Lalalai

Met Babel van Mumford & Sons op de koptelefoon door het park.

Fijne plaat, niets nieuws maar meer van hetzelfde. En in hun geval is dat een goed idee.

Met een verrassend mooie cover erop, namelijk “The Boxer” van Simon en Garfunkel.

Jaren niet gehoord, maar brengt meteen herinneringen aan de tijd dat ik nog niet boven de tafel uit kon kijken en muziek uit een donkerbruine kast kwam. Lailalai, lailalalai lailalalai.

Nu niet uit een stereomeubel, maar via m'n telefoon uit een paar kleine dopjes.

Heerlijk, door de stad lopen, muziek erbij, alsof je tv kijkt met het geluid uit en een cd aan.

Maar dan 3D en HD en misschien nog wel andere afkortingen. Fijne contrasten van een lege straat en gruwelijk metal, of juist een heel klein liedje in een drukke winkel.

Als bijkomend voordeel hoor je de muzak niet uit de speakers druipen.

En zoals ik weleens in de auto gewacht heb met uitstappen om het einde van een liedje nog te horen, doe ik bij thuiskomst regelmatig de dopjes ook pas uit na afloop van een mooi nummer. Soms, als het weer er naar is, en de muziek die dag goed valt, start ik met dopjes nog in, het volgende nummer al op de stereo en verbaas ik mezelf hoe ik als een volleerd dj mét smaak, de nummers strak achter elkaar door weet te draaien. Je kan maar ergens schik in hebben. Lalalai, lalalala lalalai, lalailalalai

De bomen in het park kleurden de paden op hun eigen manier vandaag.