Fini

En weer zit ik in een pizzeria om me heen te loeren. Dit keer echt in mijn eentje, niemand eet hier voor acht uur. Maar als ik dalijk van acht tot een uur of een aan het werk ben, kan ik dat beter niet op een lege maag doen. Nog een avond en dan zit ook Turijn er weer op. Van te voren kreeg ik van mijn voorgangers een aantal waarschuwingen en die bleken terecht. Ze hebben hier een eigen manier van doen ontwikkeld. Als bezoekend technicus moet je maar een weg zien te vinden in de stroom van onlogica, onduidelijkheden en veel Italiaans geschreeuw. Maar het is aardig gelukt. Vanmiddag zei de chef techniek, (die volgens eigen zeggen de hele week niet geslapen heeft, maar werkte, en de rest van de tijd sex had met vriendinnen van zijn vrouw. Als je zijn uitgewoonde hoofd ziet, ben je nog geneigd het te geloven) tegen een van de dansers dat ze hun dansjes mee naar huis mochten nemen, maar dat ze mij achter moesten laten. Dat vat ik dan maar op als een compliment. Vriendelijk glimlachend dacht ik aan het vliegtuig wat me morgen terug naar huis gaat brengen.

Gisteren vroeg ik hoe laat de voorstellingen zouden beginnen. Een waterige blik was mijn deel. Tja, vanavond. Ok, opnieuw proberen. Hoe laat gaat de zaal open voor publiek? Tja, ik denk om half negen. En dan beginnen we om vijf over half? Nee, iedereen staat buiten in de zon te eten en te drinken, die komen niet meteen naar binnen. Jaja. Kan je me in ieder geval vragen of ik klaar ben voor de zaal open gaat? Is dat nodig dan? Nou, het zou wel fijn zijn.

En inderdaad, iets voor half negen, "kunnen we al open?" Ja hoor, doe maar. En daar bleef het bij. Tien minuten later weer. En dan vijf minuten later weer. Dus gingen we zonder aankondiging om vijf voor negen open, kregen we nog een onaangekondigd welkomswoord van de directrice en begonnen we stipt om kwart over negen.

Uiteindelijk stond het prima, het geluid was beter dan de vorige series en iedereen was tevreden.

Sprong in de tijd, Ondertussen is het zaterdagochtend, koffer klaar voor vertrek en nog een paar minuten over. Turin is mental, kreeg ik van te voren te horen. Nou dat klopte. Ook gisteravond weer. Zowel de video als de robotinstallatie op het podium deden niet wat ze moesten doen. Juist de techniek die ik niet bouw of bedien. Voor het allemaal draaide waren we toch een halve liter zweet verder. Ze kunnen wel alles op zijn beloop laten, maar ik wil niet 250 bezoekers langer laten wachten dan noodzakelijk. Uiteindelijk ook weer prima voorstellingen. Op zijn Italiaans alles weer afgebroken, dus veel geschreeuw en halverwege de klus hield iedereen er mee op. Fini, ze wilden naar huis. Dan snap ik ook meteen waarom het podium er zo uitzag op woensdag. Nu taxi, bus, vliegtuig en lift in mijn eigen auto. 

Op naar de Goffert!