Het
blijft een zoektocht. Op zoek naar eten, op zoek naar wifi, zelfs op
zoek naar een slaapplek. Omdat hotels hier in Cardiff blijkbaar niet
te betalen zijn, slapen we op verschillende adressen. Door een
combinatie van pech en een misverstand, sliep ik bij iemand thuis die
niet alleen een bed and breakfast heeft, maar ook drie kinderen. En
die sliepen in de kamers naast me. Dus. Toen ik na het eten om 23.00
terug kwam, sliep iedereen en sloop ik op kousenvoeten de trap op.
Dus. Voor mijn wekker me van het Ikea bedje af kon krijgen, hoorde ik
al, 'come on love, get out of bed, yougottagetyabreakfastinya'. Even
twijfelde ik of dat voor mij was, maar dat ging toch over hun
kinders. Dus.
Nu heb
ik een tuinhuisje een paar straten verderop, met eigen keukentje en
douche. Alleen geen spoor van wifi. Ik ben, zo merk ik deze weken,
toch aardig verslaafd geraakt aan de mogelijkheid altijd online te
kunnen. Zeker zo onderweg, waar niet alleen vriendschappelijk maar
ook beroepshalve de nodige mails op en neer gaan, is het een gemis.
Gelukkig hebben ze in het theater wel wifi. En belangrijker nog,
fijne technici. Vandaag tijdens het bouwen weer veel verhalen
gehoord. Vooral het beeld van de oma van een van de technici, die in
de oorlog ambulances door London reed en een competitie had met haar
collega's wie het beste met auto en over de bomkraters in de weg kon
springen, sprak tot de verbeelding.
Oh, als
je dan ook nog gratis soep voor lunch krijgt die veganistisch is (een
woord wat in het Frans niet eens bestaat) dan kom ik de dag wel door.
Britse modder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten