Gewoon

Na een dag van achterstallig onderhoud, foto's bewerken, veel uploaden en andere huishoudelijke bezigheden, mocht ik nog even naar buiten. Buiten, was in dit geval Merleyn, waar Bop English speelde. Een naam die me niks zei. Tot ik zag dat het de zanger/gitarist van White Denim en zijn vriendjes waren. Maar die wil ik zien! Op plaat wat netter dan White Denim, maar live zeker zo lekker. Klassieke rock, jazz, soul, elektro, alles gaat de blender in en komt er heerlijk uit. Het blijft gelukkig wel aan de goeie kant van North Sea Jazz. Terwijl de fusion in theorie op de loer zou liggen, blijft die waar die hoort, ver weg. Naar eigen zeggen allemaal nerds, dat bleek ook. Toen de derde gitaarsnaar brak had ie echt geen idee hoe die minuut te vullen met tekst. allemaal een bril, behalve een jong Lou Ferringo op gitaar. Die had zulke grote bakkebaarden dat een bril niet meer paste. Ter compensatie had ie wel een luidruchtige Hawai-blouse en een hoedje.
Gewoon een bandje van geweldige muzikanten. 
Geen attitude, geen pretenties, gewoon gruwelijk goed. 
Voor zover dat gewoon genoemd kan worden.

Gaat er even bij zitten