Blijven ademen

Natuurlijk ben je net dat ene ingrediënt vergeten als er bezoek komt eten.
Anders nooit. En natuurlijk kom je daar pas op het laatste moment achter.
Even snel naar de supermarkt, gelukkig is die om de hoek. 

En victorie, de drukte valt alles mee. Sinds ze tot laat open zijn lijkt iedereen tussen zes en half zeven zijn boodschappen te willen doen. Vandaag niet. Laatste vitale ingrediënt is ook nog op voorraad. Mooi. De kortste rij bij de kassa, zal dat ook de snelste zijn? Nou, dat is met die caissière met die dooie blik, dat schiet nooit op. Dan maar de rij ernaast. Drie klanten voor me, de eerste lijkt nog goed te gaan, maar bij het afrekenen komt het gespaarde bonnenboekje tevoorschijn, met bijbehorende vragen. Een snelle blik om me heen leert dat alle andere kassa's nu langere rijen hebben. Wisselen is zinloos.

Een klant verder, niks aan de hand, heeft de cash al in de hand, Ai, net voor het afrekenen komt dat type van net terug, mét het bonnetje. “Ik dacht toch echt dat de mutsenvla in de aanbieding was, en die staat voor eentweeëntachtig op het bonnetje, en het zou eentweeënvijftig moeten zijn.” Mijn bezoek moet niet te vroeg komen, want dan staan ze voor een gesloten deur in de regen. Natuurlijk moet er even een collega bijgeroepen worden om de prijs van de vla te controleren. Na een minuut nog een keer, want nog steeds niemand, behalve dat type met een bonnetje, met 30 cent te veel betaald. Als die kinderwagen nou niet voor me in de weg stond had ik , met fooi, het verschil in prijs graag bijbetaald, maar ik kan de klant in kwestie niet aanspreken boven het babygejank uit. Ik ben inderdaad niet de enige die weg wil. Vluchten kan niet meer. 

Bonnetje weer weg, de reclame was echt tot donderdag en nu is het helaas al weer vrijdag. Ik moet naar huis, nu. Nog maar één klant met kinderwagen voor me, met maar drie dingen op de band, Halleluja, ik ben er bijna. Bliepen, geen zegeltjes, stickers of poppetjes? Nee hoor Thank God! Alles gaat in de tas aan de kinderwagen, alleen nog afrekenen, vier euro zestig. Moet ze d'r portemonnee alleen nog even vinden. Hé, niet in d'r jas. Da's gek normaal zit ie daar altijd. Eens kijken of die hier zit. Blijven ademen, blijven ademen. Zen, zen, alles komt goed, je gasten staan niet doorweekt voor je deur te wachten, nee hoor. Een tas ter grootte van een kinderdagverblijf wordt doorgespit op zoek naar de portemonnee. “Ach hier istie, daar stop ik 'm anders nooit, echt niet”. “Even kijken, ja deze pas.” Please, please, tik je juiste pincode in, please. Gaat d'r telefoon. 

“Ja sorry deze moet ik even nemen”. 

“Hai schat, nee ik ben er bijna, nee het schiet hier heeelemaal niet op”.

In de Ooijpolder was het vanmiddag,

 op constant vuurwerk in de achtergrond na, heerlijk rustig