Manifestations

Sta ik op zondagochtend in een fabriekshal in Eindhoven opeens kunst op de foto te zetten. Dat krijg je er van als je zomaar enthousiast: "Ja hoor, dat doe ik wel" roept. Gelukkig was er genoeg te zien en waren een aantal installaties ook de moeite waard. dat helpt. Helaas had ik geen tijd om verder iets van de Dutch Design Week te gaan zien, want door naar de volgende klus. Jammer, want er is daar zo veel, zo divers, daar kon ik best nog even koekeloeren. Misschien volgend jaar.
Voor nu een paar foto's van vanochtend.

Rund

Oké, ik had me er overheen gezet, of een beetje dan, wilde koeien met grote horens zijn niet eng. Alleen een beetje gevaarlijk, als ze bewegen, vooral naar je toe bewegen. Paarden zijn gevaarlijk aan de achterkant, koeien aan de voorkant, de kant met de horens. En da's jammer, want dat is wel de kant waar ze mee op de foto moeten. Of althans, dat heeft mijn voorkeur. Dus op de terugweg van een fotoklus deze week was het mooi weer en had ik nog tijd. 

Dus naar die koeien toe. Maar waar staan ze? Het Eiland in de Waal is groot genoeg om een flinke kudde op te verstoppen. Na een half uur had ik ze gespot, en tien minuten lopen verder stond ik met mijn spullen voor ze. Hoe dicht bij wil ik komen? De meeste dieren portretteerde ik op veertig centimeter afstand. Maar kan dat wel hier? Terwijl ik zachtjes een liedje zong zodat ze me aan hoorden komen kwam ik dichterbij. De aandacht had ik te pakken. Twintig paar ogen staarden lodderig mijn kant op. Ik sta een halve minuut stil en de aandacht is weer weg. Ik kom een paar stappen dichterbij en iedereen kijkt me aan. 

Laat ik eens flitsen, zien of er reactie komt. Niks. Mooi. Kan ik op vijf meter komen en flitsen? Ja, geen reactie. Nog dichterbij. Als ik langzaam beweeg negeren ze me. Goed zo. Een meter of vijftig verderop is een meisje op de betonnen basis van de hoogspanningsmasten geklommen en zit te kijken wat ik doe. Ze heeft dopjes in haar oren en dus vast een telefoon op zak. Dat helpt. Dan kan ze bellen als ik hier leeg lig te bloeden. Ik zwaai, zij zwaait terug. Dat schept een band en vertrouwen. 

Een blonde koe kijkt traag genoeg om het te proberen. Ze staat aan de rand van de kudde, ik hoef niet in het midden te staan. Het gaat goed. Ik krijg het dier met de nieuwe brug over de Waal op de foto. En nog eens. Dan haar (of zijn, hoe zie ik het verschil bij deze langharigen?) bruine broer. (of zus?) Die vind mij wel interessant, of misschien de reflectie van de zon in mijn lens, hij (of zij) doet een stap naar voor, ik een naar achter (hij) of zij zwaait de enorme kop met horens eens open neer. Ik neem afstand.

Zoals de veulens een zichtbare interne strijd voeren tussen angst en nieuwsgierigheid als ze mij en mijn spullen voor de eerste keer zien, zo voer ik die ook. Met een paar voorzichtige pogingen van mijn kant heb ik wel foto's die lijken op wat ik wil maken. Grote koe met herkenbaar Nijmeegs element in beeld.

Ik ben er nog niet, maar de eerste stap is er. 

En misschien zijn ze helemaal niet eng.

Dat zou best eens kunnen.

...Maar ik twijfel nog wel

Andermans dagboek

Dit blog schrijf ik in mijn eentje. Zo nu en dan staat er een quote van iemand, maar het schrijven doe ik zelf. Vandaag niet. Vandaag kopieer ik een stukje uit het dagboek wat Mike Watt onderweg schrijft. Hij heeft nogal een eigen stijl en taal ontwikkeld door de tijd heen. Vanochtend las ik het en mijn dag kon niet meer stuk.

pull anchor at noon. we got gray sky and drizzle. 350 klicks to last gig of tour in nijmegen in the netherlands which makes sense cuz we gotta return the boat, the backline and fly home from amsterdam, not more than a couple of hours (hopefully) from nijmegen. before getting on the autobahn, we get diesel for 1.12 euro/liter, pretty good (about five bucks/gallon u.s.) again we got fratello paolo on the wheel, I ask him why do I have to ask him not to tailgate 'pert-near every fucking day - is it communication problem? finally clear the air on this. a quick drop anchor to get koff. we head south on a1 to osnabruck - this is where I first met richard hell - from here we go east towards holland on a30. the rains gets light but doesn't stop. assholes fly by cuz most the autobahn has no speed limit. the sun starts burning through the closer we get to the border... bye bye germany, we cross twenty after two, rolling on dry road as I relate to fratello ste the schema of some of my first opera - how I wrote it on the first bike I had after twentytwo years of no pedaling (I got a car when I was sixteen and thought pedaling was for little kids - I was an asshole). right ahead of three we drop anchor for pony switch and piss stop - but not for me, I already used bottle... I ain't gonna suffer. when I gotta go, I go.      

rain-style load-in at seven bells. actually there ain't been a lot of this this tour, we've been real lucky. I meet light my thys at the hatch, stageboss dennis right after that - everyone helps w/the schlep and we get the shit in the pad quick. it's called merleyn and it's rund by the doornroosje folks - I played for them many times in the 80s and 90s, I hear now it's a prac pad and their main trip is a two hall baby near the train station. makes sense. always good people. you know, carlos (he was at the first gig of this tour) being a dutch dude always had good connect w/good cats in holland. respect. I give soundman rob the spiel I've given 'pert-near every soundman this tour and he's into it. yes sir. he also is the only one who knows the punch line to the "what's the best thing about thirtynine year olds?" terrible joke. impressed. I am kreupel ('cripple' in dutch) here holland. kind of like kruppel in german but completely different language.      

I get taken upstairs and I think I'll stay here 'til soundchech - see, cuz of the chow pad next door, we can set up but we can't make noise 'til nine and a half. then at ten, the hatch opens and then we're on ten minutes later. so I'll just stay up here. phototakerman ed asks if he can take a photo later and I say sure. tefka comes to talk to me about chow - chow on the road, chow at home. she's writing a book on the subject. interesting, she asks good stuff. now I chowed earlier a great gyro right close - the pad had a sign outside that said only "giro" - I mean this was a really REALLY good one, whoa - oh, actually catty-corner from our 'tel (about a hundred feet to the startboard from this pad's front hatch) was a fritts pad and I had to get a paper cone full of fritts w/mayonaise on it, chowing in rain while under a awning and looking down the street at the old town where I can see market kind of stuff. I really ain't been to the part of town to tell you the truth (of course I wanna don't wanna shit you), it's been a buttload of years since I last played nijmegen. too long. anyway, I'm pretty but this kind lady cooked us chow and so I try some of all of it so I can give some spiel for the book regarding the roasted potatoes, steamed brussel sprouts, mushrooms and gravy and finally some kind of beef stew which is all really happening, especially the 'taters and sprouts. a dilemma I had in italy cuz it's real working a gig for me too close to having chowed. arrrggghhhhhhh. phototakerman ed has me do picture and is the quickest ever, what a beautiful and righteous man. respect.

Het interview

Watt

 de band

Il Sogno Del Marinaio

De afgelopen vijfentwintig jaar werkte ik met honderden, misschien wel duizenden muzikanten, dansers en acteurs. Gewoon werk, je geeft elkaar een hand en gaat aan de slag. Heel af en toe is het toch net anders dan werk. Dat had ik vorig jaar toen ik Slayer ging portretteren. Dat was toch opeens spannend. Beetje kriebels. Misschien omdat ik daar een ticket voor kocht vóór ik entertainers dagelijks zag.

Gisteren had ik het ook weer. Ondanks dat ik Mike Watt al een aantal keer gesproken heb, was het toch spannend. Geen idee waarom. Waarschijnlijk omdat ik die ook al sinds eind jaren tachtig opzoek als ie in de buurt is. Nu lekker makkelijk om de hoek. Kon ik meteen een foto maken. En omdat we aan Bandeet deel twee bezig zijn, kon er ook meteen een interview over eten op tour aan vast geplakt worden. Kwam het mooi uit dat er niemand was om de catering naar het zaaltje te rijden, kon ik dat doen en meteen mee-eten. Zo viel de puzzel mooi in elkaar. 

De begroeting was hartelijk als altijd. Watt zag er beter uit dan de vorige keer in Rotterdam, maar liep nog moeilijker. Zijn knieën zijn steeds slechter en een tour als deze, met 35 shows in 34 dagen, gaat niet in de koude kleren zitten. Het interview was leuk. Nog voor ze de eerste vraag kon stellen stond Watt al aan. Het ene verhaal na het andere. Over hoe belangrijk eten is, wat de verschillen over de hele wereld zijn (op tour in China dit voorjaar was het heerlijk, maar wel verstandig om altijd een rol toiletpapier in je tas te hebben). Het belang van vezels voor je vertering. Ik weet niet precies hoe hij er op kwam, maar de piss-bottle kwam ter sprake. Een fles om lange ritten veilig uit te zitten. Iets wat ie destijds van zijn vader had geleerd. (en later een mooi liedje over opnam, dit) De term shitsack kwam ook nog vluchtig voorbij, voor nog langere ritten. Daar nam ie, bij mijn weten niet eerder een liedje over op. 

De show was goed. De band, Il Sogno Del Marinaio, bestaat naast Watt uit twee Italianen. Aardige mannen, ongeveer de helft van Watt zijn leeftijd en na een maand duidelijk ook op. Alles samen met zijn vieren in het busje en de Italianen speelden de hele tijd voor chauffeur. Watt kan nauwelijks meer rijden en de tourmanager Miss Hiyori rijdt voor het gemak ook niet. Vanavond de laatste show van de tour. Die gingen er duidelijk nog één keer voor. Muzikaal is het niet meer in een hokje te vangen. Ik gok jazz. (Hier een liedje wat ze met de vorige drummer opnamen) Of rock, of pop? In ieder geval lekker. Van fluisterzacht tot donderend hard speelden ze. Morgen terug naar huis, voorlopig de laatste keer dat ze elkaar zien. Iedereen weer terug naar andere bands en projecten. Ik ging ook tevreden naar huis. Het was een goeie avond. Mooie muziek en goed volk.

Het einde naderde duidelijk,

de handel kelderde snel in prijs

ASIWYFA

De frequentie van dit blog is nog onregelmatiger dan anders. Dat komt omdat ik iets meer werk dan anders. Verschillende klussen boden zich tegelijkertijd aan en ik ben nu een beetje met mijn tijd aan het goochelen om alles te laten passen. Het schrijven schiet er dan wat bij in. Soms omdat er weinig van na te vertellen is, soms omdat ik helemaal niets meer wil tegen de tijd dat ik de voordeur achter me dicht trek. 

Maar dan ga ik tussendoor nog wel af en toe bandjes kijken. Want da's leuk. Zeker leuke bandjes. Vandaag waren er twee van dat soort. And so I watch you from afar kwam weer langs. Een bandje uit Belfast wat regelmatig naar Nijmegen komt. Iedere keer lijken ze weer iets strakker te zijn dan de keer ervoor. Hard, scherp, instrumentaal en met heel veel energie gaan ze er tegen aan. Fijne mannen, fijne muziek. Luister maar (Hier)

Als voorprogramma hadden ze It It Anita meegenomen. Sympathieke jongens uit Luik. Goeie bak herrie en zichtbaar lol in wat ze doen. Tijdens het laatste nummer springt de gitarist de zaal in en biedt zijn gitaar aan een Aziatisch meisje aan. Ze kijkt wat beduusd maar hangt de gitaar wel om. Hij laat zien welke akkoorden ze moet spelen. Ondertussen ragt de band op het podium gestaag door. Twee akkoorden, mid tempo beuken. Al snel heeft ze het te pakken en in no-time staat ze wijdbeens achterover geleund de twee akkoorden te spelen. De drummer begint ondertussen zijn kit uit elkaar te halen en de gitarist pakt de trommels aan en bouwt het setje op midden in de zaal. verschillende bezoekers zien het lijk al drijven en zorgen dat ze wat verder weg gaan staan. Die willen niet uitgenodigd worden om te gaan drummen. Dat werden ze ook niet. De drummer rent de zaal in en gaat zitten timmeren. Om na een minuut zijn setje nog eens vijf meter naar de bar te verplaatsen en daar de rest van het nummer te spelen. Fijn en onverwacht einde van een goed voorprogramma. Voor het na afloop gezellig kon worden zat ik al op de fiets. Morgen weer vroeg dag. Dan mag ik het trucje met de dimmerkasten en kabelspaghetti nog eens doen in Den Bosch. En had ik nu nog tijd voor dit blogje.

Het voorprogramma op de vloer in de zaal

Bureau

Hele volksstammen draaien er hun hand niet voor om, maar ik moet nog even wennen. Gisteren begon ik aan klus waar er een bureau voor mij staat. Nog nooit eerder gehad. Wel een werkbank, of een stuur, of een lichttafel. Maar een bureau met bijbehorende computer is nieuw voor mij. Nou is dat nog niet eens zo moeilijk, achter een bureau zitten, dat kan ik thuis ook best aardig. Maar bellen. Bellen in een ruimte waar anderen dat ook doen. En met elkaar overleggen. En iedereen doet alsof dat heel normaal is en je dan je gedachten er bij kan houden. Gek genoeg stond ik binnen een paar minuten op de gang en zat ik op de trap te bellen. Gelukkig bestond het grootste gedeelte van de dag uit meer praktische werkzaamheden. Ook samen met anderen in een ruimte, wel zo gezellig. Morgen nog maar eens proberen, misschien went het wel.

Vorige week had ik een andere klus 

waar ik een voor mij overzichtelijker werkruimte had.

Vanochtend een raar zonnetje. Knaloranje in een grijze lucht.

Blijkbaar was de combinatie van woestijnzand uit de Sahara, 

rook van bosbranden in Portugal en een orkaan die er in Ierland een zootje van maakt

precies goed om dit bijzondere beeld te maken.

Piratenmetal

Met een beker koffie in de hand stapte ik de zaal in. Het voorprogramma zou de moeite waard zijn om te zien. Geen idee wat ik kon verwachten. Toen ze klaar waren had ik eigenlijk nog steeds geen idee wat ik gezien had. Een manische dikke nicht in een plastic legging en dito jasje raasde over het podium. De muziek, gedeeltelijk van band, gedeeltelijk van de band was een mix van Abba, Slayer en Zappa. Tamelijk onnavolgbaar wisten ze me tot het einde te boeien. De gekte had wel iets van Mr. Bungle, en daar lust ik wel pap van. Iemand was zo vriendelijk een stukje van de show (Hier) online te zetten.

Groepsfoto

Stonden er vorige week bij het metalfestival kale bebaarde veganisten in de zaal, dat was nu anders. Ik zag ooglapjes, zwaarden, driehoekige hoeden, witte pofbloezen en veel strak gespannen Alestorm shirts. Piratenmetal is een ding. Blijkbaar. Wist ik veel. Een meisje had zelfs een flinke papegaai op haar schouder. Gelukkig geen echte, die papegaai dan, de schouder leek behoorlijk echt. Op het podium stond een twee meter grote gele badeend tussen het drumstel en de toetsen. Dit waren vast geen gevaarlijke piraten.

Vol gas speelden de Schotten in de uitverkochte zaal hun feestmuziek. Voor hardrockers die Rowen Heze leuk vinden moet dit heel tof zijn. Ik was er om naar het licht te kijken. Een collega is met de band op tour en staat achter de knoppen. Vooraf hebben we zitten bakkeleien over het lichtplan en ik was benieuwd hoe het er uiteindelijk uit zag. Het bleek prima te passen bij de kermis die de band was, zonder smakeloos te worden. Daar was geen licht voor nodig, dat deed de zanger wel. "And how about your bicycle stealing neighbours, are there any Germans in the house?" Het publiek reageerde verrassend genoeg door gezamenlijk "Alle Duitsers zijn homo's" te gaan zingen. Ik kom niet zo veel in voetbalstadions en dat is misschien maar goed ook. De toon was wel gezet. 

Groepsfoto van dichterbij

De zanger maande het publiek aan om zich in tweeën te splitsen. Er ontstond een lege ruimte van een meter of acht. Bij de gebruikelijke Wall of death is het dan het idee dat iedereen tegelijk zo hard mogelijk op elkaar in rost, hier was er een andere variant bedacht. "When I say Go, and only when I say Go, each and everyone of you takes of their clothes and start fucking each other up the arse. Vanaf mijn plek achter in de zaal kon ik niet goed zien hoeveel bezoekers zijn verzoek opvolgden. Wel zag ik opblaasdolfijnen, balonnen, bellenblaas en een opgeblazen condoom door de zaal heen gaan. Het publiek kwam voor feest en zorgden daar ook voor.

Op het podium werd een man uitgenodigd die aangekondigd werd als Beef Guy. Een reus van een kerel, toch snel twee meter bij 150 kilo. Die had een trucje, hij wist een fles bier binnen een seconde of drie leeg te drinken en daarna herhaalde hij het nog eens, maar dan met twee flesjes tegelijk. Dezelfde man zat eerder die avond backstage piano te spelen. Niet een beetje dronken te rammen, maar een serieus mooie versie van Dave Brubeck's Take Five. Het contrast tussen zijn voorkomen en spel was heel fijn. Op het podium bleek hij ook te kunnen rappen en niet een beetje. Fijne freakshow.

Onderweg naar het toilet maakte ik een onhandige draai en duwde een jongen bijna om. Ik kon hem op tijd tegenhouden. Hij kijkt me verbaasd aan en heeft meteen zijn fles klaar om te proosten. Mooi. Vervolgens kijkt ie van heel dichtbij naar mijn oordoppen. Die zitten aan elkaar vast met een zwart rubber koord. "Ben jij aan het werk of heb je je eigen muziek aan staan?" roept ie boven de band uit. Ik laat hem de dop zien en zeg hem dat ik niet doof wil worden. Hij wijst op zijn gehoorapparaat wat ik nog helemaal niet opgemerkt had en zegt dat hij sinds zijn geboorte bijna doof is. Maar dat dit apparaat speciaal geprogrammeerd is voor teringherrie als hier. Hij straalt er bij. "De hele avond vind ik net zo mooi als de show van Sabaton op Wacken in 2014" Hij straalt nog meer. Dit is een gelukkig man. We proosten nog eens en ik loop door naar het toilet zonder anderen omver te gooien. 

Bij het toilet zit een meisje voorover gebogen op een stoel met wat anderen er omheen. Dat is duidelijk hetzelfde meisje als wat ik net zag crowdsurfen in haar BH. De dienstdoende stagemanager staat er bij en op mijn vraag wat er aan de hand is antwoordt ze: "Dat zijn de hormonen". Terug in de zaal kondigt de zanger een van de laatste nummers aan met de tekst "The next song is about drinking beer and shoving a pizza up your arse, who likes doing that?" Het publiek maakt duidelijk dat ze dat allemaal leuk vinden. 
Piratenmetal is een ding. Blijkbaar. Wist ik veel.

Betaald verlof

Het was niet eens de planning, maar binnen negen dagen zag ik vier seminars, of congressen, of hoe het ook genoemd wordt. Een zaaltje, wat sprekers, een Powerpoint presentatie en een netwerkborrel toe. Niet eerder realiseerde ik me hoe groot die markt is. Hoeveel uren, dagen, maanden er verloren gaan aan deze hobby. 

Inhoudelijk kwamen ze overeen. Het was vier keer een Grote Open Deuren Show. Het betere Preken Voor Eigen Parochie in het kwadraat. Overal gaat het over transitietrajecten, veranderstrategieën en disruptiemethodes. Tussendoor eten we een wit bolletje jonge kaas of ham, achteraf bitterballen en een bakje pinda's en iedereen stapt na het tekenen van de presentielijst en het ontvangen van de gratis uitrijkaart weer in de auto. 

De volgende spreker zou ik graag uit zien weiden over de financiële en maatschappelijk kosten van dit soort betaalde verzuimdagen. Maar dan zonder Powerpoint en binnen de negentig seconden. Zonder lunch.In een podcast. 

Soms zijn er wel lekkere dingen bij de koffie, 

dat dan weer wel

Metal anno nu

Sinds het begin van de heavy metal een kleine vijftig jaar geleden zijn er bijna net zo veel substromingen ontstaan als binnen het Christelijk geloof. Verschil is wel dat er daardoor niet miljoenen zijn gepest, gemarteld en omgebracht. Uitgelachen misschien, maar verder bleef het tamelijk vreedzaam. Het klassieke beeld van hardrockers als uniforme groep, is dan ook lang verleden tijd. Was Denim and Leather veertig jaar geleden de norm, nu is er voor ongeveer iedere stroming een bijpassende stijl. 

Gisteren was er weer een verzameling van het langharig werkschuw tuig hier om de hoek. Veertien bands speelden op twee podia en de hut stond vol. Weinig lang haar overigens. Veel bezoekers (en bandleden trouwens ook) hadden meer haar op hun kin dan op hun schedel. Nauwelijks bierbuiken ook, maar skinny veganisten die hier van een dagje black metal kwamen genieten. Geen pogo, geen moshpit, geen bierlijken aan het begin van de avond. De hele dag heb ik zelfs niemand SLAYERRR horen schreeuwen. Da's gek.

Tijdens een show later op de avond stonden we in het stervensdonker naar een extreme bak herrie te kijken. Op het podium alleen de schijnsels van rode hoofdlampjes die de muzikanten dragen, in de zaal alleen de verlichting van de geluidstafel. Voor ons stond een jongen met lang blond haar uitgebreid te headbangen, (gelukkig maar, ze zijn nog niet uitgestorven) een jongen met ook opvallend lang zwart haar ziet hem, slaat hem op de schouder, ze huggen en zoenen elkaar uitgebreid vol op de mond. De band zet het volgende nummer in en samen laten ze hun haar weer voor ventilator spelen. Twee meisjes van een jaar of vijftien met een glas sinas in de hand genieten zichtbaar van de muziek en doen samen een klein dansje.

 Oh en de muziek? 

Gewoon knalhard, 

depressief en zwartgallig als altijd, 

gezellig!

Koekie

De vuilnisbak om de hoek heeft ook zijn goeie en minder goeie dagen.

Heeft ie de ene dag een lekker koekie,

hangt het hem de andere dag aardig de keel uit.

Ninjas

 Wist ik veel. Het viel me gewoon op. De mannen hadden niet alleen allemaal zwart aan, maar vooral opvallende schoenen. Nou hadden ze allemaal een andere uitvoering, maar allemaal met een gleuf aan de voorkant. Dat bleken Ninja schoenen. Nooit eerder gezien. Het bandje noemt zich Twelve Foot Ninja, dan past zoiets natuurlijk leuk. 

Ik vroeg ze of ze wel eens een Zwitserse Ninja hadden gezien, omdat dat de beste zijn.
Blikken van onbegrip waren mijn deel? Zwitserse Ninja's? 
Nee die zie je nooit, daarom zijn ze ook de beste.
Het kwartje viel en ze hadden duidelijk een nieuwe voor hun arsenaal.

De gitarist had de uitvoering met stalen neuzen (just in case I have to kick shit) 

De drummer had juist hele dunne ('cause I have to kick shit all the time)

Als je de schoenen er niet bij ziet, 

is het net een heel gewoon bandje

Geen echt theater zei hij nog

Voor de voorstelling van morgen gingen we vandaag vast opbouwen. De show begint om 09.00, dan lukt het niet om daar voor alles voor elkaar te hebben. Vandaag beginnen bleek ook geen garantie om alles voor elkaar te hebben. Op mijn tekst:"Goeiemiddag, wij komen de voorstelling voor morgen bouwen.". Kreeg ik een:"Oh, daar weet ik anders niks vanaf". antwoord. Fijn begin. Drie weken geleden besprak ik telefonisch uitgebreid wat er zou gaan gebeuren en wat we daar voor nodig hadden. Veel uitgebreider dan normaal,want dan loop je samen de punten in de technische lijst langs, constateert dat dat wel gaat lukken en je spreekt een tijd af om te beginnen. Nu was zijn eerste tekst:"Maar je weet toch wel dat het geen echt theater is?" Dat wist ik. Het is een zaaltje wat bij een zorginstelling hoort. De klant waar we de voorstelling voor spelen had helaas verzonnen dat dat daar moest.

Die technicus die ik sprak zou er om 13.00 met een collega zijn om ons te gaan helpen. Maar dat was ie niet. En die kwam ook niet. Nee die was in Antwerpen. Wie dan wel? Alleen de dikke concierge met hoogtevrees was aanwezig. Nee, die wist van niks. Die had alleen gehoord dat wij al het licht en geluid mee zouden brengen en dat er niks hoefde te gebeuren. Dus. We brengen inderdaad best wel wat mee, maar een paar lampen vanuit de zaal op het toneel zou toch wel leuk zijn. Dan zijn de mensen op het toneel ook te zien.

"Vorige week is hier een bandje geweest en toen is alles kapot gegaan." Oké, en wanneer werd ik gebeld om te zeggen dat we dus niet kunnen spelen? Niet. Als het vorige week was, dan had het toch gerepareerd kunnen zijn? Niet dus. Er was niks en er kon niks. De lol was er behoorlijk af. Toen eindelijk de 'technicus' telefonisch bereikt was gaf die aanwijzingen welke aansluitingen aan welke antieke dimmerkast moesten worden geknoopt, dan zou het moeten werken. De dikke concierge klom de trap op en zou de zes verlengkabels van een meter of drie trekken. Na anderhalf uur kwam ie zeggen dat het gelukt was. Alle drie de kabels. Hij had er een paar blokjes tussen gedaan, want anders had ie te weinig kabels.

Van de zes lampen deden het er vier, maar de dimmer, die deed niets. Ondertussen waren we drie uur binnen en waren we geen stap verder. Gestaag bouwden de jongens verder terwijl ik met de dikke naar buiten ging. "Tot hoe laat kunnen we vandaag doorwerken?" vroeg ik. "Tot vijf." "Oké, dan zijn er twee opties, ''óf ik ga terug naar de opslag, haal daar statieven, kabels en lampen, ga die hier opbouwen en begin dan met programmeren, tussen zes en zeven ben ik dan klaar. Of jij zorgt dat er voor half vijf zes werkende lampen hangen, de dimmer het goed doet en alles bekabeld is. Dan zijn we om vijf uur weg.

"Ja, dat kan allebei niet." 

"Dan bel ik nu om te zeggen dat er geen voorstelling is en ga ik alles inpakken, ik zal ze jouw nummer geven voor tekst en uitleg." Toen mochten we opeens wel langer doorwerken.

Tegen half zeven hadden we alles draaiend. Dubbel zoveel werk voor de helft van het resultaat. Ik ben benieuwd of de 'technicus' morgen wel komt. Dat zou best een interessant gesprek kunnen worden.

Buiten hing deze plaquette, 

ik ben bang dat het Nederlandse team dan toch een beetje aan de late kant is.

Jeuj!

Het was een goeie dag vandaag. In het kader van Het Festival Der Kunsten exposeerde ik een aantal dierenportretten. Een stroom bezoekers trok voorbij en de meeste sprak ik ook. Waarschijnlijk morgen spierpijn van het lullen. Aan het eind van de dag was er een veiling waarbij kunstwerken van de deelnemende kunstenaars geveild werden. De veilingmeesteres speelde de rol van een plat Nijmeegse Dar medewerker (de lokale vuilverwerker). Haar ongeremde teksten waren soms ontzettend gênant dan wel hilarisch. De plaatsvervangende schaamte was af en toe bijna tastbaar. Bij aanvang legde ze uit dat ze hoopte dat alles verkocht zou worden omdat ze geen zin had om het allemaal gescheiden af te moeten voeren. De kliko stond al naast het spreekgestoelte, 

klaar voor de verwerking.

Aan het einde van de veiling werd bekend gemaakt dat ik de uitgeschreven wedstrijd gewonnen heb en een grote foto bij de Waal mag plaatsen met een tekst er op die bezoekers aan moet sporen hun teringzooi niet ter plekke achter te laten. Het bijzondere voor mij is wel dat het een foto moet worden van een van de koeien die daar rondlopen. Die foto moet ik dus nog gaan maken. En ik vind wilde koeien best enge dieren. Paarden is leuk, maar koeien met van die grote prikkers boven hun ogen...Het is me duidelijk wat me te doen staat.

Toen mijn foto geveild moest worden zag ze niet wat voor dier het was, maar wel dat het duister was. "Da's net Game of Thrones, zo donker. Is da een ezel? Dus wie moet dit Game of Thrones schilderij kopen?" Plaatsvervangend keek ik maar even de andere kant op.