Zestien

Sommige jongens van zestien gebruiken after shave.

Ook als ze zich niet scheren.

Sommige gebruiken er teveel van. Uitwendig. 

Misschien om erg mannelijk over te komen, of om wat te verbergen. 

Soms ruik je ze nog als hun brommer al om de hoek is.

Pas zag ik een auto waarvan de bestuurder een soortgelijk gedrag vertoonde. Geen after shave, maar Abre Magique, inderdaad, de denneboom-vormige bierviltjes met ingebouwde toiletverfrisser. Nou zijn er meer mensen die in plaats van grote, fluffy dobbelstenen, zo'n boompje aan hun achteruitkijkspiegel hangen. Maar deze had er zestien. Dan vind je de boompjes écht heel lekker ruiken of wil je iets anders héél graag niet ruiken. Of, en dat zou best wel eens kunnen, wil de bestuurder niet dat anderen iets ruiken. 

Dat lege pakje grote vloei was een hint in die richting

Lampen

(Boven het lawaai uit:)

Wie?

-De band!

Welke?

-Die daar!

Waar?

-Daar op het podium!

Zie ik niet!

-Bij dat licht!

Staat daar een band dan?

-Ja, kijk dan, die heeft een gitaar!

(Schuift voorzichtig lasbril omhoog met ogen stijf dicht geknepen.

heel langzaam een spleetje open, probeert recht in de nucleaire fusie te kijken)

Misschien zie ik iemand!

-Daar! hij zingt volgens mij ook!

Is dat wat ik hoor?

Graveyard had voor hun optreden wat lampen gehuurd 

en de belichter haalde alles er uit wat er in zat

Ik heb nog steeds vlekken voor mijn ogen

Ondertussen, buiten

Terwijl een miljard mensen Twitterden 
en hun Facebook status aan het verstevigen waren,
ging de zon prachtig onder.

Bladblazers

Is iedereen met een bladblazer eigenlijk een jongen van 16? 
Zie je ooit een automobilist voor het stoplicht stilstaan, 
koppeling ingetrapt en iedere 3 seconden vol gas geven?
Ik niet. Brommerrijders daarentegen...
Knetterend, walmend staan ze te gassen.
Misschien omdat mengsmering niks kost per liter, 
of omdat het motortje afslaat onder de vijfduizend toeren?
Is het de drang om er bij te horen / ook gehoord te willen worden?
Vinden meisjes van 15 dat misschien opwindend?


Mannen met bladblazers (ooit een vrouw met een bladblazer gezien?)
doen verrassend vaak hetzelfde. 
Niet gewoon gas er op en blazen, maar iedere keer opnieuw.
Waarom? Écht, waarom? Die dingen maken al een teringherrie
maar op deze manier gaat de lol er af. Terwijl ik dit schrijf 
is er een broodmongool al een half uur hier in de straat bezig.
Terwijl de bomen nog geen tien procent van hun blad kwijt zijn.
Die kan de komende weken zijn lol op.
En ik ook.

Wintertijd

De zon stond net zo laag toen ik naar de schouwburg ging, als toen ik terug reed.

In de tussentijd hadden we een productie over de vloer, die mij deed vermoeden dat iemand het concept van K3 wel interessant vond. Zijn kans waagde en een eigen productie uit de grond stampte. Dus drie meisjes,toevallig blond, bruin en rood, niet gekozen om hun acteerkwaliteiten, brachten een flinterdun verhaaltje met veel liedjes waar de kleuters in de zaal mee konden klappen en zingen. Verschil met K3 was het decor, het gebrek aan lichttechnicus, kwaliteit van de liedjes (ja echt), de videoanimaties en het aantal bezoekers. 

Op de terugweg besloot ik deze dag niet helemaal verloren te laten gaan en nog even naar de Bisonbaai te rijden. Dat was wel een goed idee.

734 Hertz

Eerst gister. Nog een bandje. Of eigenlijk twee. Zo is het weken stil, zo is het iedere dag prijs. Deze speelden hard. Niks te maken met degelijke Americana, geen Isralische jazzimpovisaties. Maar hard en strak. Een hoog Nirvana gehalte, maar dan harder. Vriendelijke, voorkomende jongens trouwens. Net voor de show maakte ik een paar portretten van ze in de lift, allemaal netjes een hand, bedankje, keurig. Drie minuten later op het podium stonden ze knalhard te rocken. Springen, zweten, spugen. 
Tot zover de keurige jongens.

Vandaag een talkshow met een medisch helderziende natuurgeneeskundig therapeut. Althans, zo staat het op haar kaartje. Het onderwerp was Lyme, de ziekte. Ze hield een verhaal over de verspreiding en gevolgen van Lyme. Aanvankelijk vrij droog en technisch, maar naarmate het interview vorderde, werd het me niet makkelijk gemaakt. 80% van alle mensen heeft Lyme. (uhh?) Alles heeft een eigen frequentie en mensen functioneren het beste op 734 Hertz, vertelde ze. "Hertz als in toonhoogte en aantal trillingen per seconde?" vroeg de interviewster. -Nee, een ander soort. 
Sorry, een ander soort? Een natuurgeneeskundige soort Hertz? Hebben we dalijk ook een helderziende Kilogram of een linksdraaiende Meter? In een gezamenlijke sessie werden we aangespoord om verschillende frequenties te voelen. Daar werd geen geluid bij afgespeeld, (terwijl de frequenties die we moesten beleven toch allemaal binnen het makkelijk te horen spectrum vallen. Van 50 tot 800 Hertz. Luister hier zelf maar.) Nee, we mochten ons concentreren op eerst 733 en daarna 734 Hertz. "Wie voelde het verschil?" Diverse vingers gingen de lucht in. Ik hoop dat deze vingers normaal piano's stemmen, daar zullen ze dan hopelijk goed in zijn. Maar dat zal vast een ander soort Hertz betreffen.

Toen haar therapie ter sprake kwam en de korrels en oplossingen die ze verkocht, was ik klaar. "In de blauwe flesjes blijft het het langste goed, want dan kunnen de tachyonen er niet bij." (...) Alsof ik de wereld van de Heer Bommel binnen gestapt was. "Het losgetrilde inzicht" kwam mij voor de geest. Dagelijks tien minuten met kokosolie gorgelen en de bacteriën van je tong schrapen waren wel het minste wat je kon doen. (Oh?) 
Bij de afsluitende gezamenlijke meditatie moesten we allemaal een eigen ruimte van tweeënhalve meter voor ons zien (waarom tweeënhalf?) en die schoonmaken en opruimen. Daar kon Aartsengel Gabriel ons bij helpen? Wat? Wie? Die komt uit een heel ander sprookje. Nou moet je bijgeloven niet door elkaar gaan rommelen, dan word ik zeeziek. Mijn behoefte aan een dieet met veel wifi, gluten, televisie en onverdunde alcohol, groeide met iedere geregisseerde diepe in- en uitademing. "Laat een straal puur licht met een diameter van vijf centimeter door je kruin naar binnen". Wacht, dan pak ik er even een bioresonantie-trechter bij, om op mijn hoofd te zetten. 

Ryley Walker

In Roosje kwam Ryley Walker met zijn bandje spelen.
Doen ze leuk, dat spelen. Tikje onduidelijke pop die  breed uit kan waaieren en soms zelf vast dreigt te lopen. Van te voren wist ik niet of ze in het vakje hipsters of nerds zouden passen. Die vraag bleek snel opgelost. Alsof de cast van One flew over the cuckoo's nest het podium opstapte.

Na afloop meteen door naar Merleyn want ik had deze week nog niet genoeg bandjes gezien. Daar speelde Radkey. Drie broertjes die er uit zien als de zonen van Richard Pryor, Phil Lynott en Samuel L Jackson. Op het moment dat ik binnen kwam zouden ze nog maar drie nummers spelen, maar de tent stond op zijn kop. Het grootste gedeelte van de zaal werd in beslag genomen door een vrolijke pogo. Een hoop jong volk wat sprong alsof hun leven er vanaf hing. De muzikanten vonden het prachtig en gingen nog meer te keer. Na afloop moesten zo'n beetje alle bezoekers op de foto met de jongens. Eindeloos veel selfies later konden ze hun platen en shirts gaan verkopen. 
Rock en roll op zijn best, jong, fanatiek en zwetend.

Ryley Walker met zijn band en zijn grote voeten

Kuilgras

In de kaaswinkel hoorde ik een vrouw zeggen:

"Nou ja, gewoon pittig"

"Wilt u dan een meer belegen of een oude kaas", vroeg de verkoopster.

"Nou nee, niet oud, ik wil niet dat ie naar zout smaakt, maar meer naar kuilgras". 

Ze zei het echt. 

Naar kuilgras. 

Hoezo?

De rest van het gesprek kreeg ik niet mee vanwege de veelbetekenende blikken die aan deze kant van de winkel werden uitgewisseld. 

Vragen als: Hoe weet je hoe kuilgras smaakt? 

Is er kaas die daar naar smaakt? 

Waarom zou je dat willen? borrelden direct omhoog. 

Wat ik weet van kuilgras is dat het muf is, in de winter warm walmt

en niet ruikt naar iets wat ik zou willen eten.

Doe mij maar anderhalf pond extra belegen, 

beetje plat stuk graag.

Shai Maestro

Vandaag geen degelijke Americana, maar prachtige Israëlische jazz.
Shai Maestro kwam met zijn trio wat spelen.
Ondanks dat er geen hond op af kwam, was het een topavond.
Ik hoefde met licht nergens rekening mee te houden, 
kon mee improviseren met de heren.

Als een band bladmuziek heeft, 
of een arrogante bandleider, 
of zelf nooit buiten de lijntjes kleurt, 
of bang is, dan moet ik al snel gas terug nemen.
Soms is het duidelijk dat dat niet hoeft 
en kan ik ongehinderd mijn gang gaan.
Zo heb ik ze het liefst.

En dat er nauwelijks iemand aanwezig is, 
is dan niet mijn probleem, 
dat is alleen jammer voor de afwezigen.

Walt & Tina Wilkins

Zag ik gisteren Jimmy Lafave met zijn degelijke Americana, 
vandaag kwamen Walt & Tina Wilkins op bezoek.
Net als gister vriendelijk, degelijk en erg uit Texas.
Vandaag was het nog wel een slag zoeter, 
met samenzang en liedjes over de liefde.
Okee, ook een stel over het gebrek aan regen in Texas
en hoe leuk het is om op zondag muziek te maken.

Het was het eerste bandje wat na dat ze hun eigen spullen ingepakt hadden, 
de stoelen van het publiek opstapelden 
en vroegen of ze verder nog konden helpen.
We hebben ze bedankt en naar de bar gestuurd om bier te gaan drinken.
Kom op, je kan ook te ver gaan.

Walt

Tina bleek ooit voor gebarentolk gestudeerd te hebben 

en tolkte een nummer mee

Bart, de pianist, besloot met zijn trekzak

tijdens de toegift op de trap te gaan staan

Jimmy Lafave

Jimmy Lafave was met zijn band in Roosje te gast.

Ze deden precies wat het publiek wilde.

Degelijke Americana spelen.

Muziek gemaakt voor in de auto 

op de terugweg om twee uur 's nachts.

Nog 180 km te gaan.

De radio zachtjes aan.

Even voorstellen:

De gitarist

 De bassist

De pianist

De drummer

Jimmy zelf, op zang en gitaar

En de vrouw voor me, 

die het concert met haar walkman 

op een cassettebandje opnam

Dictee

Vanwege werkzaamheden schiet het schrijven van een blog er vandaag bij in.

Het enige is een foto van een lichtreclame van een winkel.

Met een woord wat in het Nederlandsch Dictee niet zou misstaan.

(en Knirps klinkt ook lekker)

Tulpen uit Rottterdam

'Dus jij werkt in het theater?'
-Ja
'Wat doe je dan daar? Geluid of zo, of licht of?
-Dat verschilt nogal per dag. Zondag verzorgde ik het licht. 
Alles van ontwerp tot bedienen. Vandaag niet.
'Wat deed je dan vandaag?'
-Ik mocht mee 500 van plastic flessen gemaakte tulpen ophangen. 
Grote vakken uit de trailer tillen en confetti vegen, net als zaterdag. 
Oh ja, ook stofzuigen, blauwkopjes en confetti.
Goh wat een veelzijdig werk heb je toch.''
-Ja leuk hè!

Zo in een krat lijkt er niets aan de hand

Van dichtbij waren de tulpen verlepte petflessen 

en het gezelschap wat ze mee bracht kwam uit Rotterdam

Al snel klonk op de melodie van een bekend liedje de tekst:

 "Als de herfst komt, dan breng ik jou, rommel uit Rotterdam"

Knoppen

Fijn hoor, 

twee nieuwe kronen.

Maar mijn dag is aardig naar de knoppen.

Extra verdoving maakt extra flauw

Kaalslag

Met steeds meer leegstaande winkelpanden in stadscentra, is het tijd voor wat nieuws. 
Recentelijk wilde ik een espressomachine kopen. Mijn oude was ontploft en het idee van ontbijt zonder koffie klonk nogal dreigend. De vorige kwam via een internetwinkel, lekker goedkoop, maar wel pas bezorgd na een paar dagen. Nu had ik geen paar dagen tot mijn volgende ontbijt. Even rondgekeken op het net op zoek naar merken en prijzen. Genoeg keuze. Op de fiets het centrum in, zoveel zal de prijs niet verschillen van de online-koffieapparaat-verkopers. Mis! De keuze bestond uit heel duur tot veel duurder. Prachtige automaten waar vloeibaar goud uit kwam, maar al snel vijf tot tien keer het budget wat ik in gedachten had. Andere winkel, hetzelfde verhaal. Nog een, die hadden wel een druppelaar, maar geen espressomachines, nog een. Een uur later zat ik op Marktplaats te kijken of er in de buurt wel wat was. Die avond nog reed ik naar Wychen om voor 25 Euro een tweedehands model op te halen.

Hetzelfde gebeurde toen ik een versterker wilde kopen. Weer verschillende winkels, weer idiote prijzen en een heel klein aanbod. In winkels waar geen klant te zien was stonden stoffige verkopers duimen te draaien. Bij een versterker zocht ik nog in de winkel de prijs online op voor een apparaat. Voor minder dan de helft van de winkelprijs werd ie gratis thuisbezorgd. Kak. 

Dus het voorstel is: Voor ze langzaam failliet gaan -dan blijft er nog wat over voor een fatsoenlijk sociaal plan voor de werknemers- stoppen alle middelmatige winkels. Middelmatig in de zin van: Niks bijzonders, kleine keuze, geen oorspronkelijke eigenaar, geen eigen smaak, maar dozenschuivers in een  pak met een middenstandersglimlach. Zeg BCC, Harense Smid, Scheer en Foppen, Dixons. Ze hebben allemaal een website en allemaal een online marktaandeel van niks.

In hun plaats kunnen kleine, originele winkels komen. Doordat de ketens weg zijn zakken de huren en krijg je nieuwe mogelijkheden. Een groot gedeelte van het winkelend publiek waardeert een stadscentrum juist voor die eigenzinnige winkeltjes. Duurder, maar gespecialiseerd. Met garantie, advies en aandacht. Kopje koffie mevrouw? Aan de rand van de stad zet je een grote loods naast een parkeerterrein waar de grote internetboeren hun spullen verkopen. Geen showroom, geen etalage, geen koffie. Alleen maar een balie waar je je spullen op kan halen. Bodemprijzen en geen service, zoals ze nu online ook werken.

Zal het meer dan vijf jaar duren voor we zo ver zijn?

Vaklui

Het is niet allemaal eerlijk verdeeld, of op zijn minst niet gelijk verdeeld.

Opnieuw kwamen Eric Vloeimans en Egbert Derix spelen. In februari hadden we ze ook te gast. Vriendelijke mannen die prachtig spelen. Vooraf vroeg ik destijds of ze nog specifieke wensen voor het licht hadden. "Als het maar goed hoerig is, vind ik het best". Antwoordde de trompettist. Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag vroeg ik of het, net als de vorige keer, weer hoerig moest. "Wat denk je Egbert, voel jij je hoerig vandaag?" -Ja hoor.

Mooi. Tijdens het concert was ie zo vriendelijk om me te bedanken en vertelde het publiek dat ie op de vraag hoe hij het licht wilde hebben had geantwoord: 

"Nou het liefst een beetje erotisch."

Jaja.

En over ongelijk verdeeld; De mannen hadden elkaar sinds februari niet gezien, lezen even elkaars bladmuziek en spelen 5 minuten samen voor de soundcheck. Om daarna bijna twee uur de sterren van de hemel te spelen, grotendeels geïmproviseerd. 

Vaklui zijn het en nog leuk volk ook.

Spuitbus

Om in het theater niet alleen licht te zien reflecteren op decor en acteurs, 

worden vaak rookmachines gebruikt. Op die manier kan je ook de bundel licht zien.

Zonder iets om te reflecteren is licht nu eenmaal onzichtbaar. Bij het dansje van vandaag was er verzonnen om geen rookmachine te gebruiken maar een spuitbus met rook. "Geschikt voor circus, goochelaars, disco en party's" stond er op. 

Waarom perse een wegwerp spuitbus met drijfgas gebruikt moest worden, terwijl ze ook een rookmachine meegebracht hadden was mij niet duidelijk. Tijdens de pauze spoot een van de technici de bus leeg en de zaal vulde zich met een nevel. Het publiek kwam weer binnen en zij konden zich vergapen aan de lichtbundels. Voor de dansers was het duidelijk dat dit experiment eenmalig was. Het spul uit de bus vormde niet alleen een mist in de lucht, maar ook een spekgladde laag op de dansvloer. 

Bijna een goed idee dus.

De volgende keer stoken we weer ouderwets

 een klein kampvuurtje als er rook nodig is

Luister

 "Wie leest, leeft meer", hoorde ik pas. Volgens mij zit daar wel wat in. Met de verhalen van anderen kan je je leven verrijken. Ik lees graag, maar luister nog liever. Naar mensen die zelf hun verhaal vertellen. Niet ieder moment is daar even geschikt voor, maar achter het stuur past dat prima. De laatste tijd reed ik te weinig om ook alles te luisteren wat ik gedownload had. Het aanbod aan gratis, legaal en ontzettend goed blijft groeien. Enkele podcasts die ik graag luister zijn The Moth (Amerikaanse waargebeurde verhalen door de verteller meegemaakt en verteld op een podium), Echt gebeurd (Hetzelfde idee, maar dan Nederlands), Woord (Iedere week vijf uur uit de Nederlandse radioarchieven rondom een onderwerp), Argos (De betere onderzoeksjournalistiek) en natuurlijk fijne, mooie, spannende hoorspelen zoals De Moker, De Spin en De Buitendienst.

Vandaag had ik genoeg tijd om wat in te halen. Eerst naar Haarlem voor een fotosessie met Bert Apeldoorn. Daarna via Amersfoort terug, om een paar luidsprekers op te halen die ik via Marktplaats had gevonden. De man waar ik ze van zou kopen was door file nog niet thuis, maar zijn vrouw en dochters wel. Zij vertelde dat toen ze elkaar leerden kennen hij enorme speakers had en zij die niet zo waardeerde als hij dat deed. Dus hij kocht een set kleintjes (die ik nu dus heb), maar na wat herinrichtingen moesten ook die het veld ruimen. Nu stond er een kleine zwarte zeppelin met een Ipod er in. Zij was er duidelijk gelukkig mee. Zijn audiofiele ego zal een stapje terug hebben moeten doen. "Ja, want papa kan niet altijd zijn zin krijgen", zegt ze tegen haar dochter. Die weet er dan nog wel een: "Net als toen papa een motor wilde maar dat niet mocht van jou!", "En toen met die verjaardag!" "En met de vorige auto!" valt de andere dochter bij. "Nou hebben jullie nog andere dingen die jullie ook graag over papa aan deze meneer willen vertellen?" Zei moeder enigszins beschaamd.

Om waargebeurde verhalen te horen moet je vooral ook weer je auto uit komen, zo bleek maar weer.

Een man met veel gezichten

(en ook best veel verhalen trouwens)

Herfst

Tegen de tijd dat de ansichtkaarten 

weer uit de grond komen, 

dan zal het wel weer herfst zijn.

Bommen

Berichten over het bombarderen van een ziekenhuis.

Eentje van Artsen Zonder Grenzen.

Amerikaanse bommen daarop.

Want er zitten 'vijanden'.

De belangen zijn zo groot aan alle kanten dat ik echt niet meer weet wat en wie ik kan geloven. Ik ben geneigd niets te geloven. Niet dat er bommen gevallen zijn. Niet dat er er onschuldige slachtoffers gevallen zijn waaronder doktoren van AZG. Of dat het per ongeluk was. Of dat het een schuilplaats van terroristen was. Maar alles ontkennen is natuurlijk ook onzin. Geen idee wat ik er mee moet.

Maar ik vind het wel stom.

Verhuis

Met het verhuizen van mijn site verhuisde ook de mail.

Bijna in een keer goed. Gelukkig werd dat vandaag opgelost.

Ik ben weer ontzettend bereikbaar geworden.

Buiten leek het ondertussen wel zomer

Bloedpap

Maar da's toch kei-gruwelijk-geheim?

Ja da klopt.

Da kunde dan toch nie op internet zette?

Da kan hendig, as ge mar nie zegt van wie 't is.

Is da dan van da klupje wor ge mee op pad waart?

Nee, dor zat gin bloed in hullie show.

Dan week 't ok nie mir.

Da's mooi, want da hoeft ok nie jonge.

Een uur nadat ik deze foto maakte zag ik in de gang een grote emmer dik, 

donker bloed staan.

Vroeg me af of het ook met niet-biologisch bietensap kon.

Laatste

Bijna een jaar geleden kreeg ik een mailtje met de vraag of ik een voorstelling over wilde nemen. Voor twee keer. Oeps. Twee keer? Ja, dan was deze voorstelling klaar, misschien zou er later een andere volgen. Waarom niet, zeker omdat de laatste voorstelling in Hongarije zou zijn. In februari hadden we een bijzonder weekje daar. Op 1 april kwam er nog een allerlaatste achteraan in Amsterdam. Vandaag was er dan écht de laatste, in Den Haag. Benieuwd wanneer de volgende is. En of er nog een vervolg gaat komen.

Tien minuten voor aanvang nam ik drie minuten de tijd voor zes portretten. 

Drie, vier keer flitsen per persoon en door. 

De spanning is bij een paar bijna voelbaar, 

zo net voor de laatste voorstelling.