Spreekwoordelijke konijnen, deel drie

In September schreef ik twee keer over spreekwoordelijke konijnen (hier en hier)
Al snel daarna ging het mis. Maar ik durfde dat niet te zeggen.Op de gekste plekken doken konijnen op. Thuis, in de supermarkt, in het bos. Daar over beginnen leverde geen begrip op. Wel meewarige blikken. 
"Ja hoor, 'tuurlijk zie je ook konijnen op je werk, iemand nog koffie?"
Dan probeerde ik maar snel een andere gespreksonderwerp te verzinnen, om het allemaal niet té ongemakkelijk te laten worden. Sinds een paar weken kan er geen voorstelling voorbij gaan of er duikt er een op, mét een schaar. Maar iedereen die ik er op aanspreek ontkent iets gezien te hebben. Vorige week kwam ie voor het eerst voor op de beelden van de beveiligingscamera. 

 

Eindelijk iets tastbaars. Eindelijk kon ik mijn collega's laten zien dat het niet alleen in mijn hoofd zat. Even was er verwarring, maar men ging weer over tot de orde van de dag. Gister is het gelukt om een foto te maken. Ik was na afloop het decor nog aan het repareren, en ineens stond ie daar weer. Recht voor me, zwijgend te grijnzen. Met z'n konijnenkop. Snel afgedrukt, direct liep ie door de wand heen, weg. 
Misschien begin ik het -spreekwoordelijk- te verliezen.

Eerste en enige foto tot nu toe