Terwijl
het halve land bedolven is onder een pak sneeuw en de andere helft nog uit
zit te buiken van de kerst, heb ik een lijstje gemaakt van mijn
favoriete platen van dit jaar. Behalve de top 14 luisterde ik ook
naar:
Aspherium – The fall of
Therenia, Ben Miller Band – Any Way Shape Or Form, Buckethead –
Ydrapoej, CSNY – 1974, Devin
Townsend – Z2, Einstürzende Neubauten – Lament, Frank Zappa –
Joe's camouflage, Luke Sital Singh – Greatest Lovers, Les
Claypool's Duo De Twang - Four Foot Shack, Mary Gauthier – Love &
Trouble, Mors Principium Est – Dawn of the 5th Era, Neil
Young – Storytone, Nihil – Verderf, Opeth – Pale Communion,
Solstafir – Otta, Treha sektori – Severh Senhenh
Allemaal ook de moeite van het beluisteren waard, maar de volgende platen steken daar voor mij net weer boven uit. Allemaal met link naar een clip met muziek van de plaat.
In alfabetische volgorde:
Ani Difranco – Allergic
To Water
Ani is er weer. Een vaste
waarde in mijn muziekvoorkeur. Uiteindelijk komt het altijd neer op
Frank, Fred en Ani (en Nomeansno natuurlijk). Ze blijft zich
ontwikkelen en muzikaal aanpassen. Tot op zekere hoogte zijn haar
platen flarden dagboek. Ik volg haar nu een jaar of 15 en vind het
leuk om te zien dat ze veel beter in haar vel is komen te zitten in
die tijd.
Blues Pills – Blues
Pills
Jonge muzikanten die
klinken alsof ze hun plaat 40 jaar geleden opnamen. Enthousiaste
bluesrock zonder dat het vervelend wordt. Geen patserige pensen met
te dure gitaren, maar uitgelaten jonge honden. De zangeres zorgt dat
de plaat anders klinkt dan de rest van de bluesbandjes.
Frank Zappa - Roxy By
Proxy
Een twijfelgeval, kan een
plaat met concertopnamen uit 1973 in een beste platen van 2014 staan?
Ja dat kan. Net als de rest kwam deze plaat in 2014 uit en is het
muzikaal de moeite waard. Voor de doorgewinterde Zappa liefhebbers
zijn de platen die de laatste jaren uitkomen een goudmijn aan extra
informatie. Bandbezettingen die net tussen twee platen in zitten,
daarmee ook het geluid wat anders tussen twee totaal verschillende
producties in klinkt.
King Gizzard & the
Lizard Wizard – Oddments
Pas op het laatste moment
in de lijst gekomen, want vorige week voor het eerst naar geluisterd.
Sixties psychedelica met jaren 70 rock in een jaren 80 garagejasje.
Fijne recht-voor-uit liedjes vol enthousiasme gebracht door een stel
heel melige Australiërs.
Leonard Cohen – Popular
problems
Op zijn tachtigste
verjaardag kwam deze plaat uit, iets wat tot nu tot alleen de Rolling
Stones deden. Het aardige hier is dat het ook nog eens een goeie
plaat is. Mooie nummers met humor en een dikke productie. Zo dik dat
het me niet zou verbazen dat geluidstechnici dit nog jaren als
soundcheckplaat gaan gebruiken. Natuurlijk is Mr Cohen's stem aan
slijtage onderhevig, maar dat werd doeltreffend opgelost door een
fijne zangeres de melodie te laten zingen en hem er wat onderdoor te
laten gorgelen.
Machine Head –
Bloodstone & Diamonds
Machine Head was zo'n band
die er ook altijd was. Op festivals, op t-shirts om me heen, maar
nooit voor enige opwinding zorgde, bij mij. Teveel
testosteron-metal, teveel echte-mannen-kijken-heel-boos-rock.
Misschien doen ze nu iets anders, of ben ik veranderd, maar hun
nieuwste plaat is fijne muziek voor in de auto, of tijdens het werk. Niet te moeilijk, gewoon lekker beuken.
Ne
Oblivicaris – Citadel
Metal
wordt vaak als een stilstaand genre gezien. Het klopt dat de
bekendste bands al een jaar of 25 dezelfde zijn. Gelukkig staat het
muzikaal niet bepaald stil. Ergens in de jaren 80 was iedereen er van
overtuigd dat het eigenlijk niet meer sneller, lomper, moeilijker en
ruiger kon. Dat bleek onzin.
Op
deze plaat staan stukken die klinken als vrij klassieke
achtergrondtango, even later klinkt de plaat als het
geluid van een bende motorrijders die een opstijgende straaljager in
rijden.
Helaas
vliegt de zang af en toe uit de kitsch-bocht, maar al met al
toch een plaat die het vaker beluisteren verdient.
Passenger - Whispers
Dacht ik een leuk plaatje
ontdekt te hebben, mooie liedjes, slimme teksten, liep ik blijkbaar
nogal achter. Tegen de tijd dat ik er het eerst naar luisterde had ie
de HMH al uitverkocht. Evengoed is het een mooie plaat met fijne,
menselijke, soms cynische teksten. En waarschijnlijk de meest
feel-good-clip van het jaar.
Robert Ellis – The Lights From The Chemical Plant
Klassieke Nashville country
door een jonge gast. Ernstig goeie gitarist, fijne zanger. En anders
dan de andere Nashville glibbers, gaan zijn teksten ook nog eens
ergens over. Rustige, langzame liedjes afgewisseld met wat meet
uptempo-country. Dit jaar stond ie in Merleyn, volgend jaar
ongetwijfeld in een grotere zaal. En terecht.
Steel Panther – All You
Can Eat
Ook de derde van ze is
goed, erg grappig en smeriger dan ooit. Ze weten de grenzen van de
goede smaak zover achter zich te laten dat weerstand bieden zinloos
is. Kijk en huiver. De mannen zullen ongetwijfeld zelf het hardst
lachen om hun uit de hand gelopen grap.
Son Lux - 2014 - Alternate
World EP
Stond vorig jaar Lanterns
van Son Lux ook in mijn favoriete platen lijst, dit jaar staat de
remix/opnieuw-en-anders-versie daarvan in de lijst. Twee keer zag ik
ze sindsdien spelen. Allebei de keren waren ze al weer verder ontwikkeld dan op
het laatste wat ze uitbrachten. Vol concentratie werd er gemusiceerd.
Eigen geluid, mooie nummers, ik zie al uit naar de volgende.
Tryptikon – Melana
Chasmata
Ome Tom is terug. Niet die
van de negerhut, maar die vroeger in Celtic Frost zat. Niemand kan zo
kenmerkend “Oeh” en “Hee” zeggen als hij. Een plaat om met
200 kilometer per uur mee van een snelweg een ravijn in te rijden, en het niet
eens erg te vinden. Zwart, locht, groots. Een paar snelle nummers,
maar vooral veel traag en diep. Heerlijk voor op de koptelefoon, goed
gemixte herrie.
Vaudou Game – Apiafo
Als fotograaf bezoek ik af
en toe concerten die ik anders overgeslagen zou hebben. Dan loop je
het risico verrast te worden. Dit was er zo een. In Merleyn speelde
een retestrakke band met een Franstalige jonge James Brown op gitaar
en zang. Fel, enthousiast, zwetend en een blik in zijn ogen om eng
van te worden.
Wovenhand - Refractory
Obdurate
Na Het uiteenvallen van
Sixteen Horsepower begon de zanger,
David
Eugene Edwards,
al snel met Woven Hand. Ik miste
daar helaas de lading, het zwartgallige. Het was mij net te netjes,
te veel binnen de lijntjes. Tot deze plaat. Hier wordt mooi gespeeld
maar ook weer ouderwets gehakt, met banjo's, gitaren en zware drums.
In April in Roosje, er zijn nog kaartjes...
Klik, kijk, luister, deel en blijf mij tippen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten