Achter de schermen

Geen idee hoe lang dit geleden is. Maar zeker jaren. En het voelt toch anders. Achter de schermen in plaats van ervoor. Terwijl mijn werk toch meestal als 'achter de schermen' omschreven wordt. Op het moment dat het publiek binnen komt ben ik normaal gesproken in de zaal en niet op het toneel in het schemerduister. Nu dus wel. Met zenuwachtige types om me heen. "Oh, ik ben helemaaal niet zen, juist harstikke hyper, en we beginnen al bijna". Even later staat ze met haar kont tegen mijn schouder aan te douwen en zegt: "Ik ken je niet, maar dit doe ik dus altijd voor de voorstelling". Natuurlijk, waarom niet. Geroezemoes van publiek dat een plek zoekt. De spanning stijgt. Weer die kont tegen mijn schouder. 

"Dames en heren, wilt u uw telefoon uit zetten". Een versterkte stem vraagt naar iets waarvan je ondertussen toch mag verwachten dat het publiek dat al gedaan heeft. En waar je nooit van uit moet gaan. Altijd duiken een aantal bezoekers in handtas of binnenzak om toch nog even een genante vertoning te voorkomen. Nog een keer die kont, en ze is weg. We zijn begonnen. Duidelijk articulerend worden de personages neergezet. Een voor een stappen ze de streep licht in, die tussen het fond door valt.

Net gedaan waar ik hiervoor zit. Het decor verplaatst. Gedurende deze vijf kwartier moet het decor drie keer gekanteld worden. En omdat het te zwaar is voor een acteur, mag ik mee tillen. Achter het doek speelt zich ondertussen een drama in Iran in 1979 af. Maar voor mij als hoorspel. Mijn zicht beperkt zich tot een blauw verlicht rekwisietentafeltje, en mijn telefoon waar ik dit op zit te tikken. 
En nee, die heb ik niet uitgezet. 
Living on the edge, wittenie. Of eigenlijk gewoon vliegtuigstand. Ah, het licht knippert, ik mag weer.

 Tijdens het uitlichten was het al een bijzonder decor