Alleen in een pizzeria

Daar zit ik weer. Alleen in een pizzeria in de herrie. De vorige keer was in Montreal met ijshockey op tv, hier knalt RTL uit de speakers. Daar was de serveerster ruim boven de pensioengerechtigde leeftijd, van het type lovely granny. Hier is ze nog geen achttien, haar werk vind ze stom en mij ook, ondanks mijn gemankeerde pogingen om in het Italiaans te bestellen. 

Het vorige blog lijkt al weer heel lang geleden. Zat ik nog in een Engels tuinhuisje. Nu al weer het tweede hotel in twee dagen. Het eerste bed was zo slecht dat ik om vier uur wakker werd door rugpijn. Matras op de grond getrokken en verder proberen te slapen. De veren prikten in de doorligplekken op mijn zij. Oh, en het lag tussen een spoorbaan en een snelweg, de deur ging wel op slot, maar als iemand de voordeur tegenover mijn kamer opende, bewoog de hele sponning mee en met iedere beweging sleet de gipsen wand iets verder. Nu dus in een normaal hotel, wel zo fijn als je een buitengewone klus aan het draaien bent.

Vanmiddag in het theater gaan kijken. Woensdag mag ik pas gaan bouwen, maar alle kennis is welkom. Ik sta handen te schudden met de Itlianen en ik hoor: "Wa doede gij nou hier?" Bleek een Brabantse technicus de show van vandaag aan het bouwen te zijn. Fijn, herkenning, snel wat informatie uitgewisseld. Hangen die pijpen waar het licht aan hangt echt aan touwen? Ja, dat doen ze. Gaat dat goed? Ik denk het niet, ik heb de helft er weer uit laten halen. Ok. Na een poging of vijf kreeg ik de vriendelijke chef techniek en de vette onsympathieke productie-tante zo ver om in te stemmen met mijn tijdschema. Wel zo handig als iedereen weet wat wanneer op het programma staat. Er zijn hier al genoeg verrassingen.

Zo kwamen we gisteren de luchthaven uitgelopen en bleek de bus die ons naar de stad zou brengen, net weg. Dus een uur wachten, Met z'n elven. Komt er uiteindelijk een busje, kunnen er acht passagiers in. Yes normal bigger bus, now small. Goh, ja joh? Dus nog een uur wachten op de volgende. Tijdens het wachten sloeg de verveling toe, we waren immers al 12 uur onderweg. En wat doen dansers die zich vervelen? Die gaan een dansje doen. 

Tot verbazing van de omstanders. 

Aan het eind van die rit werden we opgehaald door een paar mensen van productie. Ik stapte achter in, daar werden blijkbaar meestal óf hoogpolige witte tapijten, óf een langharige hond in vervoerd. Steekt lekker af tegen mijn zwarte outfit. Na een dodenrit kermisattractie van vijf minuten kwamen we bij het 'hotel' aan. Dat waren genoeg verrassingen na elkaar.

Vanochtend samen ontbeten bij een koffietentje. “Una doppio espresso per favore.”, sprak ik in mijn beste vakantie-Italiaans. "Uh espresso? You mean Cafe normale?"

Ja, dat bedoel ik. Fijn als een strakke bak de norm blijkt.

Van veel dingen maken ze hier een zootje, maar koffie zetten, dat kunnen ze. 

En Tiramisu maken, dat ook.

Op een viaduct zat een haan me aan te staren