Mooi werk

Bij de eerste fade-out wist ik dat het raak was. Ik schuif het frontlicht uit en twee, drie seconden lang, staat alleen het tegenlicht nog aan. De band verroert geen vin, bevriest in die laatste pose. Ik schuif ook het tegenlicht uit en het applaus klinkt. We begrijpen elkaar, dit kan zomaar een heel mooi concert worden. Eigenlijk wist ik het al eerder. De vriendelijke Canadezen (is er ook een ander soort Canadezen?) waren al zeer gedisciplineerd tijdens de soundcheck. Geen zinloos gerammel, getetter en hoge volumes. Efficiënt en op laag volume werd duidelijk gemaakt wat ze wilden. Heel precies dat wel, mannen met ervaring. Een nummertje zacht, even vol gas en of we misschien nog het nummer wilden waarmee ze gingen openen, konden we daar rekening mee houden. 
Zo fijn. Vaklui.

Ze, waren Ruth Moody en haar band. Tot vanmiddag voor mij volstrekt onbekenden. Nu niet meer. In twee keer ruim drie kwartier set brachten ze waar ze voor kwamen. Mooie liedjes in de folk/singer songwriter hoek. Vriendelijke presentatie en natuurlijk, samenzang, het was immers zondagmiddag. Zij zong voor, het publiek na, ging prima. 
"There might be a little complication, the first time we sing it in the present tense, the rest in the past tense". Waarop de bassist, die al een uur niets had gezegd naar de microfoon stapt en heel heel droog aanvult: "And the third verse is in Portugese". 

Later vertelde ze eerder in Nederland gespeeld te hebben in Ottersum, een paar jaar geleden, was iemand uit het publiek daar ook? Ja hoor, in 2008. "On may 21st", roept iemand. Waarop zij droog antwoordt:"The fact that you know that date is not creepy at all sir". Goei volk, fijn met licht kunnen spelen, alles weer afgebroken en uitgebreid met collega's in de derde helft de dag doorgenomen..

Zijn contrabas kon hij dubbelvouwen, 

zodat de hals in de kast past.

Lekker praktisch onderweg.

(natuurlijk kan je iedere bas dubbelvouwen, 

maar deze doet het daarna weer als nieuw)