best.

Het gros van het publiek was jammer genoeg niet voor een concert gekomen. Die kwamen voor het bier, en om over voetbal te lullen. En naarmate het concert duurde ook steeds luider. Iedere truc om het publiek stil te krijgen gebruikte Curtis, héél zachtjes spelen, hard en snel, mee laten zingen, door het publiek lopend spelen, vriendelijk vragen om stilte. Alles uit kast. The hardest working banjo player in the business trok alle registers open. En toch wisten het zootje eencelligen het voor elkaar te krijgen om na afloop van een nummer met z'n allen 'trousers off and on your head' te roepen. Wat? Hij begreep het evenmin als ik. Wát willen ze? Broek uit, en op je hoofd, vertaalde een inboorling, krijsend.

Gezien zijn leeftijd en bouw was dat geen goed idee. Plaatsvervangende schaamte en respect streden in mij om voorrang. Respect om de hele show uit te spelen. 

80 minuten tegen de klippen op. Wat een vakman. 

Met bretels én snor

Jok

Naar aanleiding van een interview met een directeur van Shell over de rol van Shell in Nigeria, was ik benieuwd waar je zoiets leert. Waar je kan leren liegen alsof het gedrukt staat. En op iedere vraag een antwoord te hebben. En zelfs, al weet je dat iedereen weet dat je niet de waarheid verteld, er gewoon mee doorgaan. Ook als de interviewer met belastende feiten aan blijft komen.

Fascinerend is het wel, om zo genadeloos de waarheid te omzeilen. Van dichtbij ken ik het ook wel, maar dan komt het meestal voor uit onkunde, psychische tekortkomingen of een kat-in-het-nauw-maakt-vreemde-sprongen-syndroom. Gelukkig gaat het dichtbij nooit om mensenlevens. In het groot wel. En daar oefenen ze dan voor. Om ook de meest kritische vragensteller buiten spel te zetten.

Blijkbaar in een bungalowpark in Drenthe. Drie weken lang bootcamp voor oud-politici die 'iets in het maatschappelijk gebeuren gaan doen'. Naast een functie als voorzitter voor een stichting, voor iets vriendelijks met gehandicapten of zielige dieren, kan er best een adviesklus voor een multinational bij. 

Maar daar moet je wel voor oefenen. Daar is jarenlang konkelen binnen de partij niet genoeg voor.

Verschillende vaardigheden worden getraind. Wat basale nieuwe-media training om een “Wim Kokje” te voorkomen. Camera training met kleed-adviezen. En wat taalles, om niet altijd in een adem met Jaap de Hoop-Scheffer's 'It was very gezellig' genoemd te worden. En de laatste week is er enkel voor om het laatste restje mededogen en fatsoen los te laten. Een geweten breekt vroeg of laat toch op, en moet op tijd op non-actief gezet worden.

Voor voormalige socialisten is het extra lastig om de ommezwaai ook publiekelijk te maken, die gaan bij voorkeur eerst nog bij iets neutraals als een waterschap of universiteit aan de slag.

Daarna kan het betere binnenlopen beginnen. Een verzekeraar of bank heeft vast wel een plek in de raad van bestuur vrij, en anders Shell wel. Daar weten ze het netwerk lekker op peil te houden. Met recentelijk Albayrak en eerder Frits Bolkestein, Wim Kok en Wouter Bos, hebben ze genoeg ingangen op het Binnenhof. En voor de vorm doe je er iets bij, waarmee je regelmatig positief in het nieuws komt. Iets met een museum of patiëntenbelangen. Kan je met een kwinkslag nog eens refereren aan die gekke goeie ouwe tijd, toen we allemaal nog jong en onbezonnen waren.

Los van de stevige financiële aderlating die deelname aan het kamp garandeert, moet er ook een contract getekend worden. Geheel in stijl met de opleiding. In bloed. 

 Maar natuurlijk

Onder de gordel

De bouwvakkers bij de buren imiteren met hun drilboor effectief een tandartsboor.

Ook op tijden als de tandarts nog helemaal niet werkt.

Dus eigenlijk is het dan niet zo geloofwaardig.

Maar wel genoeg om heel vreemd wakker mee te worden.

En deze foto heeft daar niets mee te maken

Erkend

Tijdens een wandeling door de herfstwind, zag ik deze auto.
'ik wil gewazze worre', had er op kunnen staan.
Maar het waren niet zomaar vette vingers, 
het was er laagje voor laagje op aangebracht.
Door een erkend schilder. 
Om er uiteindelijk uit te zien als een echte schildersauto.

Gelukt

Lijdensweg

En ja, daar lag ik weer. Net als vorige week, oncomfortabel en gespannen.
"Dan beginnen we met de verdoving". De eerste drie gingen best, 
maar dan de spuit in het gehemelte, en nog een, en nog een.
Voormijneigenbestwil, 
belangrijkvoormijngebit, 
evendoorzettenenhetkomtgoed. 
AAARRGGHHH.

En uit de speakers druipt Sublime FM.
Met een bloedeloze mix van Candy Dulfer, Chick Corea en Jack Johnson.
Terwijl Extreme Noise Terror hier volgens mij beter zou passen.
Vorige week had ie een klant die zijn eigen ipod had meegenomen om de lijdensweg van Jezus, 
inderdaad, die van Bach, te draaien. En dan hard. Ieder z'n eigen feestje.

De adrenaline die door mijn lijf giert, maak ik blijkbaar niet alleen zelf aan, 
de verdovingsvloeistof bestaat ook voor een gedeelte daaruit. 
Vanwege de vaatvernauwende werking. Zo steek je nog eens wat op. 
En dan maar proberen te ontspannen. Af en toe lukt het, en zak ik iets weg.
Om meteen weer bij de les te zijn als er een hoekje niet verdoofd blijkt. 
Blijven ademen. blijven ademen, blijven ademen.

Op wat bloedspetters na is het gewoon gereedschap

Achter de schermen

Geen idee hoe lang dit geleden is. Maar zeker jaren. En het voelt toch anders. Achter de schermen in plaats van ervoor. Terwijl mijn werk toch meestal als 'achter de schermen' omschreven wordt. Op het moment dat het publiek binnen komt ben ik normaal gesproken in de zaal en niet op het toneel in het schemerduister. Nu dus wel. Met zenuwachtige types om me heen. "Oh, ik ben helemaaal niet zen, juist harstikke hyper, en we beginnen al bijna". Even later staat ze met haar kont tegen mijn schouder aan te douwen en zegt: "Ik ken je niet, maar dit doe ik dus altijd voor de voorstelling". Natuurlijk, waarom niet. Geroezemoes van publiek dat een plek zoekt. De spanning stijgt. Weer die kont tegen mijn schouder. 

"Dames en heren, wilt u uw telefoon uit zetten". Een versterkte stem vraagt naar iets waarvan je ondertussen toch mag verwachten dat het publiek dat al gedaan heeft. En waar je nooit van uit moet gaan. Altijd duiken een aantal bezoekers in handtas of binnenzak om toch nog even een genante vertoning te voorkomen. Nog een keer die kont, en ze is weg. We zijn begonnen. Duidelijk articulerend worden de personages neergezet. Een voor een stappen ze de streep licht in, die tussen het fond door valt.

Net gedaan waar ik hiervoor zit. Het decor verplaatst. Gedurende deze vijf kwartier moet het decor drie keer gekanteld worden. En omdat het te zwaar is voor een acteur, mag ik mee tillen. Achter het doek speelt zich ondertussen een drama in Iran in 1979 af. Maar voor mij als hoorspel. Mijn zicht beperkt zich tot een blauw verlicht rekwisietentafeltje, en mijn telefoon waar ik dit op zit te tikken. 
En nee, die heb ik niet uitgezet. 
Living on the edge, wittenie. Of eigenlijk gewoon vliegtuigstand. Ah, het licht knippert, ik mag weer.

 Tijdens het uitlichten was het al een bijzonder decor

Echt

In de stralende zon door het bos.
Heerlijk rustig, geen hond te zien.
Nou ja, een hond dan, maar die was mee.

Nog steeds veel paddenstoelen. 
Maar het is natuurlijk ook nog steeds herfst.

Misschien hadden we er iets minder van moeten snoepen, 
of niet aan de hond moeten geven.

Had ik al gezegd hoe mooi de zon scheen?
En hoe rustig het was in het bos?

En dat zonlicht was echt heel mooi, echt

Fax

Om de BTW aangifte te controleren opende ik mijn internet-bankieren scherm.

Of dat wilde ik. 'Onjuist wachtwoord of gebruikersnaam'. Dat lijkt me sterk.

Is al ruim een half jaar hetzelfde. Ok, nog een poging, misschien een toets verkeerd geraakt.

Nee, mis. U heeft nog één kans. Briefje met de juiste data opgesnord, secuur toets voor toets, 
(en nee Capslock stond niet aan want al jaren geleden uit mijn toetsenbord gewipt. Nooit handig , maar toch vervelend.) En ook deze keer niet de juiste codes. Kak.

Ah, een 'help'-button. Klantenservice-nummer met de mededeling dat door dit nummer te bellen je niet na elf werkdagen, maar al na vijf nieuwe codes op mag gaan halen bij de bank. Je hoeft alleen je bankpas, adresgegevens, KVK-inschrijvingsnummer, geboortedatum, laatste afschrift en BTW nummer bij de hand te hebben. Kijk da's service! Door het telefonische doolhof genavigeerd en een mens aan de lijn gekregen. Die gaat eens uitgebreid alle data doornemen. “En wat is de vervaldatum van uw bankpas meneer?”

“Dan hebben we nu alles gecontroleerd, en zal ik nieuwe codes opsturen.”

-U kunt ze mij ook gewoon zeggen, dat scheelt een week, antwoordde ik.

“Nee dat gaat natuurlijk niet zo, meneer.”

-Oh?

“U kunt wel uw geblokkeerde data deblokkeren door even een fax te sturen.”

-Uh sorry?

“U kunt wel uw geblokkeerde data deblokkeren door even een fax te sturen.”

-Dan verstond ik het goed. Ik neem aan dat dat ook op een andere manier dan met een fax kan?

“Nee hoor meneer, dat kan alleen per fax.”

-Maar hier is het al 2012, zal ik gewoon een handgeschreven briefje scannen en dát mailen?

“Nee meneer, het kan alleen per fax.”

-Maar ik heb geen vaste lijn, en natuurlijk geen faxmachine, hoe doe ik dat dan?

“Dan kunt u naar het ING hoofdkantoor in uw gemeente gaan, en daar kunt u gratis van de fax gebruik maken.”

-Wat een geweldige service! Jammer dat het net zes uur geweest is. En het dus niet kan. Dat kan toch vast ook zonder fax?

“Nee meneer”

-Dan zijn we uitgepraat, en wacht ik wel een week tot ik weer bij mijn geld kan.

“Kan ik u verder nog ergens mee van dienst zijn?”

-Ja, en ik denk dat ik u niet hoef te vertellen waarmee, goedendag.

“Goedendag meneer.”

Zo maar eens op de site van de ASN gaan kijken

Werk?

De tour is afgelopen, de laatste voorstelling gespeeld en alles is weer ingepakt.

Ik ben nog op zoek naar een volgende voorstelling, of klus, of...

Mocht je een theater of gezelschap weten waar een ervaren theatertechnicus nodig is, 

laat mij dat even horen. (Ook voor lichtontwerpen binnen en buiten, tuinverlichting, tentoonstellingsverlichting, concertbelichting en verhelderende gesprekken)

Toen alles afgebroken was stond het toneel weer vol

Equilibrium

Vandaag was de dag 
waar het aantal blaadjes aan de bomen 
gelijk was aan het aantal blaadjes 
dat voor zichzelf begonnen was.

Vaarwel

Toch gaan

In Augustus al een kaartje gekocht, en nu geen puf. 
Toch gaan!
Tuurlijk toch gaan. 
Mofro speelde in Roosje.
Paracetamol en bier, gouwe combo.
En toen ze dan ook nog een hele mooie versies speelden van Brighter Days en Lochloosa,
was ik heel blij dat ik mezelf van de bank gescheurd had.

Hoopvolle muziek in barre tijden

Zenuwjeuk

Jeuk aan mijn neus, maar krabben hielp niet, ook de tweede keer niet.

“Je zenuwen zijn in de war omdat ze verdoofd zijn, 

en geven dus niet de juiste signalen door,

typisch geval van zenuwjeuk”.

Ja ja, leuk verzonnen, maar die jeuk die zat er nog.

Dat probleem was snel vergeten toen ie een plek wist te vinden waar de verdoving niet doorgedrongen was. En er iets heel gemeens ging doen. De verdoving die toch op een aantal plekken met een flinke spuit erin gegaan was. Tegelijk met de tinteling verdubbelde mijn hartslag en voelde ik de adrenaline pompen. 
Pavlov van mijn lijf. Ontspannen, door je neus ademen, ontspannen. Maar hoe doe je dat als iemand je pijn aan het doen is en je je mond moet open houden?

In andere tijden kregen ze tenminste nog een slok rum en een riem op op te bijten als de scheepschirurgijn een been afzaagde. Nu smaakt de verdovingsvloeistof niet eens naar een borrel. Goedbedoeld probeerde hij een gesprek te voeren, maar met een halve gereedschapskist in mijn mond kwam ik niet veel verder dan "mnmm" en "nmmjmm". Langzaam trekt de verdoving er nu uit, en kan ik inderdaad niet zomaar mijn kiezen op elkaar zetten. Op mijn tandvlees dan maar.

 Ruim een uur was dit het uitzicht, maar dan mét rubber handschoenen in het midden

Mist

In de dichte mist mocht ik vanochtend naar het altijd zonnige Steenwijk.
Ja inderdaad, beste lezer, dat zijn de snoepreisjes waar je het voor doet.
Bij de tweede voorstelling schrok een jongen in het publiek zo erg, 
dat ie achterover van de bank af viel.
Hilariteit en consternatie alom. 
Spanning en sensatie.
Op de terugweg was de mist al bijna opgetrokken.

Bijna, dan

Gloei

Gisteren, na zonsondergang, gingen we naar Eindhoven.
Om ons te vergapen aan licht.
Dat was er, en soms ook heel mooi.  

 Met projecties op flat en kerk, en grote schemerlampen

Of gewoon een hoop tl's in een container geflikkerd

Lege theezakjes

In de personeelskantine van een middelbare school in Oldenzaal, 

(Ja beste lezer, mijn werk voert me regelmatig naar fascinerende plekken) trof ik onderstaande doos aan. “lege theezakjes voor het goede doel”  Er lag niets in. 

Moeten de zakjes na gebruik leeggeschud worden, gedroogd en ingeleverd? 

Zijn het de papieren envelopjes om de theezakjes heen waar men op aast?

En hoezo wil iemand daar wat mee, en voor welk goed doel? 

Of zijn het lege theezakjes ván het goede doel? 

Zit Henk Westbroek hier achter? Waartoe zijn wij op aarde?

Helaas was er niemand aanwezig die mijn vragen kon beantwoorden.

Daarom mijn vraag aan u, beste lezer: what the fuck is going on? Kunt u mij zeggen wat er gaande is? Antwoorden kunnen zowel bij 'opmerkingen' als via de mail gestuurd worden.

 ?

Schimmels

Bij de Hatertse Vennen bleken erg veel paddenstoelen te groeien.
Herfstig bos met mooie schimmels.
En we kregen lauwe chocomel toe.

Allemaal verschillende merken