Op donderdag fietste je naar de ET10 kreeg daar een krantje met een overzicht van de voorstellingen, kruiste aan wat je wilde hebben en ging ze ter plekke kopen.
Tijden veranderden, het werd drukker, de verkoop verhuisde een paar keer van plaats en het krantje kreeg je al op de boot. Daar, tussen de slappe koffie en warme chocomel puzzelden we samen een schema in elkaar. Op het eiland aangekomen meteen door om bij Actania in de rij aan te sluiten. Binnen een uur was de buit binnen.
Enkele jaren later besloten we vóór de rij te gaan wachten, zodat iedereen die later dan om 04.00 bij Westerkeijn aan kwam in de rij achter ons aan kon sluiten. Bitter, Siedler, potjekoek en thermoskoffie hield ons op de been. Met een grote grijns konden we de kassatent met zes strekkende meter kaarten verlaten. Oerol evolueerde en de kaartverkoop werd ieder jaar een grotere logistieke nachtmerrie voor de organisatie.. Tienduizenden (honderdduizenden?) kaartjes moesten worden verkocht. Niet allemaal tegelijk of enkel in de voorverkoop, want iedereen moest een kans hebben.
Even leek het er op dat ze het begrepen, online kon je, als je erop tijd bij was, in een keer alles wat je wilde bestellen. Helaas werd dit jaar weer een nieuw systeem ingevoerd. Op papier vast heel goed, maar in praktijk om te huilen. Strak om 20.00 logde ik in en had direct 550 wachtenden voor me. Via laptop sloot ik een extra keer aan, enkele minuten later, daar als wachtende 2648. Binnen 20 minuten was ik aan de beurt en kon ik bijna iets bestellen. Behalve dat "de online verkoop van dit evenement is niet actief" in beeld bleef ploppen. Via een omweg, een achterdeur en bruut geweld probeerde ik op de juiste pagina te komen. Niks. Drie kwartier nagelbijtend achter twee schermen later besloot ik de handdoek in de ring te gooien. Via diverse social media regende het klachten. Het leek niemand te lukken.
Ondertussen moest ik een kwartier geleden al een bandje fotograferen in Merleyn. Kak.
Op de fiets door de regen om daar het stel jonge honden van 30.000 Monkies in het schemerdonker achter een dichte mist herrie te zien maken. Ze waren bezig aan hun laatste nummer, was ik net op tijd om te zien hoe de gitarist de snaren van zijn gitaar trok (echt waar, en letterlijk!)
Snelle ombouw, Torche begon onder vergelijkbare omstandigheden. In no-time had ik een serie foto's op mijn geheugenkaart. Meteen terug om nog een poging te doen? Nee, eerst wat afkoelen met een biertje en best een fijn bandje er op te zien knallen.
De kriebels waren ernstiger dan de behoefte om show uit te kijken. Weer door de miezer, weer het gevecht aangegaan. Online verschenen steeds meer tips hoe je om het systeem heen kon werken. Alles binnen! Behalve dat de tip om per creditcard af te rekenen niet zo handig was. Die wilde ter verificatie een code waarvan ik het bestaan niet kende. Oeps, kom dan maar eens terug op de Oerol site. Twee tia's verder kon ik een poging doen om per Ideal af te rekenen. Loopt dat ook vast. De pootjes van mijn bril weerhielden de kloppende aderen op mijn slapen definitief te spatten. Blijven ademen.
Gelukt! Voor een bedrag, waar ik ook een aardig huisje op het eiland had aan kunnen schaffen, kocht ik de kaartjes. Mét bevestigingsmail. Het kostte waarschijnlijk statistisch een half jaar van mijn leven, door verhoogde bloeddruk en hartfalen, maar ik kan, in juni, lekker op een krappe tribune of in een stoffig schuurtje bij gaan komen. Oerol, here we come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten