Zondag in de kerk

Tijdens het bouwen realiseerde ik me verschillende keren dat hier, onder dit dak, al zo veel gebeurd is. In een gebouw van 700 jaar oud is zoveel geschiedenis. Door de tijd heen hebben hier kerken, fabrieken en een ziekenhuis gezeten. Dikke muren, hoge ramen en een heeel smal trapje naar de eerste verdieping. We hebben vandaag een heel klein, maar mooi hoofdstukje aan het gebouw toegevoegd. 

Eric Vaarzon Morel kwam spelen en dat deed ie leuk. Virtuoos Flamenco-gitarist, begenadigd verteller en heel aardige vent. Mijn bijdrage was er passend licht bij maken. Een paar lampen aan zetten is niet zo moeilijk, maar ze moesten er wel eerst ook komen. Dus een hoop gesjouw, maar helemaal de moeite waard. Met een kleine honderd mensen in een werkelijk doodstille kerk. Geen versterking voor de gitaar nodig, iedereen hield gewoon zijn adem in. De hele oude galm kleurde het prachtig in.

Goeiendag

We begonnen uren eerder zodat de dansers nog konden repeteren, een doorloop doen en een paar uur op de vloer konden liggen in een korte broek, om dan te klagen dat het te koud was. Zolang de temperatuur niet net boven het kookpunt ligt, is het voor de meeste dansers 'dus te koud'. Wij waren al een paar uur bezig met licht en geluid voor te bereiden toen ze binnen kwamen druppelen. Oordopjes in, iets op hun telefoon aan het prutsen. Gaat midden op de vloer liggen, net onder waar ik een lamp aan het stellen ben en doet zijn ogen dicht.

Als ik vraag op een veiliger plek te gaan liggen, is de verveelde minachting in de reactie voelbaar.

Meer en meer dansers lijken geen enkele behoefte te hebben om bij binnenkomst een hand te geven of te groeten. Vreemd toch, omdat we al uren bezig zijn om hun werk mogelijk te maken. Ook de rest van de dag lijken ze in een parallel universum te zijn. Tot ze me nodig hebben. Omdat ze hun telefoon / sokken / waterfles / koptelefoon / waterfles / saladebakje / aansteker / sigaretten / waterfles kwijt zijn. In doorgaans erbarmelijk Engels, wordt op een klagelijke toon het gemis geuit. Mijn interesse om eens lekker mee te gaan zoeken is dan niet zo groot meer.

In de grote zaal stonden twee oude rotten. En lange en een korte man. Een stevige handdruk bij binnenkomst, een vriendelijk woord voor hun technici en een "Fijn om hier weer te zijn, het was al weer even geleden". Als duo stonden ze hier 49 (!) jaar geleden voor het eerst. Sindsdien met een zekere regelmaat. Voor de voorstelling dronken we samen koffie. Enthousiaste verhalen over de directeur die hier mid jaren tachtig vertrok. "Heb je die ook nog gekend?" Uh nee, toen werkte ik hier nog niet. Fijn volk, bescheiden en vriendelijk. De show was een tikje oubollig, maar van een zeldzame klasse. Een routine van een halve eeuw, volledig op elkaar ingespeeld, zo soepel. Een verademing om naar te kijken. Iets wat van het dansje in de kleine zaal niet direct gezegd kon worden. 

Daar kan je heel andere dingen over zeggen.

Maar dat heb ik vanavond al gedaan.

Een van de violen die al even mee gingen met de oude rotten

Andere koek

Sta ik gister nog heren met maskers op de foto te zetten, vandaag was het andere koek.
Voor een tijdschrift moesten er foto's komen van een gezin in Lelystad. Een behoorlijk serieus artikel over medische problemen voorzien van passende afbeeldingen. Toch net weer anders dan met laarzen aan, in de modder tussen de knollen in staan. 
En dat is precies wat ik zo leuk vind aan fotograferen. 
Iedere keer weer totaal anders. 
Nieuwe plekken, nieuwe mensen en nieuwe verhalen.
Fijn volk vandaag. Veel gelachen en een hoop geflitst. 

Contrast

Ja hoor, je mag een foto van de maken in de lift, je krijgt 30 seconden. 
Kijk, daar heb ik wat aan! 
Het gedeelte 'contact maken' en 'een prettige sfeer creëren', slaan we dus over. 
"Please take three steps forward". 
"Would you mind looking at the camera?".
"Thanks guys, that's it".

Wel efficiënt op deze manier, gezellig is anders. Nou staan The Residents ook niet bekend als een gezellige band. Met ruim 45 jaar ervaring en meer dan 60 platen draaien ze al wel even mee. Muzikaal zijn ze een beetje familie van The Legendary Pink Dots. Ook een club waar kwantiteit in uitgaves belangrijker is dan de kwaliteit er van. Al zullen er vast verstokte fans van beide bands zijn die daar heel anders over denken. 

Ruim voor het einde van de show verhuisde ik naar Merleyn, en met mij verrassend veel bekenden overigens, om daar een leuke band te gaan kijken. Stuff speelde. Jonge Vlamingen die op het Valkhof Festival vorig jaar al indruk maakten. Vandaag waren ze nog beter. Hun mix van dikke funk, freejazz, rock en hiphop was hard en strak. Met veel plezier gingen ze te keer. De grenzen op aan het zoeken tussen abstracte jazz en zeer dansbare beats. Misschien ben ik gewoon te jong voor The Residents. 
Voor Stuff ben ik zeker nog niet te oud.

Valse hoop

Jubelend was ie, de recensie vorige week. Tijdens mijn ontbijt las ik de recensie van een nieuwe theatervoorstelling. Het betreffende productiehuis levert regelmatig prettig theater af en de regisseur was een oude bekende. Het verhaal was zo positief dat ik bijna op ging zoeken waar ik het kon gaan kijken. Wat bleek. Hoefde ik helemaal niet voor op reis, ze kwamen hier heen. Bleek ik gewoon aan het werk te zijn. 

In de krant werd het decor minder uitgebreid besproken dan terecht zou zijn. Er was immers een flinke vrachtwagen voor nodig om het mee te nemen. Het was een verhoogde vloer, te groot voor ons theater. Bestrooid met spul. 
Spul, wat in een vlaag van verstandsverduistering, door een van de betrokken creatieven was verzonnen. "Ja, laten we over de vloer vijfhonderd kilo gemalen rubber flikkeren. Met gekleurd poeder er door. Dan kunnen ze er lekker mee smijten en er doorheen schoppen". Daarboven hangen we een grote sneeuwmachine met heel veel vloeipapieren nepsneeuw.

Creatieven die nog nooit een vrachtwagen geladen hebben, een toneelvloer geveegd hebben, of de extra rekening van de schoonmaak hebben moeten betalen, kunnen die fout maken. De fout om zo'n dwaling niet meteen af te doen als een vergissing.
Het afbreken en schoonmaken naderhand, duurde bijna de dubbele tijd die de voorstelling zelf in beslag nam. 
Maar je kan het altijd nog beroerder treffen. 
In de grote zaal hadden ze een musical. 

 Rubbergranulaat

Weer een

Was ik misschien niet duidelijk? Of heb ik de stemming niet afgewacht en ging ik er van uit dat mijn voorstel wel aangenomen zou worden? Het was immer een prima plan. Zeer recent schreef ik hier een voorstel, om bekende muzikanten niet meer een voor een te laten overlijden, maar ze allemaal, met kerst, in een vliegtuig samen neer te laten storten. Even veel gedoe. Een week rouw en klaar.
Nu is de as van Bowie nauwelijks verwaaid en ze gaan gewoon door. Ten zeerste tegen de afspraak in. Eerst Dale Griffin, Drummer van Mott the Hoople, later ook producer van onder andere, Napalm Death, Nirvana en Carcass. Een dag later Glen Frey van The Eagles en gisteren Jimmy Bain.

De laatste zag ik een paar keer spelen als bassist bij Dio. Vorige week nog. In een uitverkochte IJsselhal. Met zevenduizend rockers opeen gepakt. Groot podium met een kasteel er op. Lasers, rook, magnesiumbommen en een vuurspuwende draak. Ronnie James Dio als hogepriester voorop en Jimmy met de rest van de band als stoottroepen er achter. Dikke show. Hard rocken.
Waar ik vorige week schreef bedoel ik 1986, stop de tijd. Even rond klikken leverde foto's van de bandleden anno nu op. Oeps. Blijkt de klok toch niet stilgestaan te hebben. Terwijl ik er zelf in die drie decennia toch echt geen spat ouder op geworden ben, bleken de rockgoden van weleer toch wat ingeleverd te hebben. Of bijgekregen. Minder haar en meer kin. Misschien is Jimmy toch niet de laatste die het Vliegtuig met Kerst dit jaar niet gaat halen.

Oh ja, ik had verse foto's beloofd. Jonatan, een van de programmeurs van Doornroosje:

Hiaat

Je schrijft niks, ben je ziek?
-Nee, ik was bezig.
Dat ben je anders ook en dan schrijf je wel.
-Ja klopt.
En nou dan?
-Nou schoot het er bij in.
Stom!

-Ja klopt. Een voornemen dit jaar was niet meer te bloggen als ik eigenlijk niks had om over te schrijven. Nou had ik weliswaar tekst genoeg, maar niet de fut om daar 's nachts nog aan te beginnen.
Op mijn telefoon zit een stappenmeter-app. Twee dagen na elkaar werd ik gefeliciteerd met een nieuw record. Dat is voor mijn atletische verschijning natuurlijk goed nieuws, maar mijn bank & bed misten mij. En ik hen. Vandaag hebben we opnieuw kennis gemaakt. Naar volle tevredenheid van alle partijen. De activiteiten buiten de deur beperkten zich dan ook tot een korte trip naar de supermarkt. Binnenshuis vestigde ik ook geen productiviteitsrecord.
Even niks.
Morgen weer. Dan staan er verschillende afspraken in de agenda, waaronder een portret van een Roosje-collega maken. Dikke kans dat die morgen in een blog staat.

Verder nog een quote die ik jullie niet wil onthouden. In een vorig leven werkte ik bij een club die sindsdien nogal veranderd is. Na ruim twee jaar bakkeleien over een subsidieaanvraag stuurden ze een mail met de stand van zaken. Een van de eerste regels was: "Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat werken volgens deadlines en aan anderen verantwoording afleggen niet onze manier van werken is."

Ik wens iedereen een productieve week toe!

Zelfs mijn foto's lopen achter de feiten aan

Stil

Te mooi weer om binnen de dingen te doen die eigenlijk moesten. 
Het pad achter de Bizonbaai wordt regelmatig gebruikt door kuddes paarden en koeien. Met het vocht de laatste tijd hadden ze er een bende van gemaakt. Dikke kleiachtige modder met diepe hoefafdrukken erin. Een goeie reden voor laarzen. Vandaag was de modder natuurlijk bevroren, waardoor het een bijzondere hindernisbaan werd. Een bruin-wit oppervlak met overal zo'n 30 cm diepe gaten er in. Hard. Met de bovenste millimeter ontdooid in de zon, dus wel glad. Een ideale gelegenheid om je enkel te forceren. Gelukkig ging dat goed. Om het af te toppen, had ik in mijn rubber laarzen nogal oude sokken aan. Oud genoeg om heel rap richting teen te willen vertrekken. Kent u dat?

De kudde stond dit keer niet aan de baai maar aan een meertje iets verderop. Al helemaal dichtgevroren. Aan de kanten was er nogal wat ijs kapot getrapt en scherven het meertje op getrapt. Iets wat ik ken van verveelde pubers, maar die komen hier niet, zeker niet met deze temperatuur.
De rust in de kuddes is nog niet neergedaald. De zwarte hengst die er al stond met de oude kudde heeft gewonnen. Althans, hij stond bij de nieuwe kudde. De oude club stond al dichterbij, maar nog steeds op 100 meter afstand. Zonder hengst. De hengst van de nieuwe kudde was nergens te zien. Waarschijnlijk opgepeuzeld door de zwarte.

Achter me hoorde ik luid gekraak. Stond een van de knollen het ijs aan de rand van het meertje te vertrappen om er daarna meteen uit te drinken. Aha, vandaar! Het gekraak maakte de rest wat nerveus, duidelijk niet gewend aan deze omstandigheden. Bij een flinke kraak maakte een uit de kluit gewassen merrie een onhandige move, vertrapt mijn statief met flitser er op en rent weg. 

Gelukkig kan mijn spul tegen een stootje. Maar niet tegen een bevroren stootje. Statief helemaal krom en de flitser overleden. Jammer. Maar goed dat ik geen duur merk flitsers heb, maar de goedkoopste Chinese variant. Duidelijk risico van het vak. Ik liep terug en het was windstil en echt stil. Geen auto, geen vogels, niks. Voor ik weer door de bevroren modder mocht ploegen zelf daar even bij stil gestaan.

Te koop, flitser, zo goed als nieuw. 

Heeft altijd binnen gestaan, 

want van een oud vrouwtje geweest.

 t.e.a.b.

Eenvoudig

Soms is het heel eenvoudig.

Zet een hele goeie pianist neer.

Laat hem wat achtergronden vertellen tussen nummers door.

Bij voorkeur wat sympathieke anekdotes.

In verstaanbaar Vlaams.

Laat hem virtuoos mooi spelen.

Laat mij het licht doen.

En ik heb een fijne zondagmiddag.

Heel eenvoudig eigenlijk.

Jef Neve

Afscheid

De officiële heiligverklaring is aanstaande. Op 69 plaatsen over de wereld (oh, hoe symbolisch), zal hand in hand 'Heroes' gezongen worden. Tijdens de chorale uitvoeringen van 'Changes' zal het vuur aangestoken worden om daarna een synchroon hoogtepunt te ervaren met 'Space Oddity'. Een grote, een hele grote, een van de allergrootste is, helaas, veel te vroeg, lang voor het zijn tijd was, is hij ons moeten ontvallen. Ons achterlatend met een oeuvre, ongeëvenaard. Peilloze dieptes van het grote missen.

In 1959 stortte een vliegtuig neer. Daarin zaten onder andere Buddy Holly, The Big Bopper en Richie Valens. Allemaal dood. Grote namen in de popmuziek. Nationaal drama, of zelfs wereldwijd. Don Mc Lean schreef er het nummer 'American Pie' over (deze) Later speelden vele andere dat nummer ook. Soms verschikkelijk bloedeloos (Madonna), soms als een stel dronken houthakkers (KIlldozer) (deze)
Enorm drama, al die mannen in een keer dood. Maar wel lekker compact. Nu popmuziek oud genoeg is om de helden van de eerste en tweede generatie een voor een om te zien vallen, moeten we misschien een nieuwe traditie invoeren. Met kerst stort er een vliegtuig neer met daarin de muzikanten wiens tijd gekomen is. Daarmee voorkomen we de overdreven aandacht, die er geschonken wordt met het een voor een ompleuren van de oude sterren. De extra bijlagen, ingelaste uitzendingen, tribute albums en tentoonstellingen.

Dus deze kerst stel ik voor: Sting, Tom Jones, Tina Turner, Justin Bieber (leeftijd doet er bij nader inzien eigenlijk niet toe), The Spice Girls (je kan er maar vast vanaf zijn), De volledige bezetting van The Rolling Stones, iedere reïncarnatie van K3 en Bob Dylan. Allemaal in een keer? 
Ja. Boem. Klaar.
Kunnen alle kranten, websites en tv-programma's er een week lang over gaan berichten.
Mag iedereen in stille tochten met fakkels over straat en lopen janken bij de officiële condoleance registers. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Met oud en nieuw blazen we in een door de overheid georganiseerd vuurwerk alle restanten, lichamelijk en mechanisch en emotioneel, in een grote champignonwolk op. 
Boem. Klaar.
Champagne, Nieuwjaar en door. Weer een jaar lang waar gek genoeg geen bekende muzikanten overlijden. Geen Speciale uitzendingen. Geen journaals gevuld met van Youtube geplukte beelden van de betreurde overledene. Tot de kerst. Dan gaat er weer een vliegtuig. Ik heb al wel suggesties wie er dan mee mogen.

And in the streets, the children screamed
The lovers cried and the poets dreamed
But not a word was spoken
The church bells all were broken

And the three men I admire most
The Father, Son and the Holy Ghost
They caught the last train for the coast
The day the music died

  

Van het goede leven

"Now Daisy, I want us to work out a signal system. 

When I elbow you real hard in the face,

that means: Shut up."

Humor voor te lachen. 

De nieuwe Tarantino gezien.

Weer fijn.

Verder kwam een pakketje binnen. Ik vind bijzondere uitgaven op plaat heel leuk. Vinyl met een kleur, mooie hoes, extra dingen. Deze uitgaven vielen daar duidelijk onder. Allebei van Mike Watt, allebei uitgegeven door PIAPTK ( people in a position to know) Fijne club liefhebbers. De eerste is een rechthoekig, doorzichtig singletje, met drie kanten. Althans, met drie groeven. Voor ieder nummer moet ie op de platenspeler verlegd worden en de as door een ander gat gedrukt worden. Vierkant singletjes had ik al, dit was nieuw voor me.

(De banaan zat niet in het pakketje)

De andere is een single die je kan draaien in een cd-speler én op een platenspeler. In het kunststof van de cd is een groef getrokken. Bij PIAPTK hebben ze een machine van zeventig jaar oud op de kop getikt waarmee ze dat kunnen doen. Er zit een kaartje bij met de waarschuwing dat ie waarschijnlijk niet zo luid klinkt als moderne platen doen. Maar dat daar ook een oplossing voor is: Namelijk het volume verder open zetten.

(En nog leuke muziek ook trouwens)

Boblijn

Een jaar of tien geleden was het vrij overzichtelijk op de weg. Het gros reed tamelijk vriendelijk. De auto's waar je voor uit moest kijken waren makkelijk te spotten.

Je had de lompe BMW rijders, bumperklevers met een claxon. De zondagsrijders in kleine, hoge autootjes die zoveel twijfelden dat je nooit wist wat er ging gebeuren. En dan was er de absolute klootzak op de weg: Het petje in een donkergekleurde Volkswagen GTI met een tribal-sticker op de achterruit. Ongeëvenaard slechte chauffeurs. Asociaal op de weg in ieder opzicht.

Tijden veranderden. De GTI's reden zich dood tegen een boom, of kochten Audi's met xenon verlichting. De BMW rijders zijn meer als Mercedes-chauffeurs gaan rijden. De twijfelende zondagsrijders zijn helaas niets veranderd.

Een categorie is erbij gekomen. Met stip in de top drie van verschrikkelijke weggebruikers.

De geblondeerde boblijn in een grote SUV. Dames op leeftijd in een veel te grote auto.

Het ergste is dat ze óf nog steeds denken in een boodschappenautootje te rijden en de extra meters blik om zich heen vergeten, óf vinden dat ze echt King of the road (of Queen of the road) zijn. Toeterend, met de te hoog afgestelde koplampen knipperend. Voortdurend in de car-kit krijsend. Whatt's-append op een Iphone in een roze hoesje scheuren ze door de stad en over de snelweg. Alles en iedereen moet wijken voor ze. Op weg naar vast heel belangrijke afspraken. De wereld ver beneden hun machtig grote auto moet ze niet in de weg zitten.

Blijkbaar vond een damesblad dat dat helemaal van deze tijd was.

Ik hoop dat deze modegrill snel over is. Of hetzelfde afloopt als de petjes in de GTI's.

Met een klein gedenkteken, een waxinelichtje en een teddybeer.

Even

Kon het niet laten, 

aan het eind van de middag, 

nog even de polder in.

Coupe

Prachtige middag, goed om naar buiten te gaan.

Vanaf de weg zag ik ze al staan, dat maakt het makkelijker. Vorige week nog vruchteloos op zoek geweest naar de knollen, maar toen wisten ze zich effectief in de mist te verstoppen.

Iets klopte er niet vandaag. De nieuwe kudde was een stuk opgeschoven, maar de zwarte hengst, die van de oude kudde stond er tussenin.

Ik kwam aangelopen en een van de twee hengsten uit de nieuwe kudde (kunt u het nog volgen?) kwam op me af voor aandacht. Prima. Wat aaien, een paar foto's. 

En er was wat. Wat gegrom van achter, wat gestamp. De hengst die ik aaide, wandelde weg om tien meter verderop in galop op de zwarte af te gaan. Vol er in. Hier moest iets duidelijk gemaakt worden. Steigerend, grommend. Zware trappen werden uitgedeeld. Enkele minuten oorlog. 

De zwarte won, andere droop af. Het ziet er dus naar uit dat de zwarte de nieuwe kudde over gaat nemen. Bijzonder genoeg stond 'zijn' kudde een heel stuk verderop. Eerst moet blijkbaar zijn coupe volbracht zijn, alvorens de kuddes gaan integreren.

Zo nu en dan heb ik het idee in een vervolg-documentaire-serie te zitten en de voice-over te missen. Zo een die rustig uitlegt wat er aan de hand is en ook de cijfers bij de hand heeft.

Samenvat wat er de afgelopen dagen gebeurde voor de kijkers die er even niet waren.

Ook de preview 'Next week in Knollen aan de Bizonbaai' ontbreekt.

Het aardige van er live zijn is dat een van de veulens vandaag alle moed bij elkaar wist te rapen en heel voorzichtig aan me kwam ruiken. Warme adem tegen mijn voorhoofd, kriebelende snorharen. 

Ook leuk dat er op mooie dagen als vandaag meer mensen zijn. Iedereen is ontspannen, geniet van de omgeving. Verschillende aardige ontmoetingen achter elkaar. Weg van de drukte van de stad, weg van het nieuws en de stress.

Even niks. 

Wat een mooie dag vandaag.

Voorzichtig dichterbij

Aan het water stond een van de oudgedienden zich niets van mij aan te trekken

Niet misselijk

Waren de pruiken gister knap.

Die van vanavond was ook niet misselijk.

Pruik

Omdat er zoveel verschillende voorstellingen voorbij komen, 

waarvan ik meestal vooraf niets weet, 

is het iedere keer maar de vraag of ik tot de doelgroep behoor.

Vandaag was dat duidelijk niet het geval.

Maar de pruiken vond ik wel heel knap gemaakt

The Day After

Tussen de mistflarden langs de rivier

ontwaarde ik wat springerigs.

Tussen prikplanten

stuiterde wat op en neer.

Twee ballonnen tussen de distels.

Alsof het feestje nog lang niet afgelopen was.

สวัสดีปีใหม่

Ik wens alle extrabelegen lezers een onregelmatig, onnozel en onbeperkt 2016!