Punk in een olieput

Zat ik twee jaar geleden in een pannenkoekenhuis op Vlieland, nu op een terras aan de grote markt in Enschede tijdens de dodenherdenking. De kerkklokken gingen in de turbostand en langzaam werd de omgeving stil. Tot ook de laatste klok ophield met bonken. Er vloog een duif op, verder niets meer. Midden in de stad en iedereen staat en is stil. Een straat verderop klinkt het Wilhelmus en met een fade in tijd van een minuut gaat het geluid weer aan. Koffie wordt besteld, de stad leeft weer.

We waren in Enschede om Uz Jsme Doma en daara Mike Watt te gaan kijken.
Niet het dichtste bij, maar wel de enige avond dat ie in Nederland speelt en ik tijd had.
Watt zag ik voor het eerst in 88 of 89 in Roosje als bassist van fIREHOSE, destijds de opvolgers van The Minutemen. Sindsdien altijd blijven volgen. Om de paar jaar komt er een nieuwe plaat en met een beetje mazzel ook een tour hier in de buurt. Het was al weer veel te lang geleden dat ik hem zag. Niemand kan een basgitaar wurgen zoals watt. Met een energie en concentratie die doorgaans alleen bij schaakgrootmeesters en karatekampioenschappen voorkomt.  

Meestal speelt een band op een podium, hoger dan het publiek. Nu speelde de band in een olieput van een gekraakte garage, 80 cm lager dan het publiek in het schemerdonker. Wij zaten en stonden er om heen. De setting deed me denken aan jazzclubs in de jaren 30. Semi-illegaal, met spannende muziek, rook, drank en toewijding. Zowel bij de band als de toeschouwers. Terwijl de luide passages knetterend hard waren, kon je bij de hele zachte een speld horen vallen. Geen gewauwel, geen telefoons, aandacht. Hier hoefde niet over het weekend gekletst te worden, hier werd geluisterd. Zijn laatste plaat, een opera van drie kwartier in 33 delen werd integraal gespeeld. Dat deden ze nu voor de derde tour op rij, zie hier een opname van vorig jaar.

Eigenlijk waren de Chechen, (hoe schrijf ja dat eigenlijk, mensen uit Tjechië) Tjeggen?) van Uz Jsme Doma het voorprogramma, maar Watt, onzeker, respectvol en dankbaar als geen ander, wilde ze graag als headliner. (Ongelooflijk hoe die man op zijn 58ste met zoveel ervaring onderweg, zo nederig is. De heren deden daar niet moeilijk over. Om hun 30 jarig bandjubileum te vieren waren ze op tour met Watt. Gekleed in witte cat-suits en witte bivakmutsen, speelden ze in enkel blacklight knalhard en loeistrak. De nieuwe drummer bleek niet alleen een clown, maar ook een beest van een muzikant. De gestoorde Oostblok-jazz-punk die ze maken is door de jaren heen nauwelijks veranderd. Hard, snel en gestoord.

Naast me, op de rand van de olieput zat een jongen zichtbaar heel erg te genieten.
Hij vertelde tussen twee nummers door, dat ie nog nooit van ze gehoord had tot vorige week. Maar omdat ie een ontzettende Chilli Peppers fan is, en Mike Watt een groot  voorbeeld voor Flea, hun bassist is, was de jongen vrijdag in Utrecht gaan kijken. Volledig weggeblazen besloten ook naar de show in Amsterdam te gaan. Ook daar zo onder de indruk dat ie met de trein naar Enschede ging en of ik misschien een slaapplek wist? "Joh, anders gaat de eerste trein al weer om 6 uur, ik sta toch helemaal te stuiteren van die muziek, maakt mij allemaal niet uit".

Onze terugrit in de stromende regen maakte me niks uit. 
Dit soort avonden is waar het om gaat.
heel goed om mijn mentale batterijen wat op te laden.

Buiten en in de garage stonden tientallen heel grote plastic beesten.

De eerste die ik daarover aansprak, bleek de maker te zijn, en de ruimte waar we stonden zijn atelier.

Hier zijn meer beesten van hem te zien

Mannen witte pakken.

Het kleedt ook zo leuk af