Laurierdropschapenijs en grote foto's

Deze zomer maakte ik een fotoserie van een kudde schapen in Mill.
Een bijzondere ervaring om tussen 200 schapen in te staan, 
vooral het geluid van 200 grazende dieren en verder niets.
Komend weekend exposeer ik vijf foto's die ik toen maakte, 
in de boerderij van de herderin.

In het kader van de Week van de smaak, 
serveren ze er nog meer lekkere dingen dan normaal.
Alsof pesto-schapenkaas en laurierdropschapenijs niet genoeg is. 
Dit weekend verschillende chocolade extra's.

Mocht je klaar zijn met de auto wassen en het bezoek aan je schoonouders zit er op, 
dan ben je welkom op De Nieuwenhof op zaterdag en zondag tussen 10.00 en 17.00.
(Nieuwenhofweg 5 Mill)
Zelf ben ik er zondag ook, broodje, ijsje, bakkie pleur, beetje over schapen en foto's kletsen.
en misschien kan ik ter plekke nog een paar schapen tussen de oren flitsen.

De foto's die ik daar ophang zijn 90 bij 60 cm, mat gedrukt op wit aluminium.

Toch anders dan deze plaatjes op zo'n klein scherm.

(Oh, en ze zijn natuurlijk daar ook te koop)

"Buiten"

Geruchten bereikten ons over mooi weer. Aanhoudende verhalen van mensen met zonnebrillen en zomerse kleding. "Buiten" zou het warm en fijn zijn. "Buiten" was het zonnig.
We keken elkaar aan in onbegrip. Als wij in dat zogenaamde "Buiten" kwamen was het donker en mistig. Soms regende het ook. Daar reed je door heen, je parkeerde en ging weer het theater in. Om weer er uit te gaan als het weer (of nog steeds) donker was. De afgelopen dagen bleef de geruchtenstroom aanhouden. Omdat de voorstelling vandaag 's middags was, mochten we al weer bijtijds eruit. En inderdaad, de verhalen klopten. Ik miste zelfs iets wat iedereen om me heen wel had, een zonnebril tegen het felle licht. De hele dag hielp ik mezelf vooruit met een zaklampje om iets te kunnen zien, hier bleek het omgekeerd. Om maar meteen de proef op de som te nemen reed ik de stad uit om te ervaren hoe dat was. Verbazend rustig. 
Geen decor, geen vrachtwagens, geen dansers. 
Heerlijk. Dat moest ik maar eens vaker doen.

Voor de voorstelling liep de belichter even door zijn standen heen, deze vond ik wel mooi

"Buiten" bleek ook best aardig

Een teen in de bol

Ook deze dag was lang genoeg. 

Geen tekst, alleen een mandje met knoflook.

Van die lekkere, 

uit Duitsland, 

met maar één teen in de bol, 

lekker makkelijk schillen.

Dansje

Vandaag kwamen ze een dansje wagen.
Om het er een beetje leuk uit te laten zien, 
was er bedacht twee muren met rubber bekleed neer te zetten.
Op een blauwe vloer natuurlijk.
En dus stond ik in alle vroegte weer een busje te lossen.

Ik hoefde maar een paar keer ja te zeggen
en de hele week sta ik vroeg ergens een bus of vrachtwagen te lossen.
Iedere dag wat anders, dat wel.
Vandaag werd er uitgebreid bij geouwehoerd, 
dat maakt de dag een stuk beter.

'dat zei mijn vrouw ook vannacht'
'maar niet tegen jou'

Volgende week heb ik wel weer weekend,
nu even door.

Zoekplaatje

Achtertiteling

De Voorstelling Van De Dag, 

was een jongleershow.

Knappe staaltjes van shit in de lucht houden, ritmische trucs.

Strakke timing en gestileerde grappen.

Alles werd achtertiteld door twee vrouwen de rij achter me.

Zij vertelden elkaar wat er gebeurde en wat ze er van vonden.

Daar vond ik het mijne van.

Overdag stonden ze ook de hele tijd spullen in de lucht te gooien

Dreads

Voor het eten toch nog even naar buiten. Vanavond stonden een stel paarden op een pier in de Waal. Langzaam blijven er minder lekkere planten over en deze plek hadden ze al even niet bezocht. Gestaag werd er geoogst. Tussendoor oogsten ze wat manen van elkaar. Door alle distels zijn staarten en manen helemaal vervilt. Bevriende paarden trekken elkaars volgeklitte manen los. De staarten blijven helaas onaangeraakt. De onhandig zware dingen zijn niet eens meer in staat een vlieg weg te meppen. Geen idee hoe ze daar vanaf komen. Vriezen die los? Of houden ze altijd een grote dreadlock?

Maandagochtend

Druk. Overal vol. Maandagochtend en de trein is afgeladen. Tegen het eind van de trein is er plek. Wel meteen het ergste soort. Het soort coupe waar het zonder hoofdtelefoontje geen doen is. Links achter een club bakvissen, alle attributen bij de hand, telefoons, zakken snoep en puisten. Links voor een stel vrouwen die er uit zien alsof ze samen gezellig naar de Huishoudbeurs gaan, of naar de Libellezomerdagen. Erg Limburgs en duidelijk opgewonden dat ze hun dorp uit zijn. Naast me besluit een pisvlek zijn familiebus deodorant leeg te spuiten in zijn shirt. Zo te ruiken ananas/aardbei/stimorol/dooie otter geur. Als niet alle andere coupes vol zaten was ik nu vertrokken. Om de deo extra impact te geven is de verwarming tot absurde temperaturen opgeschroefd.

Gelukkig is er draagbare muziek. De dopjes in mijn oren hebben niet alleen de prettige eigenschap dat anderen niets horen van wat ik luister, maar ook nog eens mij aardig afsluiten van het geluid van de buitenwereld. Dat is in dit geval nog geen eenvoudige taak. Iedereen heeft blijkbaar een heel spannend weekend gehad en moet daar luid en uitgebreid verslag van doen. De mensen om hen heen doen op hun beurt net alsof er iets zinnigs of interessants gezegd wordt. 
Best knap van ze.

Gewone mensen

Bijna onwaarschijnlijk dunne meisjes trippelden op hun tenen naar de rand van het toneel.
Het haar strak achterover als kunst-zwemsters, de make-up dik genoeg aangezet om de laatste rij te bereiken. De gebeitelde glimlach naar het publiek gedraaid. Première avond, volle bak, de hele familie present.Geen voorspeelavond van school, maar in het echt. Met een groot gezelschap in een grote zaal. Nauwelijks zijn ze uit het zicht van de zaal tussen de doeken verdwenen en een hartgrondig:"Kut man, ik ging bijna op mijn bek". klonk uit een felrood gelipstickte mond. Hijgend grepen ze naar de flesjes water. 
Soms zijn het net gewone mensen, die dansers.

Hollen

Hollen of stilstaan. Had ik het grootste deel van de zomer alle tijd om foto's te maken en te lamballen, nu is het vol aan de bak. Goed hoor, de bodem van de schatkist kwam al in zicht. Het schrijven schiet er dan wat bij in. En verse foto's maken ook. Daarom maak ik me er met dit slappe stukje tekst van af en schotel ik jullie ook nog eens een foto van vorige week voor.

Opkalifateren

De hele dag mensen horen praten en zelf nonsens uitgekraamd.
Tijdens het bouwen van een grote dansvoorstelling werd er gezweet en gezwamd:
"In Syrië zijn ze de boel aardig aan het opkalifateren". 
"Je bent een blog aan ons been".

Zoveel dat het nu op is.
Daarom alleen een lachend paard,
gewoon omdat het kan.

Ani

"Jij hebt dan Led Zeppelin en Frank Zappa live gezien, ik ging gister de tweede keer naar Ani,  dus we staan bijna gelijk." schreef ik ruim tien jaar geleden aan een collega. Hij was ouder en had daardoor een ernstige voorsprong in legendarische concerten. Gelukkig heb ik ondertussen de schade aardig ingehaald. Vandaag hielp ook. Ani Difranco was weer even hier en speelde in Paradiso. Dit keer met begeleiding van een drummer en een contrabassist, allebei eredivisie-muzikanten. Om haar te quoten:"They know how to play, and I know some pretty little dancemoves, so they let me stay."

Gelukkig kan ze meer dan dat. Met meer dan 20 albums op haar naam en 25 jaar live ervaring brengt ze het nodige mee. Minder opgefokt dan vroeger, maar net zo intens. En nog steeds een meter vijftig lang. Verhalen en grappen tussen de nummers door, ontspannen ruim anderhalf uur muziek maken.Muziek met een verhaal, vaak persoonlijk, regelmatig ook politiek. Gek genoeg was het lang niet uitverkocht, eerdere keren was dat wel het geval. Prettig voor ons, we hadden alle ruimte en konden kiezen waar we het beste zicht en geluid hadden. Het soort avond waar ik met meer energie naar buiten kom dan ik naar binnen ging. 

Zappa en een flink stuk van Led Zeppelin zijn al lang dood. 

Leve Ani!

Attentie

Een vrouw stond een dronken aap na te doen. "Twee minuten". De vrouw naast haar neuriede routinematig wat toonladders. Niet hard genoeg om aan de andere kant van het doek te kunnen horen. Een stel jongens in het zwart met bivakmutsen op checkten nogmaals of hun telefoon wel uit stond. De tonen van het stemmende orkest verstomden. Posities werden ingenomen. "OK, we hebben aanvang". "Attentie lichtstand 103, attentie windmachine, attentie nevelmachine, attentie voordoek."
Het orkest zet in. "Lichtstand 103 nu, windmachine nu, nevelmachine nu, voordoek nu in 15 seconden." ratelde de voorstellingsleider in de headset. De show was begonnen. Iedere cue was verzonnen, afgesproken, geprogrammeerd en nu strak op de partituur uitgevoerd. Als een geoliede machine trapte de opera af. 25 man in de orkestbak, 12 man koor, 10 zangers, een stuk of tien technici. Ieder kende zijn rol en werd door de dirigent of voorstellingsleider strak getimed.

"Attentie voordoek, attentie lichtstand 243, attentie werklicht" De hoofdrolspelers bogen nog eenmaal en zetten een paar stappen achteruit. "Voordoek nu in 8 sec, lichtstand 243 nu, werklicht nu". Zangers en koor wandelen van de vloer, handig de bloedvlekken op links ontwijkend. Iemand met een dweil en emmer water boog zich er direct over,voor iedereen het bietensap over het hele toneel rond trapte. Daarna leek het snel ieder voor zich. Alle specialisten wierpen zich op hun eigen toko. Zo strak als de leiding twee minuten eerder was, zo erg ontbrak die nu. Ondertussen was de show die we na het vertrek van het publiek op gingen voeren langer en ingewikkelder dan de voorstelling zelf. 
Een bakwagen en drie trailers moesten vol en de vloer en kap leeg. Terwijl de Poolse chauffeur en een decorman moeilijk stonden te doen hoe die grote kar de wagen in mocht, was er niemand die ons duidelijk aanstuurde. Nou hebben we gelukkig een team van types die zelf werk zoeken en vinden, maar efficiënt is het niet. Van de vier uur werk zou zeker een uur af kunnen als iemand de regie in handen zou nemen. Helaas zijn sinds de laatste zware bezuinigingsronde bij het gezelschap nauwelijks nog vaste technici overgebleven en de freelancers die nu samen de knokploeg vormen rondom het breken van de voorstelling zijn niet van het communicerende soort. 
Om 03.00 was eindelijk alles eruit en hing de eigen afstopping weer in de kap. 
"Attentie bier, bier nu".

In de polder trof ik een hondje wat dacht dat ie groot en gevaarlijk was

Impasse

In korte broek en met Nomeansno Tshirt aan, stapte in het gemeentehuis binnen.
Haar oogopslag had iets weg van verregend papier-maché. Een treurige dofheid die met de beste vernislaag niet meer weggepoetst kon worden. “U kan wel zeggen dat dit een kopie van een rechterlijke uitspraak is, maar die kan u thuis ook op uw computer gemaakt hebben.”

-Ja dat klopt, dat kan ook, maar dat is niet zo.

“En u kunt ook niet bewijzen dat u de voorzitter van een woonvereniging bent.

Heeft u geen statuten waar uw naam in staat?”

We hebben wel statuten, maar die zijn van december 1984, toen was ik nog geen voorzitter, toen was ik 12. Ze reageerde met een blik als een vis die in een krant wordt gedraaid.

-Ik heb alleen notulen van de vergadering waar ik gekozen werd.

“Nou dan brengt u die maar, dat is tenminste bewijs”. Sprak ze met de frisheid van een volle stofzuigerzak.

-Maar die heb ik zelf geschreven en print ik ook thuis uit, is dat dan geen probleem?

“Ja dat kan natuurlijk niet.” De onredelijke onverzettelijkheid, de desinteresse, het alleen maar naar het scherm kijken in plaats van naar mij, de stuitende arrogantie.

Mijn rotsvaste geloof in de gemeentelijke service liep een deukje op, haar geloof in het leven was jaren geleden met liters rosé weggespoeld. Een impasse was bereikt. Het lijk achter de balie ging mij niet het formulier 'adresonderzoek' geven, en ik mocht terug naar huis om iets anders zinloos te gaan printen. De zon scheen buiten, Ik wenste haar een prettige vakantie.

Morgen is er weer een dag.

Eigenlijk niet eens eerlijk voor de schildpad om met haar vergeleken te worden, 

dus dat doe ik ook niet.

Doodland

Op Soulseek, een muziekdeelprogramma, kwam ik een gebruiker tegen met een bijzondere indeling van zijn collectie. Twee mappen, eentje heette 'Deathmetal', met daarin een schier eindeloze lijst herriemakers. De namen lazen als een medische encyclopedie op een maandagochtend. De tweede map heette 'Deathcountry', een term waar ik niet eerder van gehoord had. Honderden titels en maar een bandnaam die ik kende:'Slim Cessna's Auto Club'. 

Een gezelschap wat eens in Merleyn speelde. Vol overtuiging brachten twee Amerikaanse prekers hun woord van de Heer, terwijl de band hun banjo's en contrabas te lijf ging alsof de duivel persoonlijk hen op de hielen zat. Gospel met een vettige knipoog. Blijkbaar hoor je als Deathcountry-band een bijzondere naam te kiezen. Andere gezelschappen in zijn collectie die ik ophaalde noemen zich: 'Reverend Elvis And The Undead Syncopators' of 'The Agnostic Mountain Gospel Choir' en 'Those Poor Bastards'. Allemaal nog best aardige muziek. Inderdaad muzikale familie van de eerder genoemde Slim Cessna ,The Dead Brothers en soms een beetje Nick Cave. Weer een hele wereld te ontdekken.

De komende dagen krijg ik mijn portie country waarschijnlijk toch al binnen. Vanavond speelt Robert Ellis in Merleyn. Een vent van 26 die nou al kans maakt om de mooiste plaat van het jaar gemaakt te hebben namelijk 'The lights from the chemical plant'. Morgen nog ergere country, met steelguitars en huilende zang komt Daniel Romano uit Canada zijn smartlappen brengen en zet ik hem in het licht.

Mocht ik de komende dagen geen stukjes publiceren hier, dan ben ik waarschijnlijk bezweken onder een overdosis.  -Trekt zijn laarzen aan, klimt op zijn paard en rijdt de zonsondergang tegemoet.-

Death-Emoe, dat gaat het helemaal worden in 2015

Bakkes in het donker

Natuurlijk net op het moment,
dat ie een rare bakkes trekt,
weigert de flits.
Ja alleen die ene van gister, 
daar deed een kant het nog,
maar verder stond ie in het donker.
Dan kan ik wel proberen er nog iets van te bakken, 
maar dat heeft geen zin.

Hehehe haha!

Bankje

Een zekere gewenning treedt er wel op.

Ik kom aan, klap een statiefje open, 

schroef er een flitser op, veulen komt aan lopen, 

ruikt en gooit het statief om. 

Ik raap het op, verzet het, 

probeer een foto te maken, 

verzet het omdat een ander veulen ook interesse heeft, 

probeer een foto te maken.

Vandaag werd ik door drie mannen op een bankje gade geslagen. Een van hen was de overbuurman van de paarden en had genoeg tekst. Het type man wat alles weet en ook alles gaat vertellen. Binnen enkele minuten zaten er twee kennissen naast hem. Sigaartje erbij. Het werd mij te gezellig en ik kwam voor de paarden, niet om te ouwehoeren. Van een afstand kreeg ik alsnog tips waar ik moest kijken. "Daar rechts achter, die gaat er zo weer bovenop, daar moet je heen!" Dat is toch weer anders, fotograferen met drie regisseurs op afstand. De paarden liepen gelukkig richting Waal, en ik wandelde mee, net buiten gehoorsafstand van het bankje.

Okay en happy

Vaudou Game speelde in Merleyn.

De zanger informeerde regelmatig of wij nog okay en happy waren,

(dat waren de meesten wel)

de band speelde strak. 

Witte heupen wiegden mee.

Cultuur in de polder.

Zaterdagmiddag

Net voor de bosui in de salade verdween, 

mocht ie op zaterdagmiddag, 

op de keukentafel, 

nog op de foto.

Oprisping

Het weer deed een aardige herfst-imitatie de afgelopen week.
De stoep ligt vol kastanjes en mijn korte broek was al weer verbannen.
Maar vandaag was er toch nog een oprisping van zomer.
Terwijl de buurman de bladblazer er van langs geeft,
loop ik in mijn korte benen nog maar eens de stad in.

Meh

Paasbest

Met de dieren werden hele duidelijke afspraken gemaakt. Wat wel kon, wat niet de bedoeling was. De meesten waren ook wel doordrongen van de pedagogische bijdrage die geleverd moest worden. Werk op een kinderboerderij is een serieuze aangelegenheid. Natuurlijk was er wel eens een uitglijer, Een nageltje wat er per ongeluk afgebeten werd, een voetje waar een hoef op terecht kwam. Gelukkig ging het meestal goed.

Nu de nieuwe directrice een beetje ingewerkt was moest er op eens meer. Nieuwe regels. En minder vreten. Het zal wel. Voor de bezoekers binnen kwamen, moest iedereen gewassen en gekapt verschijnen op het ochtendappel. Twee dagen lang ging het goed. Allemaal op hun paasbest. Woensdagochtend was het op. Ze kon de bout hachelen met haar regels.

Zware lucht

Als aan het begin van de avond,

de lucht zo zwaar is

en de zon er af en toe door heen prikt,

dan is de kans op mooie plaatjes groter

en rij ik graag nog even de polder in,

om een paar paarden tussen de ogen te flitsen.

Evolutie

Bij de overlijdensadvertenties viel me de lange lijst op, onder een naam die ik niet direct thuis kon brengen. Het bleek de eigenaar van Hotel van der Werff op Schiermonnikoog. Iedereen die daar ooit logeerde, at of dronk zal hem ongetwijfeld herinneren. Net als het mannelijk deel van het personeel gekleed in pak. Maar dan wel een pak van vroeger, wat er uit zag alsof het in aller ijl aangetrokken was om naar een iets te sjieke begrafenis te gaan. De obers hadden steevast een uitstraling alsof ze zelf ruim een week overleden waren. 

Jan Fisher was de eigenaar. 

Zijn motto 'vernieuwing is gebrek aan zelfbeheersing' tekende hem en zijn hotel.

Mijn eerste kennismaking met Hotel van der Werff was eind jaren tachtig. We waren op reis met een stel gestoorde punkers op schoolkamp op de Wadden. Het hotel vertegenwoordigde de gevestigde orde. Saai, bruin, in het pak, duur en oud. Alles wat wij niet waren. Wij reden met een tandem de zee in, om dan tot de heupen in het water met een zakfles rum in de hand te staan zwaaien naar een bus Japanse toeristen die langs kwam rijden. Alles moest kunnen en wel meteen.

Ruim tien jaar later bracht ik een week met een vriend door, in een huisje op het eiland. Ik was al wel eens bij van der Werff warme chocolademelk gaan drinken, maar had er niet eerder gegeten. We bleken de enige gasten in een grote eetzaal. We vielen een beetje uit de toon qua aankleding van zaal en personeel, zeg maar, dus. Hij bestelde een flink stuk vlees en ik iets met groente en gesmolten kaas. Het restaurant was van het soort waar de gerechten op een karretje aan tafel gereden werden, daar gesneden en dan geserveerd.

De rollade, of wat voor beest het ook was liet zich makkelijk snijden en opscheppen, de gesmolten kaas over mijn gerecht bleek nogal een uitdaging. Lange draden trok de ober van de schotel naar mijn bord. Vooraf zei hij dat we voor een tweede portie hem konden roepen, maar toen we onze borden leeg gegeten hadden en de resterende portie wilde laten opscheppen, was er niemand meer te vinden. Die vegetarische flauwekul ging hem zichtbaar te ver.

Weer vijf jaar later speelden we met ons straattheater op het eiland. Recht tegenover het hotel. We deden waar we voor kwamen, schilderden, kookten en zetten dingen in de fik, een prima avond. De organisatie had voor ons twee kamers geboekt. Wat jaren daarvoor een aura van luxe, grandeur en degelijkheid had, bleek in praktijk best een lullig klein kamertje te zijn. We werden weliswaar door zo'n lijk naar onze kamer geholpen en het ontbijt was oké, maar het leek niet echt op de eerder door ons veronderstelde exorbitante overdaad. Wel dronken we 's avonds in de lounge, gezeten in de bruinlederen fauteuils naast de kachel, voldaan na een lange werkdag, een goed glas Lytje Pole. 

Het hotel bleef duidelijk langer hetzelfde dan wij.

Oh, vandaag zag ik van een afstand, twee jongens honden uitlaten. Allebei groot en zwart. De ene hond leek trouwens wel een varken. Dichterbij gekomen bleek dat te kloppen. Het was het varken van zijn neef die nu op vakantie was en deze week moest hij er op passen. Zijn neef was allergisch voor honden en dit was net zo leuk. 
Klopt. 
Nee, dit is leuker.