Op pad

Midden in de nacht mijn nest uit, en niet eens spreekwoordelijk. Ruim voor de krant bezorgd werd stond de esspresso al te sputteren. Laatste check en gaan. Onderweg passeer ik uitgaansvolk op weg naar huis. Een feestje met vuurkorf en een stuk of tien dronken apenkoppen is nog bezig. De trein was zo schoon als beloofd in het journaal, een teringzooi. Een paar stoelen van me vandaan zitten er twee te kopkluiven, of iemand met een los gebit probeert een toffee te eten. In ieder geval een geluid waar mijn maag nu moeite mee heeft.

Sprong in de tijd. Het is half tien 's avonds, volle zon en tussen de wolken door zien we uit het raampje sneeuw en ijs. Op het scherm voor me komen opnieuw tips over hoe met dit scherm om te gaan voorbij. In het Frans. Het menu beloofd van alles, maar het touchscreen werkt niet mee. Random functies gaan aan als ik het aanraak. Gelukkig zelf ook kijkvoer mee. Twee afleveringen True Detective gekeken. Aanvankelijk nog de lichtcomputer zitten programmeren, maar onervarenheid met het systeem en slaapgebrek maakten daar korte metten mee.

In Parijs kwamen we na alle veiligheidscontroles de afdeling Cardiff tegen. Die waren pas echt vroeg vertrokken. Om 01.00 waren ze van huis gegaan, om vervolgens pech te hebben met van alles. Ze bleken erg vriendelijk maar ook een beetje de weg kwijt.  Het scherm voor me geeft ondertussen aan dat we nog drie kwartier te gaan hebben en dat het hier kwart over vier 's middags is. Oh ja, daarom blijft de zon schijnen.

Geland, een heel lange rij, om de hoek een langere en dan een hele volle hal. Allemaal bienvenue Canada. Na een uur zijn we aan de beurt voor een stempel en wat stugge vragen. Iedereen kwam er door, behalve onze choreograaf, die werd doorgestuurd naar 'immigrations'. Wat op en neer gesms, met z' n allen wachten, tot ik me bedacht dat onze begage ondertussen wel rond zou draaien op de band. Oeps. Dus iedereen is daarheen voor dat de bagage mee terug naar Parijs gaat, en ik zit hier op de choreograaf te wachten, die aan de andere kant van het glas zit. En er de pest in heeft. Ik whatsapp de hele club de info rond. Met op de koptelefoon de laatste van Meshuggah. Passende deunen voor zo'n moment.

De tweede officer die ik aansprak en vertelde wat er mis ging luisterde, de eerste niet, die zei: "I'll see what I can do for you Sir", en ging weer in zijn hokje zitten. (sterft). Zij luisterde wel, vroeg door en om papieren, het duurde evengoed nog twintig minuten voor het rond was, maar ze kreeg het voor elkaar. Zo konden we drie uur nadat het vliegtuig gierend tot stilstand kwam, ook werkelijk van het vliegveld af.

Ondertussen is het op de kop af 24 uur geleden dat ik op stond, misschien wel een mooie tijd om weer naar bed te gaan 

Het uitzicht om half tien, of half drie, dat ben ik even kwijt