Schreef ik gister over Genk, kwamen
andere herinneringen ook boven drijven. Aan de Limburghal. Het enige theater
wat ik ken met vaste vloerbedekking op de speelvloer. In stemmig mosgroen uitgevoerd. Met het
poppentheater stonden we daar ieder jaar. En meestal een dag extra.
In de rest van de theaters waar we geboekt waren konden we relatief
makkelijk alles opbouwen aan licht geluid en decor. In Genk niet. In
Genk kon je kiezen uit de Schouwburg, een zaal met wel veel stoelen,
maar een heeel klein toneel, en frontlicht wat je staand op de
voorste rij stoelen kon stellen. Niet geschikt voor het soort
producties waar wij mee aan kwamen.
In de Limburghal was wel de ruimte,
maar geen trekkenwand. Een trekkenwand is de hijsinstallatie boven
het toneel waar alle lampen en decorstukken mee opgetakeld worden. We
moesten dus een dag eerder komen om zoiets te gaan bouwen, en dan
onze voorstelling eronder zetten. Maar omdat de lokale directeur en
techniekers tot de meest sympathieke Vlamingen behoorden kwamen we er
toch graag. Ondanks dat een zoontje van een van de techniekers een
rol Gaffa in mijn kruis wierp, per ongeluk weliswaar, maar wel raak.
En ondanks de croque canibal, die een collega bestelde in de
aangrenzende kantine. En tosti met zoveel rauw, koud vlees, dat de
koe terstond een met uitsterven bedreigde diersoort was geworden.
En ondanks dat de kinderen de zaal in
kwamen, een stuk of 60 kleuters, terwijl de rest er nog niet bleek te
zijn. Of we even wilden wachten. Even bleek drie kwartier te zijn.
Drie kwartier waar wij elkaar in de kleedkamer vermaakten, en de
kinderen braaf wachten. Eindelijk kwamen de touringcars van de andere
scholen aan en konden we beginnen, roept een van de leraren, dat de
kinders die al die tijd zaten te wachten, op moesten staan, want ze
gingen weer. Hun bus stond al weer klaar. Of ze zonder iets gezien te hebben weer op wilden rotten. Sorry, maar dat kan niet. Na een kort
en effectief gesprek waarbij de leraren en de buschauffeurs er van
overtuigd raakten dat de kinders wel bleven en een uur later vertrokken,
speelden we alsnog een hele mooie voorstelling. Waarbij mijn haren
als die van Princess Leia Organa zaten. Het gevolg van te lang
wachten in de kleedkamer met verveelde actrices en een weddenschap.
Misschien namen die leraren en buschauffeurs mij daarom zo snel heel
serieus.
En bij een trekkenwand hoort zo'n
sticker.
Over de roedeboei later meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten