De familie Alpaca

We kwamen een familie tegen die liever niet op de foto wilde, 

maar ze hadden pech, 

ik vond ze mooi en bleef ze net zo lang besluipen, 

tot ze allemaal vastgelegd waren.

Papa

Mama

Dochter, 

zonder oren

en met 

Moeder met Tante Bep

En als toetje, Tante Bep nog een keer alleen

---

Terwijl het er er echt helemaal niks mee te maken heeft, 

wil ik toch graag deze link delen. Kijk en huiver!

(volledig terecht binnen drie dagen al elf miljoen keer bekeken)

Tot aan mijn oksels

Vandaag zat ik weer in dieren.
Met m'n handen.
Aan de goeie kant.
Niet tot aan mijn oksels, maar wel een hele duim of halve hand.
Met name drie kalfjes zogen er op los.
Tijdens de avondwandeling troffen we een kudde koeien die ook wel wilde proeven.
Blijkbaar was ik lekker vandaag.

Ronk

Halverwege de rit veranderde het geluid van een bescheiden Japans autootje in dat van een verkouden Harley Davidson. Raampje open, ben ik dat? Ja, inderdaad. Vet! Extra gas erop. Pantera erbij, ook met extra gas. Eventjes best leuk, maar die herrie gaat snel vervelen. "Is de rest van de uitlaat nog wel helemaal goed?" vroeg de garagedame. "Ja hoor, die blinkt als nieuw", antwoordde ik. "Niks aan jouw auto blinkt als nieuw", lachte ze me uit. 1-0 voor haar. Eenmaal daar op de brug bleek inderdaad dat er weinig blonk. Gelukkig kon het nog gerepareerd worden zonder dat mijn auto financieel total loss zou zijn. Mijn opmerking dat de meeste onderdelen nog wél goed waren werd met een wat meewarige blik ontvangen. Morgen is ie klaar, met een bescheiden ronkje kan ik dan weer door.

Kaf

De finale van de studentenbandjeswedstrijd 
(2 x dubbele woordwaarde en je hebt gewonnen) Kaf en Koren,
was vanavond in Roosje.
Vier bandjes, heel veel foto's gemaakt.

Gewoon

Na een dag van achterstallig onderhoud, foto's bewerken, veel uploaden en andere huishoudelijke bezigheden, mocht ik nog even naar buiten. Buiten, was in dit geval Merleyn, waar Bop English speelde. Een naam die me niks zei. Tot ik zag dat het de zanger/gitarist van White Denim en zijn vriendjes waren. Maar die wil ik zien! Op plaat wat netter dan White Denim, maar live zeker zo lekker. Klassieke rock, jazz, soul, elektro, alles gaat de blender in en komt er heerlijk uit. Het blijft gelukkig wel aan de goeie kant van North Sea Jazz. Terwijl de fusion in theorie op de loer zou liggen, blijft die waar die hoort, ver weg. Naar eigen zeggen allemaal nerds, dat bleek ook. Toen de derde gitaarsnaar brak had ie echt geen idee hoe die minuut te vullen met tekst. allemaal een bril, behalve een jong Lou Ferringo op gitaar. Die had zulke grote bakkebaarden dat een bril niet meer paste. Ter compensatie had ie wel een luidruchtige Hawai-blouse en een hoedje.
Gewoon een bandje van geweldige muzikanten. 
Geen attitude, geen pretenties, gewoon gruwelijk goed. 
Voor zover dat gewoon genoemd kan worden.

Gaat er even bij zitten

Grote Muil

Dweil

Om nou te zeggen dat dweilen een hobby is, nee, niet echt.

Ik doe het wel best vaak. Overigens bijna altijd tegen betaling. Thuis kan ik de neiging best goed onderdrukken. Pas tegen de tijd dat de hygiëne in het gedrang dreigt te raken maak ik een emmer heet sop en ga de vloer te lijf. In het theater heeft dweilen vaker een optische of psychologische dan een hygiënische functie. Op die manier sta ik op bijna iedere werkdag weer zo'n natte lap rond te trekken. Met name in de grote zaal zijn het nog best wat vierkante meters die gedaan moeten worden. Vaak in stilte, helaas nogal eens met een hersenloze dance-dreun zodat de dienstdoende dansers wat kunnen warm draaien. 

Vandaag was het beter. Terwijl ik mijn baantjes trok om de instrumenten heen, 

speelde Herman van Veen op zijn vleugel. Onversterkt en  zachtjes. Zeker niet onverdienstelijk. 

Op zo'n manier zou ik er wel een hobby van kunnen maken.

Vanmiddag was ik niet in het theater maar een serie portretten aan het maken van drie ondernemers die samen een bedrijf beginnen. Bij een van de foto's weigerde een flitser en was dit het resultaat. Precies anoniem genoeg om hier te plaatsen.

Voetstuk

Voor de website Nijmegen Cultuurstad mocht ik in het Valkhofmuseum de expositie "Van hun voetstuk" gaan fotograferen. Een verzameling beelden die ver na hun gloriedagen teruggevonden zijn. Een beetje zoals die nazipaarden in Duitsland gisteren, maar dan meestal kapot en in de grond. Niet in een schuur van iemand die er op de zwarte markt miljoenen aan hoopt te verdienen. Zo friste ik vanmiddag mijn kennis over diverse bronsgietprocessen wat op, zag ik veel metalen scherven en bejaarden fluisterend schuifelen langs de beelden. Tegelijkertijd was ik me bewust van de luxe dat we hier wel zoveel mooie oude dingen kunnen zien. Niet gesloopt door godsdienstwaanzinnigen of omgesmolten voor snel geld. Een voorrecht wat helaas niet iedereen zomaar heeft.

Miniatuur van een gietput waarin een man een mal weg bikt

Hoe kan het ook anders, weer een paard

Een zware kop en puzzelende bezoekers

Two and a half women

Gedans

Mijn bureau opruimen werd nog even langer uitgesteld. 
Er moest gedanst worden, niet door mij, maak je geen zorgen.
Omdat ze dat dansje niet in het donker wilden doen en onze houten vloer niet voldeed, 
waren we er even zoet mee. 20 uur in de laatste twee dagen.
Twee clubjes, twee voorstellingen. Heel verschillend, de een op de rand van amateur.
Een busje met ouwe zooi, een stel jonge techniekers en veel gefriemel. "Kunnen we dat ook gebruiken?" Op de vloer uiteindelijk acht hipsters in witte overalls. Die deden een dansje op electronische muziek die 15 jaar geleden in een dorpsdisco als "opwindend" omschreven zou kunnen worden. Het licht was ook in die stijl, alle kleurtjes door en elkaar, veel gezwiep en geknipper. Ter compensatie stond het volume dan wel erg hoog, dat wel.

Vandaag het grootste balletgezelschap van het land. En dat merk je dan ook.
Met heel veel spullen en nog meer mensen komen ze in heel laag tempo de zaak opbouwen. Zoals bij meer gesubsidieerde clubs moet het geld op, anders krijgen ze volgend jaar minder. In twee ploegen wisselden ze elkaar af. De ene had al in Arnhem in een hotel geslapen, de andere helft deed dat na het breken. Vijf kwartier naar Amsterdam terug rijden paste vast niet in een of ander Arbo-regeltje. Zeker 5 mensen zaten beurtelings achter de lichttafel. De rest hing er omheen. Iedere drang tot efficiënt werken is jaren geleden al weggevloeid. Bij mij vloeit de zin om te leven dan ook langzaam weg gedurende zo'n dag.

Het contrast met producties van 'commerciële' producenten kan haast niet groter zijn.
Daar ligt de focus op resultaat, minder mensen, minder tijd en aanpakken.
Hier niet. Als er toch op cultuur gekort moet worden, doe het dan op een club als die van vandaag. Ik denk dat we met de helft van de mensen, in driekwart van de tijd,
ook alles hadden kunnen doen. Een beetje meer plannen, wél overleggen, zinloze dingen schrappen en mensen inhuren die ook werkelijk willen werken. 
Wie weet kan een volgende bezuinigingsronde veel goeds aanrichten.

 Met werk in het donker schoot nieuwe foto's maken er bij in.

Daarom nog wat van een paar dagen geleden

Procrastinatie

Oke, ik geef het toe, 

ik vertoon bureau-opruim-ontwijkend gedrag.

Had ik me toch echt voorgenomen om vandaag de veldslag,

op de plek waar ooit mijn bureau was, aan te pakken.

Weet ik me er toch weer gemakkelijk vanaf te maken.

Een laffe aanzet, wat opgestapeld en JA, telefoon!

Dan boodschappen, een paar mailtjes, 

even dit en dat, zus en zo, afwassen

koken, eten, hé mooi weer, 

naar buiten! Ha knollen!

Tegen de tijd dat de foto's weer verwerkt waren en dit logje gepost, 

was het echt te laat om er nog aan te beginnen.

Morgen dan. 

(Nee hoor, morgen vult het Nationaal Ballet mijn dag)

Donderdag, ja, Donderdag, dat klinkt goed!

Moeder en dochter kunnen het prima samen vinden

Rij

In de periode tussen het krijt en het pleistoceen was het een stuk makkelijker.
Op donderdag fietste je naar de ET10 kreeg daar een krantje met een overzicht van de voorstellingen, kruiste aan wat je wilde hebben en ging ze ter plekke kopen.
Tijden veranderden, het werd drukker, de verkoop verhuisde een paar keer van plaats en het krantje kreeg je al op de boot. Daar, tussen de slappe koffie en warme chocomel puzzelden we samen een schema in elkaar. Op het eiland aangekomen meteen door om bij Actania in de rij aan te sluiten. Binnen een uur was de buit binnen. 

Enkele jaren later besloten we vóór de rij te gaan wachten, zodat iedereen die later dan om 04.00 bij Westerkeijn aan kwam in de rij achter ons aan kon sluiten. Bitter, Siedler, potjekoek en thermoskoffie hield ons op de been. Met een grote grijns konden we de kassatent met zes strekkende meter kaarten verlaten. Oerol evolueerde en de kaartverkoop werd ieder jaar een grotere logistieke nachtmerrie voor de organisatie.. Tienduizenden (honderdduizenden?) kaartjes moesten worden verkocht. Niet allemaal tegelijk of enkel in de voorverkoop, want iedereen moest een kans hebben.

Even leek het er op dat ze het begrepen, online kon je, als je erop tijd bij was, in een keer alles wat je wilde bestellen. Helaas werd dit jaar weer een nieuw systeem ingevoerd. Op papier vast heel goed, maar in praktijk om te huilen. Strak om 20.00 logde ik in en had direct 550 wachtenden voor me. Via laptop sloot ik een extra keer aan, enkele minuten later, daar als wachtende 2648. Binnen 20 minuten was ik aan de beurt en kon ik bijna iets bestellen. Behalve dat "de online verkoop van dit evenement is niet actief" in beeld bleef ploppen. Via een omweg, een achterdeur en bruut geweld probeerde ik op de juiste pagina te komen. Niks. Drie kwartier nagelbijtend achter twee schermen later besloot ik de handdoek in de ring te gooien. Via diverse social media regende het klachten. Het leek niemand te lukken.

Ondertussen moest ik een kwartier geleden al een bandje fotograferen in Merleyn. Kak.
Op de fiets door de regen om daar het stel jonge honden van 30.000 Monkies in het schemerdonker achter een dichte mist herrie te zien maken. Ze waren bezig aan hun laatste nummer, was ik net op tijd om te zien hoe de gitarist de snaren van zijn gitaar trok (echt waar, en letterlijk!)
Snelle ombouw, Torche begon onder vergelijkbare omstandigheden. In no-time had ik een serie foto's op mijn geheugenkaart. Meteen terug om nog een poging te doen? Nee, eerst wat afkoelen met een biertje en best een fijn bandje er op te zien knallen.

De kriebels waren ernstiger dan de behoefte om show uit te kijken. Weer door de miezer, weer het gevecht aangegaan. Online verschenen steeds meer tips hoe je om het systeem heen kon werken. Alles binnen! Behalve dat de tip om per creditcard af te rekenen niet zo handig was. Die wilde ter verificatie een code waarvan ik het bestaan niet kende. Oeps, kom dan maar eens terug op de Oerol site. Twee tia's verder kon ik een poging doen om per Ideal af te rekenen. Loopt dat ook vast. De pootjes van mijn bril weerhielden de kloppende aderen op mijn slapen definitief te spatten. Blijven ademen. 

Gelukt! Voor een bedrag, waar ik ook een aardig huisje op het eiland had aan kunnen schaffen, kocht ik de kaartjes. Mét bevestigingsmail. Het kostte waarschijnlijk statistisch een half jaar van mijn leven, door verhoogde bloeddruk en hartfalen, maar ik kan, in juni,  lekker op een krappe tribune of in een stoffig schuurtje bij gaan komen. Oerol, here we come!

Villagers

Ach, misschien was het wel leuk, het was ook al even geleden, dat ik een bandje ging kijken. Mijn collega's waren zo vriendelijk om mij vanavond vrijaf te geven. (Waarvoor dank en hulde!) In mijn planning vorige maand had ik de Villagers over het hoofd gezien en kende ik hun nieuwe plaat ook nog niet. Prachtplaat blijkt dat te zijn. Darling Arithmetic. Luister hier een nummer. Meer bezoekers dan verwacht en dus in de grote zaal. Zo'n beetje alles klopte, de band had er zin in, het publiek hield zijn muil en de geluidsman zette alles nóg zachter. Ongeveer het omgekeerde als die avond met Swans. Tegen het einde speelde hij alleen met enkel een gitaartje een liedje. het publiek kende dat en had geen aanmoediging nodig om heel zachtjes mee te zingen. Kippenvel.
Deze week veel gezien, maar vanavond was verreweg de fijnste.
Morgen nog een lokaal koor en maandag al weer zware gitaren.
The torture never stops...

Paardenbloemen? Ja, paardenbloemen!

CW Stoneking

Heel anders dan de avond er voor, 

stond er een vrolijk bandje in Roosje. 

CW Stoneking kwam met zijn gezelschap op bezoek.

Met een vet Australisch accent bracht hij zijn liedjes en verhalen.

De band deed zijn werk en het koortje zong niet alleen, 

maar had ook zichtbaar plezier in de dansjes die ze erbij hadden. 

Met name tijdens een nummer over zombies waren ze erg overtuigend.

Backstage sprak ik ze kort. Waar ze mijn foto's konden vinden?

(Op doornroosje.nl)

Dan kon ze die aan haar moeder laten zien. 

De foto's die ze met haar telefoon maakte leken nergens op.

Met zo'n grote camera moest dat wel beter worden.

Nou, hier zal moeders trots op zijn.

Swans

Ach, misschien was het wel leuk, misschien kwam ze nog wel iemand tegen.
De laatste tijd kwam het er eigenlijk zelden van. Maar nu met hemelvaart en de kinderen hoeven morgen niet naar school. Ze zijn toch ondertussen groot genoeg om een avond thuis te zijn zonder oppas. Het was ook al even geleden dat ze met zijn tweeën een avondje weg waren geweest. Haar collega's begrepen vast niet dat ze naar zoiets toe ging. Kon ze mooi vertellen dat dat echt niet de eerste keer was dat ze bij ruige bandjes ging kijken. Zeker de jongere collega's hadden dat niet van haar verwacht. Swans was nooit haar favoriete band geweest, wel van hem. In de tijd dat ze elkaar leerde kennen kon hij er vlammende betogen over houden. De symboliek spatte van de zwartgallige dreunen af. Het waren de jaren tachtig en de wereld zou waarschijnlijk nog voor het einde van de maand vergaan, of op zijn minst zwelgen in uitzichtloosheid. Kenden ze elkaar nu echt al bijna 30 jaar? 

Het eerste nummer duurde nu al meer dan een kwartier. Vaart wilde er niet in komen. Met zijn drieën maakten ze daar een golf van geluid die aan zwol en weg ebde, keer op keer. Door het blauwe schijnsel op het publiek, viel op hoeveel bezoekers kaal waren. Kees was niet de enige die sindsdien nogal wat haar verloren was. Meer dan helft had een glimmende kruin. Op het podium waren ze ook duidelijk niet meer de jongste. Michael Gira had vroeger iets gevaarlijks, rauws over zich. Nu leek hij vooral moe. De ooit bezwerende armen waaiden nu wat rond zijn gitaar. Hoe lang spelen ze eigenlijk al en waar zijn de toiletten? De eerste keer in deze nieuwbouw was sowieso wel wennen. In het oude Roosje zou ze met de ogen dicht de volgekalkte toiletten nog kunnen vinden, maar hier. Even de zaal uit is eigenlijk toch wel lekker, De toiletten bleken net als alles hier behoorlijk opgestrakt. Geen graffiti te zien. Nog een rondje dan maar. 

Na drie kwartier had ze nog niets gehoord wat ze herkende. Kees stond af en toe wel met zijn hoofd naar beneden mee te wiegen op de verdovend harde bassen, maar zij maakte geen contact. Zat er eigenlijk ook een kroeg bij de ingang? Meteen na de garderobe waren ze doorgelopen de zaal in. Om vervolgens een half uur een Japans meisje heel vals cello te horen spelen. Niet goed opgelet. Zal Kees het vervelend vinden als ze een stoel opzoekt? Haar rug had er al een lange week op zitten. Iedere keer de cliënten in en uit de rolstoelen tillen werd wel steeds zwaarder. Hij verstond niet wat ze zei, ze kwam echt niet boven de drums uit. Met een duim omhoog gebaarde ze "veel plezier, ik zie je straks wel".  Was dat daar Miranda niet, die het vroeger met Maarten deed? Poeh, die is versleten. De huiswijn bleek niet te hachelen te zijn. Eentje moest eigenlijk toch kunnen, zij mocht rijden, kon Kees een biertje. Hé, gratis Wifi, mooi. Eens zien hoe het in de buitenwereld is. Krijg nou wat, zijn die ook hier en vinden die het ook te hard? Die daar bij de bar, is dat niet?

Een bos? Ja, een bos

Runs in the family

Vanavond kwam Eliza Gilkyson op bezoek. Ik had die naam nog nooit gehoord, maar dat bleek aan mij te liggen. Met een indrukwekkende staat van dienst was dit duidelijk niet haar eerste tourtje. Dat was ruim veertig jaar geleden. Alsof ze in en huiskamer verhalen vertelde en wat liedjes speelde zat ze er bij. Haar eerste opmerking, terwijl ze op kwam, maakte meteen veel duidelijk. "Damn it, forgot to put on my stage shoes, well at least I can walk these stairs safely on these, Oh hi there, good evening." Leuk mens met veel mooie liedjes.

Haar vader, Terry Gilkyson, bleek ook wat liedjes geschreven te hebben, waaronder "Bare Necessities". Een liedje en clip waar ik direct weer goede zin van krijg. Haar vader moest als ie voor Disney schreef met zijn gitaar naar het kantoor van Disney komen om dan voor het grote bureau van Walt zijn liedjes te laten horen. Ter plekke werd dan besloten of het wat was. Bij thuiskomst zei hij dan, "Sorry, Mr. Disney didn't like it, of, als het goed uitpakte: Yes!, you're getting a new bike!" 

Vrije avond

En wat doet ie op een vrije avond?
Dan staat ie weer knollen te kijken.
Vindt ie fijn.
Zeikende knollen in het tegenlicht.

Saai

Een artikeltje in de krant maakte melding van een onderzoek waarmee bewezen was dat hiphop de meest vernieuwende muzieksoort uit de geschiedenis was. Volgens mij zegt dat meer over het onderzoek dan over de uitkomst. Met behulp van computers was er grootschalig onderzoek gedaan waar ook uit bleek dat 1986 het saaiste muziekjaar was.
Nou heb ik geen wetenschappelijk onderzoek gedaan, maar dat laatste betwijfel ik. Een jaar waarin ook de volgende platen uitkwamen, Slayer's Reign in blood, Metallica's Master of puppets, Firehose's Ragin'full on, Camper van Beethoven's Camper van Beethoven, Butthole Surfers' Rembrandt pussyhorse, Big Black's Atomizer, Frank Zappa's Does humor belong in music en Jazz from hell, Voivod's Rrröööaaarrr, Van Halen's 5150, Kreator's Pleasure to kill, Candlemass' Epicus doomicus metallicus, Motörhead's Orgasmatron, Iron Maiden's Somewhere in time, Possessed's Beyond the Gates en Dark Angels' Darkness descends, kan in mijn ogen niet saai genoemd worden, zekers niet het saaist.

Gisteren in Roosje een bandje gezien, 
daar was het, 
ook omdat ze de enige waren, 
niet moeilijk om de saaiste act van de avond aan te wijzen.

Daniel Norgren

Klaar voor de volgende

Gelukkig is het erg uitzonderlijk dat er een voorstelling niet door gaat.
Zelf is het me zelden overkomen. Een keer in Hoofddorp, waar in de hele wijk
de stroom uitgevallen was. Pas vijf minuten voor de tweede voorstelling ging
het licht weer aan. Voor de kassa's en de schuifdeuren het allemaal weer deden hadden wij het licht gesteld, gesoundcheckt en konden we er vol tegen aan. Een andere keer in Zwolle konden we het "theater" niet in, omdat de dienstdoende technicus daar ook woonde en zich, ondanks ons gebeuk op de deur verslapen had. Na ruim twee uur puin ruimen en bedenken hoe het dan misschien wel kon, kwamen we er achter dat als ik een lamp aan zette, het gezoem uit de speakers luider  was dan de stemmen van de acteurs. Daar viel niet meer tegen op te improviseren.

Eergister ging er een niet door vanwege de bliksem. Vandaag gooide een
slechte knie roet in het eten. Helaas hoorden we dat pas, toen we driekwart al opgebouwd hadden, met z'n tienen. Het helpt niet echt voor een goede sfeer. (Het voelt gewoon minder zinloos als tussen bouwen en breken er ook werkelijk een voorstelling gespeeld wordt.)
Drie uur werk, kon weer met ruim anderhalf uur werk verholpen worden. 
Het toneel zag vijf uur na het begin van de dag er weer uit zoals we het vanochtend aantroffen. Leeg en klaar voor de volgende.

Voor ie terug de trailer in moest, maakte ik nog snel een plaatje van het paard in een winkelwagentje. Volgens mij was ie al dood toen ie binnenkwam.

Tito

Ja dat gaan we doen! Da's leuk!
Met een club oud-collega's besloten we een paar maanden geleden om Tito & Tarantula te gaan zien. Kunnen we meteen op de hoogte blijven van elkaars hoe en wat.

( Voor de lezers die zich "From dusk 'till dawn" herinneren, het bandje wat daar in The Titty Twister speelde) Vadsige Texaans/Mexicaanse country-rock.
Bijzonder gezelschap stond er in Den Bosch op het podium. Mr. Tito zelf, vele kilo's lichter dan jaren geleden. Haar vet achterover, gitaar hard en basic maar met een serieuze strot. Vol volume erop. Naast hem een kruising tussen Willy Deville en Keith Richards. Met drie lijnen, een om zijn ogen, een onder zijn neus en een er in. Stiekem wel een heel goeie gitarist. Daarnaast een meisje wat mandoline, viool, bongo's en sambaballen speelde. Ik kan me niet voorstellen dat ze zich volgende week nog iets van deze show herinnerd. Te stoned om recht vooruit te kijken. Eigenlijk net als de bassiste, haar partijen speelde ze op routine, de glimlach ook, de energie ontbrak verder. Op akoestische gitaar en orgel, Boudewijn de Groot na een heel zwaar weekend. Misschien wel een hele week. Achterin, achter de drums een kale pad met hanenkam die een aardige Jabba The Hut imitatie in huis had. Stijf en saggerijnig sloeg ie zijn partijen. Wel allemaal raak, 65 jaar en 180 kilo ervaring. Stuk voor stuk zou je er geen kwartje voor geven, maar samen bleek het een effectieve band. 

Omdat niemand de Bob wilde zijn bracht de trein ons thuis, voor de show afgelopen was. Nauwelijks iets over andermans hoe en wat gehoord, maar net zo goed een fijne avond.

Tito in een snapshot

Inslag

Terwijl ik mijn auto tussen de trailers uit puzzelde, vertelde de radio dat er twee mensen overleden waren door een blikseminslag. Gevonden onder een boom in een park. Het was vandaag erg wisselend weer, heerlijk zonnig en daarna noodweer, even later klaarde het weer op. De twee collega's die ik het vertelde vonden het ook een vreemd verhaal, meteen theorieën over hoe zoiets kan. Na de maaltijd kwam ik terug en het eerste wat ik hoorde was het nieuws dat de voorstelling in de kleine zaal niet doorging. Een familielid van een van de acteurs was overleden. Onbewust koppelde ik dat aan het eerdere bericht. Later op de avond bleek mijn koppeling juist te zijn. Een van de slachtoffers was inderdaad een halfzus van een van de spelers.

Wat een manier om te gaan, tweeëntwintig jaar oud, geen afscheid, niks.

Het kan zomaar. 

Ook een goeie reden om echt iedere dag de moeite waard te laten zijn.

Stukje van het decor in de grote zaal vandaag, 

van achter belicht werden er bliksemschichten zichtbaar

Punk in een olieput

Zat ik twee jaar geleden in een pannenkoekenhuis op Vlieland, nu op een terras aan de grote markt in Enschede tijdens de dodenherdenking. De kerkklokken gingen in de turbostand en langzaam werd de omgeving stil. Tot ook de laatste klok ophield met bonken. Er vloog een duif op, verder niets meer. Midden in de stad en iedereen staat en is stil. Een straat verderop klinkt het Wilhelmus en met een fade in tijd van een minuut gaat het geluid weer aan. Koffie wordt besteld, de stad leeft weer.

We waren in Enschede om Uz Jsme Doma en daara Mike Watt te gaan kijken.
Niet het dichtste bij, maar wel de enige avond dat ie in Nederland speelt en ik tijd had.
Watt zag ik voor het eerst in 88 of 89 in Roosje als bassist van fIREHOSE, destijds de opvolgers van The Minutemen. Sindsdien altijd blijven volgen. Om de paar jaar komt er een nieuwe plaat en met een beetje mazzel ook een tour hier in de buurt. Het was al weer veel te lang geleden dat ik hem zag. Niemand kan een basgitaar wurgen zoals watt. Met een energie en concentratie die doorgaans alleen bij schaakgrootmeesters en karatekampioenschappen voorkomt.  

Meestal speelt een band op een podium, hoger dan het publiek. Nu speelde de band in een olieput van een gekraakte garage, 80 cm lager dan het publiek in het schemerdonker. Wij zaten en stonden er om heen. De setting deed me denken aan jazzclubs in de jaren 30. Semi-illegaal, met spannende muziek, rook, drank en toewijding. Zowel bij de band als de toeschouwers. Terwijl de luide passages knetterend hard waren, kon je bij de hele zachte een speld horen vallen. Geen gewauwel, geen telefoons, aandacht. Hier hoefde niet over het weekend gekletst te worden, hier werd geluisterd. Zijn laatste plaat, een opera van drie kwartier in 33 delen werd integraal gespeeld. Dat deden ze nu voor de derde tour op rij, zie hier een opname van vorig jaar.

Eigenlijk waren de Chechen, (hoe schrijf ja dat eigenlijk, mensen uit Tjechië) Tjeggen?) van Uz Jsme Doma het voorprogramma, maar Watt, onzeker, respectvol en dankbaar als geen ander, wilde ze graag als headliner. (Ongelooflijk hoe die man op zijn 58ste met zoveel ervaring onderweg, zo nederig is. De heren deden daar niet moeilijk over. Om hun 30 jarig bandjubileum te vieren waren ze op tour met Watt. Gekleed in witte cat-suits en witte bivakmutsen, speelden ze in enkel blacklight knalhard en loeistrak. De nieuwe drummer bleek niet alleen een clown, maar ook een beest van een muzikant. De gestoorde Oostblok-jazz-punk die ze maken is door de jaren heen nauwelijks veranderd. Hard, snel en gestoord.

Naast me, op de rand van de olieput zat een jongen zichtbaar heel erg te genieten.
Hij vertelde tussen twee nummers door, dat ie nog nooit van ze gehoord had tot vorige week. Maar omdat ie een ontzettende Chilli Peppers fan is, en Mike Watt een groot  voorbeeld voor Flea, hun bassist is, was de jongen vrijdag in Utrecht gaan kijken. Volledig weggeblazen besloten ook naar de show in Amsterdam te gaan. Ook daar zo onder de indruk dat ie met de trein naar Enschede ging en of ik misschien een slaapplek wist? "Joh, anders gaat de eerste trein al weer om 6 uur, ik sta toch helemaal te stuiteren van die muziek, maakt mij allemaal niet uit".

Onze terugrit in de stromende regen maakte me niks uit. 
Dit soort avonden is waar het om gaat.
heel goed om mijn mentale batterijen wat op te laden.

Buiten en in de garage stonden tientallen heel grote plastic beesten.

De eerste die ik daarover aansprak, bleek de maker te zijn, en de ruimte waar we stonden zijn atelier.

Hier zijn meer beesten van hem te zien

Mannen witte pakken.

Het kleedt ook zo leuk af

My favourite things

Genoeg muziek deze week. Variërend van fijn tot, tja, hoe zeg je dat netjes.
Het mooiste geluid was het Nederlands Ballet orkest wat met Orkater mee speelde. 40 musici die voor de verandering niet strak in het zwart in de orkestbak zitten, maar op het podium mee speelden, in veel verschillende outfits met veel plezier. Ik zag de voorstelling vanaf het zijtoneel en genoot van het onversterkte geluid. Met een flinke strijkerssectie en een volle blazersafdeling maakten ze een prachtig geluid. Als ze tijdens het spelen ook bewogen werd het nog 3D ook. Smullen.

Dieptepunt was de freejazz van Ambrose Akinmusire. Alsof ik op een voorspeelavond van een conservatorium in New York was. Zonder enige bezieling of contact met het publiek werd er wat piep-krak-jazz weggezet. Wel eisen dat er een hele backline gehuurd wordt, inclusief een Fender Rhodes, om die tijdens de show niet eens te gebruiken. Gênant.

Hoogtepunt was The sound of music, die mocht ik wel mee bouwen, maar ik hoefde niet bij de voorstelling te zijn. Kwam dat even lekker uit. Want zoals de vaste lezer weet, behoren musicals niet tot my favourite things. (Thuis lekker hard de laatste van Raketkanon gedraaid, dat dan weer wel)

Vanavond twee optredens waar ik het licht bij mocht doen.
Allebei vonden ze duister en dramatisch goed klinken als lichtstijl. Dan kunnen ze het krijgen. Met veel plezier kon ik grote contrasten maken, Langzaam opbouwen naar bijna zwart wit beeld. Muzikaal was het ook aardig. Opener was het Nederlandse House of cosy cushions. Gitaar, viool, zang, een bak effecten, fijn voor een half uurtje. Daarna Adrian Crowley, Ierse singer-songwriter met nog meer effecten op zijn gitaar. Stapelend maakt ie liedjes, gezongen met een donkerbruine stem.
Fijne sfeer, goeie gast. Dat bleek bij de naborrel ook. Onze smaak in televisieseries kwam een heel eind overeen, tips werden uitgewisseld, sterke verhalen vlogen over tafel.
Een mooie afsluiter van een intensieve week.

(en morgen ga ik voor mijn lol een bandje kijken, Mike Watt is weer even in de buurt, benieuwd wat ie gaat doen)

Mr Crowley

Geteisem

Een van de laatste taken als voorzitter van onze woonvereniging, was de overdrachtformulieren tekenen. De formele afronding van een proces wat jaren heeft gekost. Het is nu eenmaal niet heel eenvoudig om 5 panden te verkopen en de bewoners te laten wonen. Om zo'n verkoop vast te leggen is een door allebei de partijen getekende overeenkomst niet genoeg, nee, daar moet een stempel van de mafia een notaris op. De meerwaarde ontgaat mij geheel, want de rechtsgeldigheid van een onderling getekend contract is hetzelfde. 

Voor die stempel en 'voorbereidende werkzaamheden' betalen we bij de notaris die we inhuurden, (wiens naam ik niet ga noemen hier, want ik zit niet te wachten op een nare brief van ze, maar hun naam rijmt op 'ekkelman') tien keer de uurprijs die ik aan mijn opdrachtgevers reken. Ik dacht dat we met een paar uur wel klaar waren. (Mooi niet). Ik dacht ook dat als in een informatief telefoongesprek de tekst: "We moeten dit gesprek nu afronden, anders zal ik het wel in rekening moeten brengen." betekende dat voorgaande dus niet in rekening gebracht zou worden. (Mispoes).Ik dacht ook dat een opdrachtbevestiging schriftelijk moest, en niet denkbeeldig. (weer geen punten) Ik weet er duidelijk niet zoveel van. Net genoeg om te weten dat als je een in mijn ogen volledig onterechte rekening van ruim 1500 Euro krijgt van een advocatenkantoor, dat je die gewoon moet betalen. Om nou een andere advocaat in te huren om die rekening van tafel te krijgen gaat vast een veelvoud kosten. Leuk voor die mannen, maar voor de rest van de mensheid onzin. 

Ik hoop dat op korte termijn er meer kilo-knaller-notarissen komen die de opgeblazen prijzen en arrogante werkwijzen van de oude garde weg concurreren. Een frisse wind zou het in deze stoffige hoek heel goed doen.