Parels voor de zwijnen

Terwijl ik de sleutel in m'n voordeur stak, vroeg ze of ik de nieuwe van Curtis Eller al gehoord had. Ze, was een collega van mijn buurman, die ik wel eens gezien had, maar nog nooit gesproken. Wie? Curtis Eller. Nooit van gehoord. Maar ga ik checken. Dat bleek een goeie tip. Heel veel gedraaid sindsdien, en jarenlang als soundcheck-muziek gebruikt, wegens mooi en goed opgenomen. En vandaag, eindelijk, na een jaar of zeven, speelde hij in Nederland en hoefde ik niet te werken. 

Dus wij op pad naar Castricum, of all places. Gegeten bij een vriendelijke Italiaan, die de Pasta Parmigiano aan tafel bereidde door whisky op een halve Parmezaan in de fik te zetten, de kaas te laten smelten en dan de pasta daar doorheen te roeren. Lekker! Prima tiramisu toe en met een straffe espresso was ik tevreden en gelukkig. Wij naar 'De Bakkerij', een door vrijwilligers gerunde kroeg, en dat viel ook op. 
Aan de bar heb ik een paar minuten de barman bekeken hoe hij bier dronk met zijn maten. 

Pas toen een vaste klant aan mij vroeg of ik iets wilde drinken en de barman erbij riep, mocht ik bestellen. 

-Mag ik een Spa rood en een biertje?

Blanco blik

-Mag ik een Spa rood en een biertje alsjeblieft?

Uhhwehebbengeensparood.

-Oke, dan wil ik graag een biertje en een glas water.

Water?

-Ja want ik moet nog bijna twee uur rijden

O.

Hij bleek tekenend voor de hele tent. De lampen boven het mini-podiumpje stonden het publiek in te schijnen met kleurfilters uit de jaren 30. De geluidsinstallatie was beroerder. Maar de jongens die er mee bezig waren sloegen alles. Zeker acht mensen zaten tijdens het concert aan de knoppen, zonder hoorbare verbetering overigens. We hebben ons zelf ingehouden, en niets gedaan of gezegd. Nee, we zijn op bezoek, niet aan het werk. Danibal opende de avond met zijn mondharp, loopstation en beperkte ritmegevoel. Aanvankelijk leuk, maar al snel saai en vals. Na een korte pauze waarbij de locale technici onbedoeld wat kabels lostrokken, ontdekten dat de micro het niet meer deed, de kabels vonden en weer inprikten, mocht Curtis.

Voor aanvang had ik al de neiging om hem te troosten. Geen kleedkamer, geen plek om zijn spullen op te bergen en helemaal alleen op pad. Je zou hem bijna gaan aaien, met z'n droevige ogen. Vol overtuiging zette ie in. Tijdens de opener speelde hij op het podium, tussen het publiek, staand op de bar en liggend op de grond, zijn ledematen in het rond werpend. Zonder versterking klonk het het best.

Het gros van het publiek was jammer genoeg niet voor een concert gekomen. Die kwamen voor het bier, en om over voetbal te lullen. En naarmate het concert duurde ook steeds luider. Iedere truc om het publiek stil te krijgen gebruikte Curtis, héél zachtjes spelen, hard en snel, mee laten zingen, door het publiek lopend spelen, vriendelijk vragen om stilte. Alles uit kast. The hardest working banjo player in the business trok alle registers open. En toch wisten het zootje eencelligen het voor elkaar te krijgen om na afloop van een nummer met z'n allen 'trousers off and on your head' te roepen. Wat? Hij begreep het evenmin als ik. Wát willen ze? Broek uit, en op je hoofd, vertaalde een inboorling, krijsend.

Gezien zijn leeftijd en bouw was dat geen goed idee. Plaatsvervangende schaamte en respect streden in mij om voorrang. Respect om de hele show uit te spelen. 

80 minuten tegen de klippen op. Wat een vakman. 

Met bretels én snor