Loopiekoekkoek

Parijs, 07.38. De ochtendspits is in volle gang. Maandagochtend, zeggen ze. Het voelt meer als zondagavond, maar dan met een zon die al weer een paar uur op is. Verwendde ik mezelf vanmiddag nog op een zuiver Canadees muziek dieet (Nomeansno, Fred Eaglesmith, Neil Young, Patrick Watson) nu is de keuze aan Franse deuntjes op mijn telefoon heel wat beperkter. (Gojira, Hacride).

Het gros ging gisteren na de show eerst eten en dan 'clubbing', dat was vanochtend dan ook te zien. Om 11.00 mochten we het hotel uit. Bijna fris druppelden ze de lobby in. Gezamelijke brunch op een binnenplaats van een kledingwinkel/lunchtent. Fijne plek met echte koffie en authentieke hippies. Met nog ruim een uur te vullen ging een heel stel naar iets met djembes in een park, en ik ging dus ergens anders heen. Dat werd een plein met fonteintjes uit de stoep. Terwijl ik me trakteerde op voornoemde muziek, hadden voorbijgangers plezier met het water. Omdat de fonteintjes onvoorspelbaar aan en uit gingen, konden we af en genieten van overmoedigen die een nat pak haalden.

Het boompje waaronder ik lag 

Ergens tussen Parijs en Bordeaux 10.24.

Tijdens de tour die ik met de Pink dots deed, reden we 10000 km in drie weken, tijdens deze tour hebben we in twee reisdagen er al meer gemaakt. En zo voelt het ook ondertussen. Ik stond om 09.00 op en land hopelijk om 11.00. Door het tijdsverschil is dat geen volle dag, maar zonder een oog dicht gedaan te hebben, begin ik wel aardig leip te worden. Hopelijk komen we dalijk snel van de luchthaven weg. Ik heb mijn portie controles en veiligheidsflauwekul wel weer gehad. En maar vriendelijk blijven tegen die uniformen. Het wachten, rondhangen en belachelijke prijzen betalen voor matige snacks is weer genoeg voor een week. Gelukkig zijn de rest van de reisdagen veel korter.

Eenmaal in Bordeaux aangekomen werden we opgehaald door de lokale producent. Aardige man die ons rap richting hotel reed. Of ik na aankomst meteen mee wilde naar het theater, want daar hadden ze nog een paar vragen voor me. Uh , oke. Terwijl ze met z'n vieren naar me stonden te grijnzen, probeerde ik in mijn langzaamste Engels uit te leggen wat de bedoeling was. En vriendelijk te zijn. Ik stond ondertussen te wankelen op mijn poten. Volkomen surrealistische ervaring. Wel goed om de mannen verder te kunnen helpen en aan de slag te houden.

Nu is het bijna middernacht, we aten met z'n allen in het theater, en liepen teug door het oude stadscentrum, ik sliep drie uur sinds ik in Montreal wakker werd, hoogste tijd om om te pleuren. Morgen weer vroeg dag. 
Truste, lief dagboek.

Frankrijk was bewolkt, daar keken we op neer