Lijdensweg

En ja, daar lag ik weer. Net als vorige week, oncomfortabel en gespannen.
"Dan beginnen we met de verdoving". De eerste drie gingen best, 
maar dan de spuit in het gehemelte, en nog een, en nog een.
Voormijneigenbestwil, 
belangrijkvoormijngebit, 
evendoorzettenenhetkomtgoed. 
AAARRGGHHH.

En uit de speakers druipt Sublime FM.
Met een bloedeloze mix van Candy Dulfer, Chick Corea en Jack Johnson.
Terwijl Extreme Noise Terror hier volgens mij beter zou passen.
Vorige week had ie een klant die zijn eigen ipod had meegenomen om de lijdensweg van Jezus, 
inderdaad, die van Bach, te draaien. En dan hard. Ieder z'n eigen feestje.

De adrenaline die door mijn lijf giert, maak ik blijkbaar niet alleen zelf aan, 
de verdovingsvloeistof bestaat ook voor een gedeelte daaruit. 
Vanwege de vaatvernauwende werking. Zo steek je nog eens wat op. 
En dan maar proberen te ontspannen. Af en toe lukt het, en zak ik iets weg.
Om meteen weer bij de les te zijn als er een hoekje niet verdoofd blijkt. 
Blijven ademen. blijven ademen, blijven ademen.

Op wat bloedspetters na is het gewoon gereedschap