Om nou te zeggen dat dweilen een hobby is, nee, niet echt.
Ik doe het wel best vaak. Overigens bijna altijd tegen betaling. Thuis kan ik de neiging best goed onderdrukken. Pas tegen de tijd dat de hygiëne in het gedrang dreigt te raken maak ik een emmer heet sop en ga de vloer te lijf. In het theater heeft dweilen vaker een optische of psychologische dan een hygiënische functie. Op die manier sta ik op bijna iedere werkdag weer zo'n natte lap rond te trekken. Met name in de grote zaal zijn het nog best wat vierkante meters die gedaan moeten worden. Vaak in stilte, helaas nogal eens met een hersenloze dance-dreun zodat de dienstdoende dansers wat kunnen warm draaien.
Vandaag was het beter. Terwijl ik mijn baantjes trok om de instrumenten heen,
speelde Herman van Veen op zijn vleugel. Onversterkt en zachtjes. Zeker niet onverdienstelijk.
Op zo'n manier zou ik er wel een hobby van kunnen maken.
Vanmiddag was ik niet in het theater maar een serie portretten aan het maken van drie ondernemers die samen een bedrijf beginnen. Bij een van de foto's weigerde een flitser en was dit het resultaat. Precies anoniem genoeg om hier te plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten