Stoep

Dit is geen anker, 
nee, dit is een trottoir.

En dit is een extra breed trottoir,
met ruimte voor een anker.

Dit is een afgezet trottoir, 
zonder anker, maar met boot.

 

Komt goed

Na tien jaar terug in Raalte, 
destijds met 60 blauwe pannenkoeken, 
nu op precies dezelfde plaats met de vrachtwagen. 
Fijne mensen, goeie sfeer en mooi weer.
Onverwachte plek om je weer thuis te voelen.

En op de terugweg keek ik bij het pakhuis omhoog, en kon ik het niet laten.

Petjes in Golfjes

Waar zijn ze gebleven, de Petjes in Golfjes?

Petjes in donkergekleurde Golfjes met getinte ruiten

(en het liefst met een grote tribal sticker op de achterruit)

en zoveel laag uit de stereo, dat je het nummerbord hoort trillen als de ramen dicht zijn.

Petjes die jarenlang de grootste bokkenlullen op de openbare weg waren.

Petjes die kleefden, sneden, geen richting aangaven, en veel te hard door een woonwijk scheurden.Weg. Althans, ik zie ze niet meer, in hun Golfjes. 

Was het een generatie van sociaal-kansarmen die na hun Golf GTI-periode nu getrouwd zijn en een stationwagon nodig hebben om de kinderschaar in te vervoeren? Zijn ze allemaal veranderd in een lijstje, twee waxinelichtjes en een teddybeer tegen een boom? Of hebben ze hun pet afgedaan, een blouse aangetrokken en een zilverkleurige Audi met xenonverlichting aangeschaft? Want dat lijken op dit moment de ergste longhonden op de weg. Die alle rottigheid van de Golfjes uithalen, met iets minder herrie, maar meer verblindend licht.

Gelukkig is er nog een andere categorie auto's die het de moeite waard maken om op te blijven letten op de weg. De verticale. 

Auto's die hoger zijn dan breed, ontzettend praktisch zijn, zuinig, makkelijk instappen en ontzettend praktisch. Meestal worden ze bestuurd door zeer ervaren automobilisten. 

Of mensen met hele korte armen en een beslagen voorruit. En iedere kans om brandstof te besparen wordt aangegrepen. Met 60 kilometer per uur de snelweg op, als een lijk met 25 door de stad, heerlijk zuinig rijden ze, en praktisch. Op zondagochtend rijden ze het liefst, dan is het lekker rustig op de weg en overzichtelijk. Kunnen ze zonder haastige andere weggebruikers lekker twijfelen voor iedere kruising, bocht of oprit, wel zo praktisch. Heeft niemand er last van.

Behalve die stakker in die bus die naar z'n werk gaat. Tijdens het luisteren naar “Vroege Vogels” her en der een weifelend verticaal autootje ontwijkt en zich blijft verbazen dat het toch bijna altijd goed af loopt.

Nou ik het toch over hem heb, hij zoekt nog een veilige parkeerplek in Nijmegen, binnen of achter een hek, waar ie tot half november deze combinatie dagelijks kan stallen. 

Heb je een idee?

Reclamefilmpje

Vandaag genoeg werk, 
te weinig slaap, 
en alleen maar een reclamefilmpje van een autofabrikant.

Misschien moet ik mijn zonsondergang-opnames ook op deze manier gaan vertonen.

Misschien ook niet.

Hier en hier

Een paar jaar geleden lagen er net zoveel kastanjes voor mijn deur als vandaag.

Waarschijnlijk was het ook herfst.

En liep er een oude kromme vrouw op de stoep,

ze liep alsof ze haar fietssleutel kwijt was, te turen.

Ik wilde net op de fiets stappen en vroeg of ze iets kwijt was.

“Ik ben op zoek naar kastanjes, maar ik kan ze niet vinden.”

-"Kijk hier ligt er een", wees ik voor haar voeten,"en hier en hier."

“Oh, dankuwel, nu zie ik ze.”

-"Goedemiddag"

“Goedemiddag”

 (en da's echt waar, en geen woord aan gelogen)

Weekend

En wat doet een lichttechnicus als ie niet aan het werk is?
Dan gaat ie lampen ophangen bij vrienden die net verhuisd zijn.

Maar niet altijd hoor, soms maakt ie ook een boswandeling. 
Met echte frisse buitenlucht en alles, en taart toe.

Gemiddeld

nu.nl plaatste vandaag een artikel waarin stond dat “Adolescenten die zich aanhoudend blijven identificeren met onconventionele jeugdsubculturen, zoals alto’s of metalheads, vertonen meer probleemgedrag dan doorsnee-jongeren.”

Goh, fijn dat dat eens uitgebreid onderzocht is. Dus “studiebollen” veroorzaken minder problemen dan jongeren die zich aangetrokken voelen tot subculturen. Jahaa beste lezers, opzienbarend nieuws. Meteen maar een Ig Nobel nominatie? Nee, want het is niet grappig genoeg.

Het onderzoek had ook uit kunnen wijzen, dat jongeren geïnteresseerd in subculturen vaker een creatieve of subversieve bijdrage aan de samenleving leveren dan de gemiddelde jongere. 

Maar da's ouderwetse linkse praat.

Vandaag in de auto tijd genoeg om opnieuw te luisteren naar Utah Phillips,
een folk-zanger, verhalenverteller, anarchist en erg wijze volbloed etter. 
Ani Difranco maakte twee cd's met zijn stem en teksten en haar muziek.
Absoluut de moeite waard.(en erg ouderwetse linkse praat)

In een van zijn verhalen vertelt ie hoe hij met zijn kleindochter in de supermarkt staat, en een grapje uithaalt met een ander kind dat wacht bij de kassa. Zijn kleindochter schaamt zich voor hem en vraagt waarom hij nooit eens normaal kan doen, waarop haar peettante haar met d'r  wandelstok prikt en zegt:“That is normal, what you mean is average”

(Deze foto heb ik in tegenstelling tot alle andere foto's op extrabelegen,
niet zelf gemaakt. En ook geen idee wie dat wel deed)

Van gemiddeld is de wereld nog nooit beter geworden lijkt me. Een ander nummer van Utah gaat over Mother Jones, een activiste van een eeuw geleden. Ook iemand die zich bleef identificeren met onconventionele subculturen, maar wel indruk maakte. Net als de website die naar haar vernoemd is trouwens, en deze week Mitt Romney een koekje van eigen deeg verkocht. Dat de SGP in Urk de grootste partij is, is al erg genoeg, hopelijk levert de Amerikaanse SGP dit jaar niet opnieuw de president. Fijn dat Mother Jones daar aan mee helpt, en fijn dat er jongeren zijn die buiten de platgetreden paden blijven zoeken naar wat normaal, maar niet gemiddeld is.

extrabelegen abonnement, deel twee

Sinds gisteren kan je je abonneren op dit blog door rechtsonder je mailadres in te vullen.
Een aantal mailprogramma's markeert de mailtjes die je dan krijgt helaas als spam.
Als je zo'n programma wijs weet te maken dat mail van extrabelegen danwel
noreply@blogger.com wél veilig is, zal het daarna vast beter gaan.

Vandaag was er te veel werk en te weinig file om een foto te maken,
daarom maar een ouwe foto van een natte kip.

extrabelegen abonnement

Op veler verzoek.

Vanaf vandaag kan je ook per e-mail 
op de hoogte gehouden worden van dit blog.

Helemaal rechtsonder je adres invullen, 
en bij ieder nieuw log, krijg je een mailtje.

(Althans dat hoop ik)

Vandaag was er in de file voldoende tijd om een foto te maken.

Veel beter

De komende maanden is dit mijn cockpit.

Nu nog uitvogelen wanneer ik het beste op welke knop kan drukken.

Gelukkig krijg ik wat tips.

En de quote van de dag was van de regisseur.

Nadat een scene opnieuw gespeeld werd merkte hij op:

“Ja 't is echt veel beter zo,

alleen iets minder Bassie en Adriaan alsjeblieft”.

59,79

Geen idee hoe het werkt.

Zelf nog nooit iets in een gokautomaat gemikt.

Maar hoe groot kan de aantrekkingskracht zijn van een jackpot,

die op een recordhoogte staat van € 59,79?

Gezellig met de maten de straat op

De afgelopen dagen zijn er tientallen doden en honderden gewonden gevallen bij protesten tegen een YouTube filmpje 'Innocence of Muslims'. (Ik plaats geen link hier, voor ik het weet staat dat in de Telegraaf.) Diep beledigd zijn ze, massaal, want hun profeet wordt getoond en belachelijk gemaakt. En dus reden genoeg om te doen alsof hun favoriete voetbalclub verloren heeft. 
Gezellig met de maten de straat op, en alles naar de kloten helpen.

Vanwege een filmpje, wat nog heel knullig gemaakt is ook, en lelijk.

Een paar weken geleden kwam ik ook op YouTube een discussie tegen tussen twee mannen van Monty Python, een bisschop en een andere aartsconservatief. 

De film 'Life of Brian' is dan net uit, en wekt in bepaalde kringen erg veel weerstand. 

Ook daar mensen die diep beledigd zijn, omdat hun voetbalclub verloren heeft, 
omdat er in die film een persiflage gemaakt wordt op een sprookje van 2000 jaar geleden. 

Nu, 33 jaar na de première, is het in een aantal Britse gemeentes nog steeds verboden de film te vertonen. Zelfs in de gemeente waar de actrice die toen Judith Iskariot speelde, nu zelf burgemeester is. 
(Dit was overigens niet haar idee, al kon ze er wel om lachen)

Kan er in een film iets voorkomen waardoor ik word beledigd en gekrenkt? Ik kan het me niet voorstellen. Er zijn wel dingen die ik liever niet zie, maar persoonlijk geraakt worden door een film? Ik zou dan mijn relativeringsvermogen uit moeten zetten én ergens in moeten gaan geloven. Ik geloof dat ik van lekkere pizza houd, en dat de laatste van Calexico een goede plaat is, maar als iemand een film gaat maken waar die dingen belachelijk gemaakt worden, zie ik me niet direct mede liefhebbers opbellen, om op het Keizer Karel Plein de planten uit de perken te gaan trekken.

Voor mij klinkt het ook wel heel ouderwets, je gekwetst voelen door een film of tekst.

Na zoveel jaar popcultuur waar alles en iedereen op de hak is genomen blijft er toch niets schokkends meer over? Hoogstens dom, weerzinwekkend, lafhartig en kinderachtig, maar daar hebben we de Telegraaf en de andere roddelbladen voor.

Nog erger

In het theater in Hoofddorp trof ik ooit deze bak.

Koekoek

Omdat ik geen tuin heb waar je lekker kan zitten, zat ik bij de overburen.

De overburen zijn een kerk, met sinds vorig jaar, een aantal stoelen en bankjes in het omringende park. In de zon zat ik op een van die stoelen een boek te lezen getiteld:”Welke kleur heeft jouw parachute? Een praktisch handboek voor werkzoekers en carrièreplanners”, aldus de voorkant.

De stoelen staan in plukjes om de kerk heen, en als enige bezette ik er een.

Tot een vrouw op de stoel naast me kwam zitten, en in hoog tempo op kaartjes aan het schrijven ging. Na een paar minuten stond ze op, klemde een kaartje in de leuning van de lege stoel naast me en ging verder met schrijven. 

Even later zegt ze: ”Ben je naar werk aan het zoeken?”

-”Ik ben inderdaad aan het denken wat ik wil gaan doen”, antwoord ik.

“Ja, want ik had vroeger geen werk, maar we gaan nu in de derde wereld 144 fabrieken

bouwen in 12 steden en daar hebben we nog mensen voor nodig, wat doe jij voor werk?”

-”Ik ben theatertechnicus.”

“Oh, dan kun jij vast wel filmen en de communicatie verzorgen, want ik ben chemicus en in de plekken waar we heen gaan zijn geen kunstmatige chemicaliën, dus gaan mensen veel minder kanker krijgen, en da's goed voor de kinderen, en door het ecologisch ontworpen water systeem, hoeven vrouwen daar geen water meer te dragen en met mijn natuurkunde achtergrond kan ik Nijmeegse vrouwen ons business-model daar uit laten leggen en,”

Ze haalde adem voor de volgende ratelende volzinnen, en ik greep mijn kans om te reageren.

-”Ik luister naar je verhaal en probeer te begrijpen waar je het over hebt, maar ik kan het niet goed volgen.”

Beledigd staat ze op, loopt weg en roept:”Ik weet wel waarom jij geen werk hebt”.

Mijn vraag waarom dan, en de opmerking dat ik nu juist wel weer werk heb, werden niet meer beantwoord. Nadat ze weg beende pakte ik het kaartje van de stoel naast me, het bleek een bidprentje voor Robert Regout , met op de achterkant een gedicht wat hij in 1940 voor heeft gedragen. En een webadres voor de Dutch Jesuit Archives.

Om de foto heen heeft ze geschreven:

”PvdA, CDA, SP, SNS bank Straf de moordenaars UMC st Radboud, GGZ, ABN, RABO, Talis

Probeer daar maar eens chocola van te maken. 

Koekoek

Sunny side up

Na de zomerfeesten de smaak te pakken gekregen met het maken van time lapse filmpjes.

Toen lopende mensen, daarna ondergaande zonnen.

En iedere fout die je met zonnen filmen kan maken, heb ik dan ook wel gemaakt.

• “Ja scherpstellen op een bewegend grassprietje is ook aardig,
  jammer van die wazige zon daar achter”.
• “En met een geheugenkaart die groot genoeg was, had het hele filmpje er op gekund”.
• “Dus met volle batterijen haal je wél het eind van de zonsondergang”.
• “Dat was een prima espresso, jammer dat de zon ondertussen ondergegaan is”.
• “Het is best mooi als de horizon ook horizontaal in beeld is”.
• “Jammer van die dichte bewolking, net kon je de zon nog zien”.
• “Oke, volgende keer neem ik mijn camera ook mee,
    niet alleen reserve batterijen en een statief”
• “Nee, dat muggenspul zit in die andere tas”

Vandaag zat het wel mee, en heb ik er weer een voor de collectie.

Hoef ik alleen nog maar te verzinnen wat ik met die collectie ga doen.

Spreekwoordelijke konijnen, deel twee

Bij de opening van een groepstentoonstelling, 

kwam ik niet alleen veel bekenden tegen,

maar ook echte bunnyrabbit art. 

Bij wijze van spreken dan.

Opgeruimd Nijmegen

De oudste stad van Nederland heeft nogal wat geschiedenis.

En de gemeente wil die graag met bezoekers delen.

Voor het stationsplein is een foto-bord (hoe noem je zo'n ding eigenlijk?) neergezet.

Daarop een serie foto's gemaakt door Wilhelm Ivens, ja inderdaad, de opa van Joris.

Foto's van de stad tussen 1880 en 1900. Mooie platen van een leeg, opgeruimd Nijmegen.

Ook fijn dat er begeleidende teksten bij staan.

Jammer dat je in een plantenbak moet gaan zitten om ze te kunnen lezen.

 

Onvervangbaar

Verschillende berichten vandaag: “Technica gaat sluiten”.

Dat soort prietpraat hoor ik welk vaker, maar nu is het echt.

EN NU?

Waar haal ik nu mij verloopje van male-mini-jack-naar-female-xlr?

Frits de eigenaar van de enige elektronicawinkel in Nijmegen gaat met pensioen,

en daarmee de enige plek in Nijmegen -die ik weet- waar je een zekering kan kopen of een heel klein weerstandje.

Gewoon op de balie leggen met de vraag: “Heb je deze?” Frits pakt zijn loep,

kijkt rustig, keert de zekering om, kijkt weer, legt de zekering en de loep op de toonbank, draait zich om en pakt een houten laatje uit de kast met daarin dezelfde zekeringen. Ademt een keer, kijkt op, :”Hoeveel had u er gehad willen hebben?”, en laat de gevraagde hoeveelheid in een wit papieren zakje glijden, noteert er met pen hoeveelheid en prijs op, bergt het houten laatje op, ademt, kijkt op en vraagt; “Verder nog iets, meneer?”.

Een keer hadden we 'm tuk. Na jaren.

Iedere keer als ik iets wilde kopen, repeteerde ik in mijn hoofd wat ik ging bestellen,

om het in één keer duidelijk te hebben, en geen wedervraag te krijgen. 

En altijd kwam er toch een wedervraag. 

Hallo, mag ik een verloopje van male-mini-jack-naar-female-xlr alstublieft?

“Moet het een plug of een kabel zijn?”. Grrr, weer mislukt.

Behalve dus die ene keer, een stroboscoop van een onduidelijk merk was stuk gegaan in Roosje, en we hadden een nieuw onderdeel nodig. Het geblakerde onderdeel uit de strobe geschroefd, en op naar de Van Welderenstraat.

Hoi, heb je zoiets voor mij? Loep erbij, gemompel, opnieuw kijken, groot boek erbij (heerlijk ook, een elektronicazaak zonder computer.) (vorig jaar stond er in de winkel iemand van de verenigde middenstanders om iets te regelen, en vroeg terloops om Frit's e-mailadres, een zucht, laatje open, schriftje eruit, bladeren, en ja, gevonden!)

Het eerste boek leverde niets op, daarna het volgende, zeer beduimelde exemplaar, ook niets. Een lichte paniek was heel even in zijn ogen te zien, ik kon het niet laten te vragen:

-Maar ehh, kan je dat dan niet bestellen?

Nee, dit viel niet te bestellen, 

overigens ook niet bij de leverancier waar we de stroboscoop gekocht hadden.

Onvervangbaar.

Net als Frits.

Dinsdagmiddag

Crisis, 
verkiezingen, 
files, 
wachtlijsten,
bezuinigingen, 
benzineprijzen.

We hebben het er niet eens over gehad vanmiddag.

Spreekwoordelijke konijnen

In de serie “Weeds” zit een scene, 

waar een van de acteurs om een “paspoort” vraagt.

Met aanhalingstekens met zijn vingers bij het woord paspoort.

De tegenspeler herhaalt hem, 

en vraagt of het "bunnyrabbit" paspoorten moeten zijn,

terwijl hij ook met zijn vingers het zelfde gebaar maakt.

Sindsdien zijn voor mij, alle met de vinger gemaakte aanhalingstekens, 

allemaal bunnyrabbits geworden. 

En als iemand iets omstandig uitlegt als “Nou ja bij wijze van spreken dan”, 

zie ik meteen konijntjes.

Vanmiddag kwam ik in de stad deze muur tegen:

En mijn eerste gedachte is: ”Ah, Bunnyrabbit art”

Maar misschien zijn de stickers op de muur alleen Bij-wijze-van-spreken-Kunst?

Kaaijwerk

Vanmiddag naar de opening van Cultureel Terras De Kaaij, onder de Waalbrug.

Om 5 uur zou Andre Manuel aftrappen. Op Oerol een prachtige voorstelling van hem samen met Geert Houtekiet gezien, die wilde ik wel weer eens horen. Iets over 5 parkeerde ik mijn fiets, kwam een oud-collega tegen en liepen samen naar beneden om te constateren dat het niet verschrikkelijk druk was. En dat meneer Manuel nog niet bezig was. Op het podium stond al wel een microfoonstandaard, en een stel lampen die nog aangesloten moesten worden. Waarschijnlijk duurt het nog even, was de veilige voorlopige conclusie. Biertje dan maar? Helaas was de bar ook nog niet operationeel, net als de pizza bakkers. Ok, gaan we wel op de Waalkade wel iets drinken. 

Na een half uur weer terug richting brug, en op een verder uitgestorven Waalkade komt Andre Manuel aangelopen. 

Uhh?
-Andre, wanneer ga je spelen? 

“Weet niet precies, degene die na mij zou, is nou bezig.” 

-Lekker geregeld

“Ach ja, 'tis Nijmegen he, ik ga ergens maar een broodje eten.”

-Smakelijk!

Wij terug naar beneden, waar iemand met gitaar op het podium staat en voor vijf man publiek zijn liedjes zingt. Nog eentje gedronken onder de brug en op het ministrandje gestaan, wat er door de lage waterstand is. Tijd om weer eens naar huis te gaan, hier gaat het vandaag niet meer gebeuren.
Mooi uitzicht, zware lucht. Dat wel.