Wandelend door de stad leek het heel logisch. Met een vergelijkbaar geluid paste het makkelijk na elkaar. Met de jukebox op random speelden Deep Purple en Blues Pills na elkaar. De ene een nieuwe remaster van hun in 1972 opgenomen live dubbelaar, de ander van hun nieuwe plaat. Terwijl de mannen Deep Purple destijds al ouder waren dan de leden Blues Pills nu, zijn er veel overeenkomsten. Allemaal goeie muzikanten, mooie nummers en een bak energie. Deep Purple was destijds een heel eind op hun hoogtepunt. Net voor drank, drugs en te veel geld de lol kwamen verpesten. Een club met alles in huis wat een goeie band moet hebben. Lef, virtuositeit, een knappe zanger, foute broeken en een serie goeie platen. Ook na ruim 40 jaar staan de slordig, maar vol overtuiging gespeelde nummers nog als een huis.
Blues Pills bestaat pas een paar jaar en dit Amerikaans-Frans-Zweedse kwartet doet het lekker. Veel optreden en daarmee snel ervaring op doen. Muzikaal schurkt het aardig tegen Deep Purple van destijds aan, klassieke hardrock met een flinke scheut blues. De pruik van de gitarist is dezelfde als die van Richie Blackmore en de zangeres doodt de tijd op dezelfde manier als Ian Gillan destijds, door met een tamboerijn te wapperen. Hun in 2014 opgenomen debuutplaat heb ik nu aan aantal keer gedraaid en beviel genoeg om te checken of ze eens in de buurt spelen. Gelukkig komen ze niet in een uitverkochte HMH, maar gewoon op 13 oktober in Doornroosje. Wel zo fijn.
Deze kater zal het allemaal worst zijn, die luistert alleen naar ouwe reggae
Geen opmerkingen:
Een reactie posten