Dan kost het wat, maar het scheelt ook een hoop gedoe.
Zo wilde ik een nieuw visitekaartje.
Als fotograaf is het wel zo handig als er geen lichtontwerper / theatertechnicus op mijn kaartje staat. En ook aardig als m'n site met foto's wel vermeld wordt.
Een ontwerpje in elkaar hobbyen ging nog wel, al dacht een bevriend ontwerper daar anders over. Die gaf op zijn beurt een paar zinnige tips. Nieuw ontwerp. Online een drukker gevonden. Nieuw ontwerp gemaakt wat wel voldeed aan hun eisen. Geüpload en er dan achter komen dat de glanzende laag aan de fotokant maar 30% van de foto mag vullen. Jammer. Andere drukker zoeken. Uploaden. Er achter komen dat daar de eisen voor het document anders zijn. Nieuw ontwerp maken. Mooi. Bestellen. Een paar dagen later maak ik het pakketje open. Op het eerste gezicht zien de kaartjes er aardig uit. Jammer dat het papier veel te dun blijkt. 300 grams zegt blijkbaar niets over de dikte.
Vandaag, na de tip:"Je moet Sulfaatkarton hebben, da's dikker", opnieuw aan de slag.
Het hele circus van een drukker vinden die voor de juiste voorwaarden het kan printen doorstaan. De prijzen voor 200 kaartjes variëren van 9 euro tot 120. Een goeie gevonden, alles ingevuld en geüpload, komt de geüploade foto er uit te zien als een tweedehands stencil.
Dus nee, ik druk nog even niet op 'Bestellen'.
Ik zoek eerst een stuk beton om hard met mijn hoofd tegen aan te slaan.
Daarna ga ik die bevriende ontwerper maar eens bellen, misschien heeft ie wel een tip.
Deze mag op de achterkant van mijn visitepaard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten