Op gevoel

Tijdens de voorstellingen zit ik de meeste tijd niet alleen achter de licht- en geluidstafel,

naast me zit dan de choreograaf om aanwijzingen te geven. Sommige voorstellingen hebben een duidelijke lijst met wanneer ik wat moet doen, anderen gaan 'op gevoel'. En dus zit er dan een gevoelig iemand naast me. Die verschillen nogal, per persoon tot persoon en van dag tot dag. Van hyperventilerend onzeker tot nagelbijtend cool. 

Gevoel staat los van realiteit. Voor je gevoel kan een scene gisteren best véél langer geduurd hebben dan vorige week, terwijl mijn voorgeprogrammeerde standen automatisch exact dezelfde tijd volgen als gister. 

Nee, vandaag was het écht veel langer. 

Dan maken we dat toch korter? Kan dat dan? Ja dat kan.

En morgen maken we 'm weer langer, want dan was ie toch een beetje te kort, of heel veel.

Ook heerlijk, hoe iedere choreograaf naast me, onafhankelijk of ze drie keer dood gingen tijdens de voorstelling, na afloop het hardst applaudisseren en roepen van het hele publiek.

Op mijn weg van en naar het theater zie ik een hoop mooie oude gebouwen. Zeker als de tram weer niet rijdt, zie ik ze in hun volle glorie. Allemaal van vroeger. Uit de tijd dat groente nog een nauwelijks ontdekte luxe was. Uit de tijd dat, wie het breed had, het ook breed liet hangen. En dus hele vissen, kippen, varkens en koeien liet aanrukken om bij een banket indruk op de gasten te maken. Jammer dat, ondanks alle nieuwbouw, koks hier niet ook met hun tijd zijn meegegaan. Groente is nog steeds iets exotisch en oninteressants. Een flinke kluif karkas, of schijf kadaver is het hoofdbestanddeel van de maaltijd. Aangevuld met aardappelpuree, gekookte aardappels, sladderige patatten, of natte gnochi. Oh, en voor de vegetariërs onder ons laten we gewoon het vlees weg en gieten we de jus over de aardappelen.

Dan mag je van mij je oude mooie gebouwen houden, 

en de aardappelen steken op een plek waar geen prei groeit.