Pablo

Vorige week was het te druk om nog te schrijven.

Nu even bijkomen en daarmee te weinig tekst.

Ik hou het bij een foto met twee lama's.

Ik blijf me verbazen over ze.

Hun bouw, ogen, temperament.

"Hé Pablo, je lijkt niet eens op een giraffe!"

"Wel"

Slightly odd

Zo onwaarschijnlijk dat het daarom interessant wordt, kent u die uitdrukking?
Bij mij krijgen dingen/ideeën/zaken een hogere aantrekkingskracht naar mate het onwaarschijnlijker, ongebruikelijker en het liefst een beetje onzinnig is. Bij de benzinepomp trof ik een reep chocolade met tortilla-geschmäck. Inderdaad een Duitse pomp. Bij het afrekenen vroeg ik de caissière of ze die ooit geproefd had. Nee die kende ze niet. Proeven dan? Ik scheurde de verpakking open, deelde uit en proefde. De combinatie van zoete melkchocolade met zoute mais was wel ongebruikelijk en onwaarschijnlijk. En zeker onzinnig. Andere klanten kregen ook een stukje. Snel stonden we met z'n vijven te proeven. Vrijwel direct bereikten we consensus: Mwaah, nee. Aantrekkingskracht is leuk, maar lekker is leuker.

En we gaan nog niet naar huis, 

nog lange niet, nog lange niet...

Noot

Hoe komt het dat het horen van een valse toon pijn kan doen?
Een directe fysieke reactie.
Misschien een goeie vraag voor Klokhuis, ik heb geen idee.
Wel weet ik dat mijn lichaam ineenkrimpt bij het horen van valse tonen.
Nou is er wel duidelijk een verschil in hoe die toon gemaakt wordt en wat mijn reactie is.
Is het een slecht gestemde gitaar in een garagebandje, dan is het gewoon jammer.
Is het een vol overtuiging ingezette lange hoge noot in een musical,
dan komen termen als merg en been en koude rillingen meer in de richting.
Deze dagen kan ik wat dat betreft mijn lol op. In vier dagen draai ik acht musicals van twee uur per stuk. Iedere keer dezelfde. Van een amateurvereniging. 
Aardige mensen, dat zeker. En verreweg de meeste noten 
(en dat zijn er veel in twee uur) gaan prima.
Maar af en toe...

Ter compensatie twee bloemen die een wedstrijd doen wie het meest rose is

Voor de lol

Van slijters en kroegbazen weet ik het, van schilders ook. Maar metselaars en deurwaarders doen het volgens mij minder. Net als notarissen en stukadoors. In hun vrije tijd gaan ze niet voor hun lol verder met hun werk. Ja, sommigen beunen wat bij, of ze helpen iemand in de avonduren. Maar echt voor de lol? 
Om me heen krijg ik zo nu en dan verbaasde reacties als ik vertel naar het theater te gaan voor mijn eigen plezier en zonder te factureren. Terwijl dat toch de basis is van mijn werk, het feit dat ik het leuk vind. Zondag bezochten we Borgen van het Noord Nederlands Toneel. Voor de lol.

En of het goed was! Theater voor gevorderden. van 13.00 tot 22.00 speelden ze ruim 7.5 uur. Tussendoor werden we in zes gangen gevoerd. Een zeer compleet pakket. Spel, verhaal, licht, decor, regie, muziek, allemaal af. Tot in de puntjes. 
Vorige maand mocht ik de voorstelling op een andere plek mee opbouwen. Met twintig man waren we een dag bezig het er in te prakken. Geen lamlendig hangen, of met veel te veel mensen in de weg gaan staan, nee vol aan de bak. Met het zweet in de bilnaad.

Daarom was het nu ook zo lekker om binnen te komen en alles klaar te zien staan. En nog veel lekkerder om uit Enschede naar huis te rijden en te weten dat de mannen daar nog aan het sjouwen waren. Ook nog toen ik thuis kwam. Tegen de tijd dat ik het licht uit deed, zaten daar de trailers vol. Ik zat er ook nog aardig vol van. Zelfs voor een tamelijk ervaren kijker was het veel. Het had van mij ook nog best twee uur langer mogen duren, maar het was veel. Zoveel ideeën, personages en verhalen. Food for thought. En voor de lol.

Tijdens het bouwen werd de kroonluchter/tafels even scheef gehangen

Tijdens het applaus hing ie weer bovenin

Kleurenlek

€734.- per liter zwart en € 1055.- per liter kleur.
En ik betaalde dat. Keer op keer.
Vooral die kleuren begonnen me tegen te staan, want die gebruik ik nooit.
Maar ik mocht ze wel ieder half jaar weer afrekenen.

Een paar dagen geleden wilde ik even mijn Oerol-wensen-lijstje uitprinten om makkelijker de bestelling te kunnen doen, maar de printer weigerde dienst want de kleureninkt was op. Nou en? Ik wil alleen zwart printen. Nee meneer, daar gaan we mooi niet aan beginnen. Maar?

Nou werd dat hele kaartjes aanschaf verhaal natuurlijk een feest. (volgende week woensdag hopen ze het systeem alsnog operationeel te hebben en dan begint de verkoop opnieuw...)

Om de cartridges niet uit te laten drogen spuit de printer bij iedere zwart-wit print een beetje kleur mee. Net genoeg om in no-time geen kleur meer over te hebben. Heel handig.
Sinds vandaag ben ik dan ook de kersverse eigenaar van een laserprinter die enkel zwart print.

1055 Euro voor een liter kan best, maar dan moet het toch wel onverdunde Godennectar zijn, iets met harpen, pissende engelen, aanzwellende violen en hemels gezang. Voor weglekkende verf is het me toch net een beetje te duur.

In mijn kelder vind ik af en toe dingen van eerdere bewoners. 

Pas kwam ik een folder voor elektronica tegen uit het grenen tijdperk. 

De prijzen vond ik wel heel ernstig,

 bij nader inzien bleek het een Vlaamse folder te zijn en waren het Franken.

(evengoed nog 500 Gulden en dus vijf keer duurder dan mijn nieuwste aanwinst)

De printer in deze folder had geen last van leeglopende kleurencartridges.

Je kon er zo te zien wel hele fraaie en lange kerstbomen mee printen.

Rij revisited

Precies een jaar geleden schreef ik een tamelijk verhit blog over hoe de voorverkoop van Oerol weer mis ging. Een stuk daaruit:

"In de periode tussen het krijt en het pleistoceen was het een stuk makkelijker.Op donderdag fietste je naar de ET10 kreeg daar een krantje met een overzicht van de voorstellingen, kruiste aan wat je wilde hebben en ging ze ter plekke kopen.Tijden veranderden, het werd drukker, de verkoop verhuisde een paar keer van plaats en het krantje kreeg je al op de boot. Daar, tussen de slappe koffie en warme chocomel puzzelden we samen een schema in elkaar. Op het eiland aangekomen meteen door om bij Actania in de rij aan te sluiten. Binnen een uur was de buit binnen. 
Enkele jaren later besloten we vóór de rij te gaan wachten, zodat iedereen die later dan om 04.00 bij Westerkeijn aan kwam in de rij achter ons aan kon sluiten. Bitter, Siedler, potjekoek en thermoskoffie hielden ons op de been. Met een grote grijns konden we de kassatent met zes strekkende meter kaarten verlaten. Oerol evolueerde en de kaartverkoop werd ieder jaar een grotere logistieke nachtmerrie voor de organisatie.. Tienduizenden (honderdduizenden?) kaartjes moesten worden verkocht. Niet allemaal tegelijk of enkel in de voorverkoop, want iedereen moest een kans hebben.

Even leek het er op dat ze het begrepen, online kon je, als je erop tijd bij was, in een keer alles wat je wilde bestellen. Helaas werd dit jaar weer een nieuw systeem ingevoerd. Op papier vast heel goed, maar in praktijk om te huilen. Strak om 20.00 logde ik in en had direct 550 wachtenden voor me. Via laptop sloot ik een extra keer aan, enkele minuten later, daar als wachtende 2648. Binnen 20 minuten was ik aan de beurt en kon ik bijna iets bestellen. Behalve dat "de online verkoop van dit evenement is niet actief" in beeld bleef ploppen. Via een omweg, een achterdeur en bruut geweld probeerde ik op de juiste pagina te komen. Niks. Drie kwartier nagelbijtend achter twee schermen later besloot ik de handdoek in de ring te gooien. Via diverse social media regende het klachten. Het leek niemand te lukken."

Vandaag was het weer zover. En opnieuw hebben ze een broodmongool met een natte dweil de server laten programmeren. Weer loopt het binnen enkele minuten helemaal vast. Maar gooiden ze het hele systeem er in een kwartier vanaf met de mededeling: "Om 21.30 beginnen we opnieuw". Enkele minuten na half tien was ie weer online, en was ik er in. De helft van de kaartjes geselecteerd, klik de volgende aan en "error 500". Dat was 'm weer. Plat. Niks. "Morgenavond om 20.00 proberen we het opnieuw". Lekker verhaal, vandaag klus niet aangenomen vanwege de voorverkoop, morgen aan het werk. Gelukkig een slachtoffer vriendin gevonden die zich opoffert om het morgen te proberen.  Ben ik eens benieuwd of het dan werkt...

Spam

Music Meeting

Zoals beloofd nog een paar foto's van de Music Meeting.

Een beetje sneu was het wel. De hele week zomers weer, temperaturen boven de 25 graden en als het festival begint is het 13 graden. Gelukkig bleef het droog. Maar het hielp niet. Het weer in combinatie met de hogere entreeprijs hield veel mensen weg. 

Muzikaal was er in de paar uur dat ik er was, weinig van mijn gading. 

Flats and sharps bleken hele saaie, tamme bluegrass te maken. Niet het aangekondigde spektakel van veel energie en nieuwe muziek. Talent Street bleken kinderen van een muziekschool te zijn en de trommelclub waarvan ik niet weet hoe ze heten, mag als het aan mij ligt, en het ligt aan mij, ook anoniem blijven.

Eentje stak er met kop en schouders bovenuit en dat was Cory Henry. 

Toetsenvirtuoos. Topdrummer ernaast en spelen maar.

Geen muzikale grenzen, niet op veilig, nee vol er op. 

Heel fijn. En een volle tent genoot mee. 

Frisse romantiek

Tijdens het wachten raakten we aan de praat. Hij bleek jarenlang programmeur geweest te zijn in een zaal hier in de buurt. Wederwaardigheden over bandjes werden uitgewisseld. We bleken ooit, 25 jaar geleden op dezelfde plek, het openluchttheater, voor hetzelfde festival te hebben gewerkt. Net voor de band begon boog ie naar me toe. "Ik ga straks mijn vriendin ten huwelijk vragen, kan je dat op de foto zetten?" Tuurlijk.

De band begon en deed wat het publiek van ze verwachtte. Typisch publiek overigens, wat op Bløf afkomt. Heel erg gewoon. Heel erg doorsnee, misschien wel een tikje saai. Eigenlijk ook wel logisch. Volle bak in het openluchttheater. Een beetje aan de frisse kant, maar mensen schoven wat dichter tegen elkaar aan, dan was het goed te doen.

Het vijfde nummer werd aangekondigd en de zanger stelde de vraag of er misschien mannen waren die hun vrouw ten huwelijk wilden vragen, of andersom natuurlijk. De programmeur staat op en loop naar het podium. Nog voor ie bij de microfoon staat is ie al ingehaald door een andere man. Zichtbaar zenuwachtig neemt die de microfoon en vraagt zijn vriendin, die duidelijk van niets wist ten huwelijk. Groot applaus.

 De programmeur was er maar bij gaan zitten aan de zijkant, naast een gitaarversterker. 

Zijn vriendin snapte duidelijk niet waarom hij daar zat. Toen het eerste stel uitgezoend was liep ie alsnog naar het midden en nodigde haar uit naar voren te komen. Zij geloofde het aanvankelijk niet.

Maar had toen door dat het echt was

Het publiek ontplofte zowat. Hij vraagt haar ten huwelijk. "Ik wilde eigenlijk geen ringen, maar ik heb er toch eentje van een blikje cola". De zanger juint het publiek nog eens op en met een staande ovatie kussen ze elkaar.

Wat een romantiek op een frisse voorjaarsavond. De band zet weer in en ik wandel naar de uitgang. Mooi geweest. Thuis een stapel foto's te ontwikkelen. Eerder op de dag ook op de Music Meeting gefotografeerd. Daar plant ik hier morgen wel wat van.

Ja nu!

Ja daar is ie weer met z´n flitsers!

Alles omgooien!

En aaien.

Ja aaien, lekker.

Ja hier en daar ook ook en hier nog eens ook!

Ik ga gewoon terug aaien, kijken of ie omvalt.

Dan gooi ik ik ondertussen zijn statief met flitser om.

He, hij was te snel en ving ´m op.

Meer aaien!

Ja harder, en hier ook!

En op mijn neefje klimmen.

En aaien, en springen!

In een korte pauze besloten ze elkaar van de wollige winterjas af te helpen

Moeders zag het allemaal aan en nam nog een flinke hap vers gras

Klapvee

Is er dit jaar weer een voetbal WK of EK? Dan is het weer raak. 

Met de olympische spelen valt het meestal wel mee. 

Ik woon net buiten het centrum van de stad. Veel mensen die wat verder van het centrum wonen lopen hier door de straat op weg naar terras/kroeg/festival. Opvallend vaak soortgelijk gekleed. Vaak zijn ze in een groep van een vergelijkbare sociale klasse en dragen daarmee hetzelfde uniform. Polo's bij polo's, strakke witte shirts bij strakke wittte shirts. Bij mannen lijkt dit nog meer het geval dan bij vrouwen. Die hebben de factor 'mode' ook nog om rekening mee te houden. Blijkbaar is het nu 'in' om strakke, voorgescheurde donkere spijkerbroeken te dragen. In de bladen, op vlogs, facebookgroepen en televisieprogramma's wordt die verordening bekend gemaakt en hele massa's volgen zonder vragen te stellen.

Zal het echt fijn voelen of gerust stellen om er precies zo uit te zien als iedereen om je heen? Voorkomt het gedoe als je hersenloos mee dobbert met de massa?

Heel recent sjokten ze hier weer door de straat met allemaal iets oranjes aan. Een shirt, een boa, een zonnebril, een jurkje, of alles tegelijk, sommigen zelfs met oranje pruik.

Nauwelijks twee weken later herhaalde het ritueel zich, maar dan in het rose.

Bleek iedereen opeens over een rose outfit te beschikken of had die recentelijk aangeschaft. 

De maatschappij wordt steeds individualistischer hoor ik nogal eens, maar als ik naar buiten kijk lijkt het tegenovergestelde aan de gang. Massaal sjokt de meute mee in grootschalig opgezette afleiding van het dagelijkse bestaan. 

Lekker makkelijk.

Geef ze brood en spelen.

"Doe toch gewoon gezellig mee!"  

Een modebeeld wat nog niet echt aangeslagen is deze lente

Telex

Sta ik voor een fotoklus met poppetjes te spelen. Gelukkig ken ik iemand de dat vaker gedaan had en mij wel een kist attributen uit wilde lenen. Zo hoefde ik niet de hoofdprijs te betalen voor plastic. In die kist zat een collectie mensen, dieren, vliegtuigen en auto's. Maar dan allemaal heel klein. Het meeste op schaal 1:78. (Een van de leukste dingen van  fotograferen, is voor mij de eindeloze kennismakingstocht door werelden die nauwelijks grenzen aan die van mij.) In die collectie plastic meuk zat ook deze vrachtwagen.

Het duurde even voor ik door had waarom die me zo ouderwets voor kwam. Natuurlijk is de elektronica ter grootte van een bescheiden bankstel een hint. En het woord "telex" ook. Het was vooral het feit dat er op de buitenkant van een trailer staat dat er dure apparatuur in zit. Hout/metalen/bier/supermarktartikelen staan regelmatig twaalf meter breed uitgemeten op het zeil. Nog vaker "Int. transport bedr. De Jong". Of "Boerenlul Logistics". Maar een trailer met Samsung/Apple/Dell/Toshiba print is een zeldzaamheid. Waarschijnlijk omdat vrachtwagenchauffeurs liever niet dagelijks overvallen willen worden.

Persoonlijk spreekt mij dat ook niet zo aan. Ik sta liever met poppetjes te spelen.

Hek

Je zou toch voor een grote wielerploeg werken en een auto/bus/vrachtwagen moeten rijden.
Vanzelfsprekend rijd je iedere dag in een dorp of stad waar je de weg niet kent. Op zich geen probleem sinds de uitvinding van prima navigatiesystemen. Helaas wordt in ieder dorp of stad waar je bent alles afgesloten, want er is een wielrenwedstrijd. Daarmee kan de Tomtom bij het grof vuil. Overal staan hekken en belangrijke mannen met oranje hesjes aan. Mannen die in ieder geval vandaag héél belangrijk zijn, want ze hebben een oranje hesje en ze beheren een hek. Stel dat je dat iedere dag meemaakt, de hele zomer door. Ik kan me niet voorstellen dat er van de wil om te leven in de herfst nog iets over is.

Nou hoef ik gelukkig niet dagelijks bij een wielrenwedstrijd te zijn. 
Twee dagen na elkaar was wel genoeg. 
En die oranje vlek op mijn bumper, die zat er al. 
Echt waar.

Mini's

Als de Konikpaarden verstoppertje spelen, breng ik wel eens een bezoek aan drie minipaarden. Er zal vast een betere naam voor zijn, maar het zijn paarden en ze zijn veel kleiner dan andere.Gisteren bleken ze niet meer met z'n drieën te zijn, maar aangevuld met vijf nieuwe, waarvan twee heel jonge veulentjes. 

Ik moet nog vriendjes worden, ze zijn een tikje schuwer dan hun grote broers en zussen. Misschien scheelt het ook dat er geen hengst is die de baas is en bepaalt of ik welkom ben. Als ze genoeg van m'n geflits hebben, zetten ze het op een rennen. Wat er dan weer leuk uitziet. Hele korte pootjes die fanatiek over het strand heen stampen. Een veulentje kwam al voorzichtig ruiken wie ik was en of ie mijn flitser kon eten. We gaan elkaar vast vaker zien.

 Tong uit de bek, 

onderweg naar moeders,

 maar de helling is wel heel steil

Vrijheid

Een flinke wandeling in de zon zorgde ervoor 

dat de after-sun vettigheid in mijn voorhoofd trok

als latex in een gipsen wand.

Terwijl in de stad de vrijheid uit plastic bekertjes gedronken werd, 

liepen wij aan de overkant van het water ons te vergapen 

aan alle nieuwe bruggen en bouwsels.

In een paar jaar tijd hebben ze een aardige sloot door Lent getrokken.

De extra strand-randen en zitjes aan het water

bleken al omarmd door de wandelaars en fietsers.

Hier werd de vrijheid geconsumeerd uit een hoorntje, mét slagroom.

Een klein stukje onderkant Waalbrug

Makkelijk

Ja ja,

Zet je nou alleen een paar schapenfoto's neer?

Ja.

Foto's van twee weken oud?

Ja.

Zo oud waren die lammetjes toen niet eens.

Klopt.

Heb je geen verse foto's?

Nee.

Oh, jammer. Ook geen verse tekst?

Zelfs dat niet.

Oh, jammer.

Nou, sorry dan.

Ja, dank je.

Motorpsycho

Nauwelijks onder mijn slaapzak vandaan stond ik opeens voor het podium.
Drie nummers fotograferen, dan weer mijn mandje in. Gelukkig waren het lange nummers.
Fijne band ook. Nog steeds. Vooraf hoorde ik dat ze drie uur gingen spelen.
Ze hadden er zin in. Ik ook, maar eerst een beetje opknappen.
Stond ik zomaar aan het begin van een Motorpsycho show weer met mijn jas aan.
De volgende keer blijf ik.

Shit happens

Ik kan weer scheten laten!

Wat een opluchting is dat.

Hardop van achter uitademen.

De rugfluit spelen, ontluchten en affakkelen.

De afgelopen dagen was ik opnieuw erg onder de indruk van een buikgriep.

Ik bleef er speciaal voor thuis. 

En als je dat toch alle afspraken hebt afgezegd, 

kan je net zo goed in bed gaan liggen.

Maar in dat stukje tussen slapen en waken, 

waar koortsdroom over gaat in koude realiteit, 

valt het niet mee de wacht te houden.

Scherp te blijven, heel erg scherp. Toch lukte het.

Ondanks schijnbewegingen van mijn ingewanden trapte ik er niet in.

Als je diarree hebt en je denkt dat je een scheet moet laten, is dat nooit alleen een scheet.

Oké, ik moest een paar keer rennen, 

maar alles kwam dan ook terecht op de plek die daarvoor het best geschikt was. 

Nu de ingewandenstorm weer is gaan liggen, 

ontspan ik me een stuk gemakkelijker.

Mijn uitzicht als ik tijdens ontspanningsoefeningen de deur open hield