Dus een lange dag.
Vier trailers met spul deze keer.
Gelukkig zijn er tussen het gebuffel met staal en vloerplaten ook bijzonder momenten.
Tijdens de voorstelling zou er door een groot changement een enorm metalen frame gaan bewegen. Om te voorkomen dat dat tegen de lampen in de portaalbrug zou stoten mochten wij voor demper spelen. Alleen moet je wel eerst op de brug komen. Natuurlijk zit zo'n opera vol met luidruchtige passages, maar juist op het moment dat wij over de krakende zijbrug liepen was het muisstil op het podium en in de zaal. Dus sluipend over krakende planken en piepend staal probeerden we zo stil mogelijk ons doel te bereiken. Onder ons zwol gelukkig het koor aan en wij zagen de kans schoon om door het luik via een laddertje af te dalen en de posities in te nemen. De beweging van het frame viel overigens mee. Geen paniek af schade.
Tegen het eind van de voorstelling zat ik op het zijtoneel te kijken. De twee hoofdrolspelers komen af, ginnegappen wat. Het koor volgt en in no time staat het helemaal vol om me heen. Beginnen de twee hoofdrollen toch op volle kracht te zingen. Al eerder werd er voor het publiek buiten beeld gespeeld en gezongen, nu zat ik er midden in. En hard, hard! Geen versterker nodig deze types. Vol verbazing en met vingers in mijn oren zat ik er tussen. Nu hadden we met gemak over de brug kunnen banjeren, maar dit was eigenlijk veel spannender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten