Never a dull day

Never a dull day. Dat gaat hier zeker op. De afgelopen dagen alles uit de kast moeten halen om de voorstellingen hier mogelijk te maken. Niks ging vanzelf. Aardige technici, daar niet van, maar alles is kapot, of stuk, en het moet zowiezo uit het andere theater gehaald worden. De ruimte waar wij aan het werk zijn is eigenlijk een repetitieruimte, en er is niks. Dus ieder kabeltje, filter en reservelampje moeten eerst gehaald worden. Vervolgens blijkt het niet te werken en wordt er iets anders gehaald. Als dan na dagen ploegen het geluid klinkt alsof iemand zijn autoradio heel hard heeft staan met de deuren dicht, is dat jammer. Als de dansvloer echt meters smaller is dan de vloeren tot nu toe, is dat ook jammer. Als tijdens een van de dansjes mijn lichtcomputer besluit vast te lopen is het niet leuk meer. Drie dagen van 11 uur werken en dan voor 32 mensen de voorstelling draaien.

Na een klein halfuurtje wandelen in de miezer kwam ik bij mijn appartement. Trek, avondeten was al weer lang geleden. Bij gebrek aan snaai een tosti in de oven. Ik zie de kaas smelten, open de deur. POEF. Ik sta in het donker. Blijkbaar kortsluiting. Naar de stoppenkast, alles weer aan, niks. Zaklamp aan, biertje open, eerst de tosti's opeten voor ze koud zijn. Dus geen stroom, ik kan wel een film kijken, want laptopbatterij is nog vol. Maar morgen geen douche, want elektrische boiler. En geen koffie, want waterkoker. Dan moet er nu dus toch actie ondernomen worden, iets na middernacht. Sms naar chef productie, telefoon naar huiseigenaar, en tien minuten later was er weer licht. Gelukkig maar.

Vandaag gaan dingen beter. Vanochtend naar de kapper gegaan. Geknipt door een kapster met meer make-up dan Zwarte Piet, de make-up was niet zwart, maar gezellig Brits oranje. Vrolijke meid met een accent zo zwaar dat het boven het geluid van de tondeuse nauwelijks te volgens was. Daarna naar de Llandaff Cathedral, de kerk om de hoek. Voor het eerst gebouwd in 500, sindsdien een aantal keer afgefikt en gebombardeerd. Ik opende de deur en muziek klonk. Een strijkkwartet bleek aan het repeteren en klonk prachtig. Ik werd meteen uitgebreid welkom geheten door een enthousiaste vrijwilligster en overladen met informatie. Daarna een rondje foto's gemaakt, het strijkkwartet had ondertussen ruimte gemaakt voor een vleugel, cello en twee fluiten. Die klonken zeker zo goed. Heel fijn om even weg te zijn uit het theater en te genieten van de rust en de omgeving.

Net onderweg naar het theater liep ik verkeerd, en vroeg een man die zijn hond aan het uitlaten was of dit de juiste richting naar het Chapter Arts Centre is. “Unfortunatly it is, and whatever attracts you in going to that godforgiven arse hole, you should take a left at the traffic lights and follow the road. At the end of the road you'll smell Chapter”. Hij was nauwelijks ouder dan ik, droeg een degelijke jas tot op zijn knieën en had een klein speldje op zijn revers met “vegan” er op. Geen idee wat er tussen hem en de toko hier ooit mis ging, maar ik wist weer welke kant ik op moest.

Rare jongens, die Britten.