Met een club oud-collega's besloten we een paar maanden geleden om Tito & Tarantula te gaan zien. Kunnen we meteen op de hoogte blijven van elkaars hoe en wat.
( Voor de lezers die zich "From dusk 'till dawn" herinneren, het bandje wat daar in The Titty Twister speelde) Vadsige Texaans/Mexicaanse country-rock.
Bijzonder gezelschap stond er in Den Bosch op het podium. Mr. Tito zelf, vele kilo's lichter dan jaren geleden. Haar vet achterover, gitaar hard en basic maar met een serieuze strot. Vol volume erop. Naast hem een kruising tussen Willy Deville en Keith Richards. Met drie lijnen, een om zijn ogen, een onder zijn neus en een er in. Stiekem wel een heel goeie gitarist. Daarnaast een meisje wat mandoline, viool, bongo's en sambaballen speelde. Ik kan me niet voorstellen dat ze zich volgende week nog iets van deze show herinnerd. Te stoned om recht vooruit te kijken. Eigenlijk net als de bassiste, haar partijen speelde ze op routine, de glimlach ook, de energie ontbrak verder. Op akoestische gitaar en orgel, Boudewijn de Groot na een heel zwaar weekend. Misschien wel een hele week. Achterin, achter de drums een kale pad met hanenkam die een aardige Jabba The Hut imitatie in huis had. Stijf en saggerijnig sloeg ie zijn partijen. Wel allemaal raak, 65 jaar en 180 kilo ervaring. Stuk voor stuk zou je er geen kwartje voor geven, maar samen bleek het een effectieve band.
Omdat niemand de Bob wilde zijn bracht de trein ons thuis, voor de show afgelopen was. Nauwelijks iets over andermans hoe en wat gehoord, maar net zo goed een fijne avond.
Tito in een snapshot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten