Fini

En weer zit ik in een pizzeria om me heen te loeren. Dit keer echt in mijn eentje, niemand eet hier voor acht uur. Maar als ik dalijk van acht tot een uur of een aan het werk ben, kan ik dat beter niet op een lege maag doen. Nog een avond en dan zit ook Turijn er weer op. Van te voren kreeg ik van mijn voorgangers een aantal waarschuwingen en die bleken terecht. Ze hebben hier een eigen manier van doen ontwikkeld. Als bezoekend technicus moet je maar een weg zien te vinden in de stroom van onlogica, onduidelijkheden en veel Italiaans geschreeuw. Maar het is aardig gelukt. Vanmiddag zei de chef techniek, (die volgens eigen zeggen de hele week niet geslapen heeft, maar werkte, en de rest van de tijd sex had met vriendinnen van zijn vrouw. Als je zijn uitgewoonde hoofd ziet, ben je nog geneigd het te geloven) tegen een van de dansers dat ze hun dansjes mee naar huis mochten nemen, maar dat ze mij achter moesten laten. Dat vat ik dan maar op als een compliment. Vriendelijk glimlachend dacht ik aan het vliegtuig wat me morgen terug naar huis gaat brengen.

Gisteren vroeg ik hoe laat de voorstellingen zouden beginnen. Een waterige blik was mijn deel. Tja, vanavond. Ok, opnieuw proberen. Hoe laat gaat de zaal open voor publiek? Tja, ik denk om half negen. En dan beginnen we om vijf over half? Nee, iedereen staat buiten in de zon te eten en te drinken, die komen niet meteen naar binnen. Jaja. Kan je me in ieder geval vragen of ik klaar ben voor de zaal open gaat? Is dat nodig dan? Nou, het zou wel fijn zijn.

En inderdaad, iets voor half negen, "kunnen we al open?" Ja hoor, doe maar. En daar bleef het bij. Tien minuten later weer. En dan vijf minuten later weer. Dus gingen we zonder aankondiging om vijf voor negen open, kregen we nog een onaangekondigd welkomswoord van de directrice en begonnen we stipt om kwart over negen.

Uiteindelijk stond het prima, het geluid was beter dan de vorige series en iedereen was tevreden.

Sprong in de tijd, Ondertussen is het zaterdagochtend, koffer klaar voor vertrek en nog een paar minuten over. Turin is mental, kreeg ik van te voren te horen. Nou dat klopte. Ook gisteravond weer. Zowel de video als de robotinstallatie op het podium deden niet wat ze moesten doen. Juist de techniek die ik niet bouw of bedien. Voor het allemaal draaide waren we toch een halve liter zweet verder. Ze kunnen wel alles op zijn beloop laten, maar ik wil niet 250 bezoekers langer laten wachten dan noodzakelijk. Uiteindelijk ook weer prima voorstellingen. Op zijn Italiaans alles weer afgebroken, dus veel geschreeuw en halverwege de klus hield iedereen er mee op. Fini, ze wilden naar huis. Dan snap ik ook meteen waarom het podium er zo uitzag op woensdag. Nu taxi, bus, vliegtuig en lift in mijn eigen auto. 

Op naar de Goffert!

Blaren

Ik heb niemand gebeten vandaag! En niet geschreeuwd of zelfs maar iets onaardigs gezegd. Wel blaren op mijn tong van het er op bijten. En een nieuw tijdschema voor morgen gemaakt.

Het stellen van het licht gaat hier met een zelfrijdende hoogwerker. Met indrukwekkend veel knoppen en hendels kan ie de balletvloer opeten kan je er mee over het toneel rijden. Om mij onduidelijke redenen mocht ik niet zelf rijden, maar moest uitgerekend de technicus die geen rijbewijs had dit doen. Hij kon het niet en vond het doodeng. Een paar keer vroeg ik hem of we al bewogen, hij vond van wel, ik kon het niet zien. Tijdens het stellen moest de andere belichter (we hebben vrijdag niet alleen twee van onze dansjes, maar ook nog een extra, van een lokale choreograaf), maar eens uit gaan zoeken op welke kanalen zijn lampen zaten. 

Dat bood ik hem een uur eerder aan te doen zodat we meteen door konden, maar hij moest gaan roken en daarna even gaan zitten. Dus tijdens het stellen gingen voortdurend andere lampen aan. En die van mij uit. Regelmatig alle lampen tegelijk, want met de lichttafel was niemand echt bekend. Terwijl mijn chauffeur nog maar eens een telefoongesprek begon, zwamde de technicus die mijn lampen aan moest zetten, met alles en iedereen die binnen liep, om een peuk te bietsen,. Uh jongens? Mag kanaal 34 aan?, en wil je even verder rijden? Hallo? HALLO! "Si, si, si". Want lullen dat kunnen ze. De hele dag. Hardop. Naar elkaar schreeuwen. Niet onaardig, maar wel luid. En ik versta er geen ene moer van. Ja, als er iemand voor de vijfde keer om een sigaret komt schooien, versta ik het “Bastardo” denk ik wel. En herhaal ik het binnensmonds.

Over schreeuwen gesproken, ik vroeg eerder deze week aan een van de Italiaanse dansers of ie wel eens van Negazione gehoord had. Geen band die bekend stond om hun fijnbesnaarde samenzang of symfonische werken, wel een van de ruigste bandjes die ik eind jaren tachtig live zag. En het enige Italiaanse bandje wat ik ken. Nee, dat kende ie niet.

Een blik op Wikipedia leerde me dat ze uitgerekend uit Turijn kwamen en al 22 jaar niet meer bestonden. In de jaren dat ik ze regelmatig zag, was de danser die ik er over sprak, nog niet geboren. Ah ja, inderdaad. Een technicus vandaag zag er verlopen genoeg uit om Negazione wel te kennen. Klopte. Hij kraakte destijds en de bassist woonde bij hem in huis. 

It's a small world after all.

Zoals ik eerder schreef is het hotel waar ik nu zit beter dan waar ik eerst opgesloten werd mocht verblijven. Hier is het bed goed. Dat de airco, de lift en de verlichting op de gang stuk zijn neem ik op de koop toe. En als ik het raam dicht houdt, valt het geluid van de snelweg 50 meter verderop alles mee.

Mijn uitzicht hier, het lijkt niet op de de tuin van afgelopen week

Maar ik heb mazzel, op de groeps-Whatsapp

las ik dat na de stortbui van vanmiddag, 

de kamer van een van de danseressen,

 onder gelopen was,

 en alle was nat was.

Kom ik mooi goed weg.

In het voorbij gaan

Aan de aangrenzende tafel stond een meisje van een jaar of zes op en liep weg.
Met haar oordopjes nog in. Dus dezelfde seconde stuitert de Iphone die daar aan vast zit op de tegels. Precies synchroon slaan vader en moeder hun handen voor het gezicht en slaken een kreet die volgens mij goed te vertalen is met :" Oh God, ze doet het wéér".
Ik zit smakelijk te lachen om dit tafereel, moeders ziet dat en gebaart: 
"Ze is lief, maar soms wil je haar wurgen." Ik knik veelbetekenend terug.

De supermarktbediende in Cardiff, die op de tweede dag dat ik daar binnenkomt roept: 
"Hey mate, welcome back again, I started to miss ya', how's life?"

De Hongaarse advocate in opleiding met wie ik tussen Montreal en Parijs een spelletje Miljoenenjacht met enkel vragen over Engeland speelde. 
"I must know this question, but I do not."

De Toestenist uit Wales die me net zo dronken probeerde te krijgen als hij zelf was.

Mensen die het reizen de moeite waard maken. Korte ontmoetingen die de dag kleur geven.
Vaak maar een flard van een gesprek, een knipoog, net genoeg om echt contact te maken.

Vanmiddag nog een serveerster:
"Jesse aaj spieke engliese ferri ferri goeta, no problema, joe wanta di koffie?"
Ja lekker, doe maar een bakkie!

Op weg naar de winkel schoot er wat voor mijn voeten weg, 

daar waren er meer van

Sommige wolken bleken bergen met sneeuw te zijn

Alleen in een pizzeria

Daar zit ik weer. Alleen in een pizzeria in de herrie. De vorige keer was in Montreal met ijshockey op tv, hier knalt RTL uit de speakers. Daar was de serveerster ruim boven de pensioengerechtigde leeftijd, van het type lovely granny. Hier is ze nog geen achttien, haar werk vind ze stom en mij ook, ondanks mijn gemankeerde pogingen om in het Italiaans te bestellen. 

Het vorige blog lijkt al weer heel lang geleden. Zat ik nog in een Engels tuinhuisje. Nu al weer het tweede hotel in twee dagen. Het eerste bed was zo slecht dat ik om vier uur wakker werd door rugpijn. Matras op de grond getrokken en verder proberen te slapen. De veren prikten in de doorligplekken op mijn zij. Oh, en het lag tussen een spoorbaan en een snelweg, de deur ging wel op slot, maar als iemand de voordeur tegenover mijn kamer opende, bewoog de hele sponning mee en met iedere beweging sleet de gipsen wand iets verder. Nu dus in een normaal hotel, wel zo fijn als je een buitengewone klus aan het draaien bent.

Vanmiddag in het theater gaan kijken. Woensdag mag ik pas gaan bouwen, maar alle kennis is welkom. Ik sta handen te schudden met de Itlianen en ik hoor: "Wa doede gij nou hier?" Bleek een Brabantse technicus de show van vandaag aan het bouwen te zijn. Fijn, herkenning, snel wat informatie uitgewisseld. Hangen die pijpen waar het licht aan hangt echt aan touwen? Ja, dat doen ze. Gaat dat goed? Ik denk het niet, ik heb de helft er weer uit laten halen. Ok. Na een poging of vijf kreeg ik de vriendelijke chef techniek en de vette onsympathieke productie-tante zo ver om in te stemmen met mijn tijdschema. Wel zo handig als iedereen weet wat wanneer op het programma staat. Er zijn hier al genoeg verrassingen.

Zo kwamen we gisteren de luchthaven uitgelopen en bleek de bus die ons naar de stad zou brengen, net weg. Dus een uur wachten, Met z'n elven. Komt er uiteindelijk een busje, kunnen er acht passagiers in. Yes normal bigger bus, now small. Goh, ja joh? Dus nog een uur wachten op de volgende. Tijdens het wachten sloeg de verveling toe, we waren immers al 12 uur onderweg. En wat doen dansers die zich vervelen? Die gaan een dansje doen. 

Tot verbazing van de omstanders. 

Aan het eind van die rit werden we opgehaald door een paar mensen van productie. Ik stapte achter in, daar werden blijkbaar meestal óf hoogpolige witte tapijten, óf een langharige hond in vervoerd. Steekt lekker af tegen mijn zwarte outfit. Na een dodenrit kermisattractie van vijf minuten kwamen we bij het 'hotel' aan. Dat waren genoeg verrassingen na elkaar.

Vanochtend samen ontbeten bij een koffietentje. “Una doppio espresso per favore.”, sprak ik in mijn beste vakantie-Italiaans. "Uh espresso? You mean Cafe normale?"

Ja, dat bedoel ik. Fijn als een strakke bak de norm blijkt.

Van veel dingen maken ze hier een zootje, maar koffie zetten, dat kunnen ze. 

En Tiramisu maken, dat ook.

Op een viaduct zat een haan me aan te staren

Opladen

Gister liep de show een stuk beter. Geen technische mankementen, geen gedoe.

Alles weer afgebroken, naar de aanpalende kantine en iedereen bleek pleite. Okay, dat kan ook. Gelukkig werd er net iemand met een taxi afgeleverd, kon ik die taxi vragen om mij terug te rijden. Met drie flinke tassen een half uur gaan lopen trok me niet echt. Een enorme Indiër vroeg vriendelijk in een opmerkelijk accent waar ik heen wilde. Die straatnaam leek nieuw voor hem, net als zijn Tomtom. Het lukte niet om de straatnaam in te voeren. Gelukkig heb ik een vergelijkbaar model, had ik al geoefend en bracht de chauffeur me snel naar mijn tuinhuisje.

Een gat in de dag geslapen, wel een aantal keer wakker geworden, maar de constante regen op het dak lokte me niet uit bed. Stiekem had ik op mooi weer gehoopt, met camera de stad ik en iets van Cardiff zien, dat was er nog niet van gekomen. Eerst wat proviand inslaan, dan verder kijken. Op de korte wandeling bleek dat als de afwatering van de wegen te wensen overlaat, en als auto's lekker doorrijden, er regelmatig een fontein over de stoep spuit. 

Leuk voor in de film, maar nu even niet.

het uitzicht vanuit mijn tuinhuisje

Toch weer de deur uit, want behoefte aan een internetverbinding, weer naar Chapter, want daar is wel wifi en goed eten. Aan de eerste tafel zat iemand van productie en een van de dansers. Zij was bezig hem uit te leggen waarom het bier dat hij dronk, 'Bristoll Meth', zo'n grappige naam was. Zijn Engels is beperkt en zijn kennis van drugs nog minder. “What is Meth?”, Oh, it's an evil, evil drug, you'd never take it. Rather have just weed or lsd. “What is lsd?” Oh, lsd is great, it's lovely.

Als dit het gesprek is, schuif ik wel aan. Espresso, goeie perentaart, laat de verhalen maar komen. Al snel schoof een bevriende Welschman aan. Bleek een hele leuke vent met duidelijke meningen en, grote dorst en veel verhalen te zijn. In plaats van rustig wat foto's te editen, mails te schrijven en te eten zat ik opeens achter een halve liter Duits bier (er is hier ook een Duits bier festival gaande)en te ouwehoeren met de voormalig toetsenist van de Manic Street Preachers. Buiten regent het gestaag door, binnen tappen ze nog een Erdinger.

Er zijn beroerdere manieren om je zaterdag door te komen.

Ik was niet het enige wat weer opgeladen moest worden.

Hoe heet zo'n ding eigenlijk?

fluiten in de kerk

Never a dull day

Never a dull day. Dat gaat hier zeker op. De afgelopen dagen alles uit de kast moeten halen om de voorstellingen hier mogelijk te maken. Niks ging vanzelf. Aardige technici, daar niet van, maar alles is kapot, of stuk, en het moet zowiezo uit het andere theater gehaald worden. De ruimte waar wij aan het werk zijn is eigenlijk een repetitieruimte, en er is niks. Dus ieder kabeltje, filter en reservelampje moeten eerst gehaald worden. Vervolgens blijkt het niet te werken en wordt er iets anders gehaald. Als dan na dagen ploegen het geluid klinkt alsof iemand zijn autoradio heel hard heeft staan met de deuren dicht, is dat jammer. Als de dansvloer echt meters smaller is dan de vloeren tot nu toe, is dat ook jammer. Als tijdens een van de dansjes mijn lichtcomputer besluit vast te lopen is het niet leuk meer. Drie dagen van 11 uur werken en dan voor 32 mensen de voorstelling draaien.

Na een klein halfuurtje wandelen in de miezer kwam ik bij mijn appartement. Trek, avondeten was al weer lang geleden. Bij gebrek aan snaai een tosti in de oven. Ik zie de kaas smelten, open de deur. POEF. Ik sta in het donker. Blijkbaar kortsluiting. Naar de stoppenkast, alles weer aan, niks. Zaklamp aan, biertje open, eerst de tosti's opeten voor ze koud zijn. Dus geen stroom, ik kan wel een film kijken, want laptopbatterij is nog vol. Maar morgen geen douche, want elektrische boiler. En geen koffie, want waterkoker. Dan moet er nu dus toch actie ondernomen worden, iets na middernacht. Sms naar chef productie, telefoon naar huiseigenaar, en tien minuten later was er weer licht. Gelukkig maar.

Vandaag gaan dingen beter. Vanochtend naar de kapper gegaan. Geknipt door een kapster met meer make-up dan Zwarte Piet, de make-up was niet zwart, maar gezellig Brits oranje. Vrolijke meid met een accent zo zwaar dat het boven het geluid van de tondeuse nauwelijks te volgens was. Daarna naar de Llandaff Cathedral, de kerk om de hoek. Voor het eerst gebouwd in 500, sindsdien een aantal keer afgefikt en gebombardeerd. Ik opende de deur en muziek klonk. Een strijkkwartet bleek aan het repeteren en klonk prachtig. Ik werd meteen uitgebreid welkom geheten door een enthousiaste vrijwilligster en overladen met informatie. Daarna een rondje foto's gemaakt, het strijkkwartet had ondertussen ruimte gemaakt voor een vleugel, cello en twee fluiten. Die klonken zeker zo goed. Heel fijn om even weg te zijn uit het theater en te genieten van de rust en de omgeving.

Net onderweg naar het theater liep ik verkeerd, en vroeg een man die zijn hond aan het uitlaten was of dit de juiste richting naar het Chapter Arts Centre is. “Unfortunatly it is, and whatever attracts you in going to that godforgiven arse hole, you should take a left at the traffic lights and follow the road. At the end of the road you'll smell Chapter”. Hij was nauwelijks ouder dan ik, droeg een degelijke jas tot op zijn knieën en had een klein speldje op zijn revers met “vegan” er op. Geen idee wat er tussen hem en de toko hier ooit mis ging, maar ik wist weer welke kant ik op moest.

Rare jongens, die Britten.  

Onleesbaar

Volgens de wet moet hier iedere openbare uiting in twee talen geschieden, Welsch en Engels.

En dus doen ze dat ook. Ook als daardoor het lettertype kleiner moet. 

Wat ik tot nu toe las, en dat is niet zoveel, want op de dag met het mooiste weer van het jaar hier, zat ik de hele dag in het donker binnen, was bijna onleesbaar. 

Behalve iets in de geest van Hambueliancie, wat op een geel-wit busje met zwaailichten stond. 

Ik sprak nog niemand die wél Welsch sprak. Een van de technici, die in het theater de aankondigingen moest doen. “Zometeen in dit theater de voorstelling x van groep y”,moest dat dan ook in het Welsch doen. Iedere keer dat ie dat deed, zat de halve foyer te grinniken vanwege zijn onvoorstelbaar slechte uitspraak. Na jaren werd besloten het toch maar door iemand anders te laten doen.

Onverstaanbaar hoeft niet alleen de slechte uitspraak te zijn, dat kan ook per mail. Uit Italië ontving ik vandaag eindelijk reactie op een bericht wat ik ze vier keer stuurde. Daarin stond de vraag of het tijdschema wat ik ze stuurde wat hen betreft akkoord was en een nieuwe versie van het lichtplan.

“it seems like you've changed a little the light plot 

there should be no problems. (daar is ie weer!)

about the timing: 

on the 30th there will also indulged in Albanian Daniel (dogma). 

  assemble all your shows + daniele 28 

would be nice to focus immediately 

we hope 

being almost all your shows you can dcidere on time 

ok?”

Nou, dan weten in ieder geval waar we aan toe zijn...

Mijn nummerplaat heeft onder andere XXX er op staan,

deze vond ik toch nog beter

Zoektocht

Het blijft een zoektocht. Op zoek naar eten, op zoek naar wifi, zelfs op zoek naar een slaapplek. Omdat hotels hier in Cardiff blijkbaar niet te betalen zijn, slapen we op verschillende adressen. Door een combinatie van pech en een misverstand, sliep ik bij iemand thuis die niet alleen een bed and breakfast heeft, maar ook drie kinderen. En die sliepen in de kamers naast me. Dus. Toen ik na het eten om 23.00 terug kwam, sliep iedereen en sloop ik op kousenvoeten de trap op. Dus. Voor mijn wekker me van het Ikea bedje af kon krijgen, hoorde ik al, 'come on love, get out of bed, yougottagetyabreakfastinya'. Even twijfelde ik of dat voor mij was, maar dat ging toch over hun kinders. Dus.

Nu heb ik een tuinhuisje een paar straten verderop, met eigen keukentje en douche. Alleen geen spoor van wifi. Ik ben, zo merk ik deze weken, toch aardig verslaafd geraakt aan de mogelijkheid altijd online te kunnen. Zeker zo onderweg, waar niet alleen vriendschappelijk maar ook beroepshalve de nodige mails op en neer gaan, is het een gemis. Gelukkig hebben ze in het theater wel wifi. En belangrijker nog, fijne technici. Vandaag tijdens het bouwen weer veel verhalen gehoord. Vooral het beeld van de oma van een van de technici, die in de oorlog ambulances door London reed en een competitie had met haar collega's wie het beste met auto en over de bomkraters in de weg kon springen, sprak tot de verbeelding.

Oh, als je dan ook nog gratis soep voor lunch krijgt die veganistisch is (een woord wat in het Frans niet eens bestaat) dan kom ik de dag wel door.

Britse modder

Wifi outcasts

Op deze foto staan geen Srilankaanse bootvluchtelingen, maar Bordeauxe wifi-outcasts.

Gratis wifi is net als de vegetarische keuken of prettige omgangsvormen, hier nog niet echt doorgedrongen. Tot gister hadden we internet in het hotel. Uit een draadje, met een rotte plug, en het viel om het half uur uit, maar er was wat. Vandaag niet, dus naar de receptie. Internet? Nou dat kost €1,- per dag. Huh? Ja hoor, dat is niet gratis. En de rest van de week wel? Nee hoor toen was het ook €1,- per dag. Maar... Dus ik betaal de griezel een Euro. Mijn kamernummer, 510, Ah, so you are (noemt een naam die ik niet ken). Nee dat ben ik niet, ik ben (noem mijn naam). Than your roomnumber is 512. Uh nee, ik zit er de hele week, en het is 510. Impossible, zegt ie. Whatever, doet mijn internet het nu? Yes sir. Ik checken, opnieuw starten, niks. Wel godver. Er staan weer drie mensen te wachten ondertussen, want het is wel een nare man, maar geen snelle werker. Ik kom later wel terug.

In het centrum een terras met internet gevonden. Je zoekt gewoon naar een rijtje mensen wat met hun telefoon in de weer is, en dikke kans dat er wifi is. Inderdaad. Mail binnen, een paar Whatsapps, gegeten en terug naar het crisishotel, ruim een half uur verderop. De lul achter de balie negeert me aanvankelijk, terwijl hij een halve meter van me af zit. Een luid 'Goeienavond koekwaus' wekte hem uit zijn coma. “No, internet is not working.” Dan wil ik mijn Euro terug.

Blijkbaar zijn er meer mensen met een vergelijkbaar hotel, en die gaan dan naast elkaar op de stoep van de Apple-store zitten. Gezellig, koptelefoon op, surfen maar. 

Toen in de jaren 80 dit hotel werd gebouwd, 

was het zo'n leuk plan om iedere verdieping zijn eigen kleur raam te geven

Je uitzicht word er wel anders door

Contrast

Omdat ik niet perse in de drukte hoefde te zijn, 

zocht ik wat stilte op

Dat leverde niet alleen de nodige rust op,

maar ook een groot contrast

Walm

Ik stond in een bloedhete tram (het is hier vandaag 25 graden) met een koptelefoon op door mijn mond te ademen om de zure zweetwalm van medepassagiers te ontwijken. Deze halte eruit, maakt niet uit wat hier is, ik moet er hier uit. Ondertussen luisterde ik naar de soundtrack van Treme, met een fijne brassband die van wanten weet. Ik stap de tram uit en er lijkt een andere saxsolo door het nummer te komen dan ik ken. Blijkt er een 20-koppige brassband op de stoep staan te pompen. Niet strak, maar wel met heel veel energie. Tijdens een Michael Jackson-medley (!) blijkt de kopersectie de hele choreografie van Thriller te beheersen. Goeie act, fijne band en heel goed voor mijn humeur.

Ieder nummer had zo zijn eigen dansje

Sommige mensen zien hun omgeving gewoon liever op een scherm

Aanvankelijk schatte ik hem in als straattheatermaker,

Maar toen ie dichtbij langsliep, rook ik dat het een echte was

€ 4,10

"We offer a full laundry service", stond er op de website. Da's mooi,want door gewichtsbeperkingen bij de vliegtuigmaatschappijen is de voorraad kleding beperkt. Het optimistische bordje naast de hotelreceptie met "We speak French, English and Spanish" en dat in die drie talen bleek wat overdreven. Na wat pogingen begreep ik dat een wasbeurt €4,10 kost. Oke. En dat je je eigen waspoeder mee moet nemen, want dat verkopen ze niet. Haha, daar had ik op gerekend, dat heb ik bij me! Muntje gekregen, ik optimistisch naar de wasruimte, met, jawel één wasmachine, die natuurlijk in gebruik is. 

Er naast staat een droger met een printje er op dat ie stuk is "Sory for the inconviens". Tuurlijk. Terug naar de receptie. Hoe ik mijn natte was ga drogen? Oh, daar hebben ze wel een rekje voor. Mooi. Een heel stel mails later opnieuw gaan kijken. De andere was is klaar, maar zit er nog in. Dat ken ik van vroeger, waar huisgenoten een was er in stopten en dan op vakantie gingen, of op zijn minst een goeie nacht gingen doorhalen. Ha, een lege tas, proppen maar.

Mijn vuile goed erin, poeder er in, 40 graden, start, munt er in, en niks. Niks start. 

Munt weg. Weer naar receptie, ja, dat is wel vaker zo, maar of ik wel echt mijn muntje er in gedaan had? Joh, zie ik zo bleek? Ik ga toch niet voor viereurotien hier moeilijk staan te doen? 

Tegenover ons tophotel ligt een grote begraafplaats, een hele grote.
Want dat kunnen ze hier wel, doodgaan.
En als het aan mij ligt moeten ze dat vooral in grote getale blijven doen.

Op gevoel

Tijdens de voorstellingen zit ik de meeste tijd niet alleen achter de licht- en geluidstafel,

naast me zit dan de choreograaf om aanwijzingen te geven. Sommige voorstellingen hebben een duidelijke lijst met wanneer ik wat moet doen, anderen gaan 'op gevoel'. En dus zit er dan een gevoelig iemand naast me. Die verschillen nogal, per persoon tot persoon en van dag tot dag. Van hyperventilerend onzeker tot nagelbijtend cool. 

Gevoel staat los van realiteit. Voor je gevoel kan een scene gisteren best véél langer geduurd hebben dan vorige week, terwijl mijn voorgeprogrammeerde standen automatisch exact dezelfde tijd volgen als gister. 

Nee, vandaag was het écht veel langer. 

Dan maken we dat toch korter? Kan dat dan? Ja dat kan.

En morgen maken we 'm weer langer, want dan was ie toch een beetje te kort, of heel veel.

Ook heerlijk, hoe iedere choreograaf naast me, onafhankelijk of ze drie keer dood gingen tijdens de voorstelling, na afloop het hardst applaudisseren en roepen van het hele publiek.

Op mijn weg van en naar het theater zie ik een hoop mooie oude gebouwen. Zeker als de tram weer niet rijdt, zie ik ze in hun volle glorie. Allemaal van vroeger. Uit de tijd dat groente nog een nauwelijks ontdekte luxe was. Uit de tijd dat, wie het breed had, het ook breed liet hangen. En dus hele vissen, kippen, varkens en koeien liet aanrukken om bij een banket indruk op de gasten te maken. Jammer dat, ondanks alle nieuwbouw, koks hier niet ook met hun tijd zijn meegegaan. Groente is nog steeds iets exotisch en oninteressants. Een flinke kluif karkas, of schijf kadaver is het hoofdbestanddeel van de maaltijd. Aangevuld met aardappelpuree, gekookte aardappels, sladderige patatten, of natte gnochi. Oh, en voor de vegetariërs onder ons laten we gewoon het vlees weg en gieten we de jus over de aardappelen.

Dan mag je van mij je oude mooie gebouwen houden, 

en de aardappelen steken op een plek waar geen prei groeit. 

Zin

Omdat het hotel geen ontbijt serveert, kregen we van de organisatie van het theater een ontbijttas. Vol met dingen die mensen bij hun ontbijt gebruiken zoals keukenpapier, appelmoes, plastic melk en cornflakes. Oh ja, ook koffie en witbrood. MAAR GEEN KAAS. Volgens mij heeft leven zonder kaas geen zin. Fijn dat er een pak koffie en filters bijzaten, jammer dat er geen apparaat of koffiefilterhouder in de hotelkamer is. 

Hopelijk kan ik die snel op de kop tikken.

Dus zonder ontbijt de deur uit. Bij de bakker een espresso en croissantjes opgepikt en in de tram genuttigd. Te vroeg aangekomen. Laat het nou net prachtig zonnig zijn en de Garonne naast de tramstop liggen. Sam Baker zingt speciaal voor mij, op deze vroege ochtend, hele mooie liedjes. Soms kan muziek zo passen, zo helemaal bij een moment horen. Dit was weer zo'n moment. Een kwartiertje luisteren. Genieten. 

Volgens mij geeft muziek op die manier het leven zin

Zo nog een winkel met kaas vinden, en ik kan weer vooruit.

Ik ken beroerdere plekken om te wachten

Cheers

Als je een log als dit maakt, kan je ook zien, waar mensen, hoe lang, er naar kijken.
Net viel me op dan in Edinburgh, New York en Reykjavik er de afgelopen dagen aandacht was voor extrabelegen. Dat kan toeval zijn, maar waarschijnlijk zijn het toch vrienden die voor zowel business als pleasure, op dit moment daar vertoeven. 
Cheers folks!

Gespetter uit de stoep

Loopiekoekkoek

Parijs, 07.38. De ochtendspits is in volle gang. Maandagochtend, zeggen ze. Het voelt meer als zondagavond, maar dan met een zon die al weer een paar uur op is. Verwendde ik mezelf vanmiddag nog op een zuiver Canadees muziek dieet (Nomeansno, Fred Eaglesmith, Neil Young, Patrick Watson) nu is de keuze aan Franse deuntjes op mijn telefoon heel wat beperkter. (Gojira, Hacride).

Het gros ging gisteren na de show eerst eten en dan 'clubbing', dat was vanochtend dan ook te zien. Om 11.00 mochten we het hotel uit. Bijna fris druppelden ze de lobby in. Gezamelijke brunch op een binnenplaats van een kledingwinkel/lunchtent. Fijne plek met echte koffie en authentieke hippies. Met nog ruim een uur te vullen ging een heel stel naar iets met djembes in een park, en ik ging dus ergens anders heen. Dat werd een plein met fonteintjes uit de stoep. Terwijl ik me trakteerde op voornoemde muziek, hadden voorbijgangers plezier met het water. Omdat de fonteintjes onvoorspelbaar aan en uit gingen, konden we af en genieten van overmoedigen die een nat pak haalden.

Het boompje waaronder ik lag 

Ergens tussen Parijs en Bordeaux 10.24.

Tijdens de tour die ik met de Pink dots deed, reden we 10000 km in drie weken, tijdens deze tour hebben we in twee reisdagen er al meer gemaakt. En zo voelt het ook ondertussen. Ik stond om 09.00 op en land hopelijk om 11.00. Door het tijdsverschil is dat geen volle dag, maar zonder een oog dicht gedaan te hebben, begin ik wel aardig leip te worden. Hopelijk komen we dalijk snel van de luchthaven weg. Ik heb mijn portie controles en veiligheidsflauwekul wel weer gehad. En maar vriendelijk blijven tegen die uniformen. Het wachten, rondhangen en belachelijke prijzen betalen voor matige snacks is weer genoeg voor een week. Gelukkig zijn de rest van de reisdagen veel korter.

Eenmaal in Bordeaux aangekomen werden we opgehaald door de lokale producent. Aardige man die ons rap richting hotel reed. Of ik na aankomst meteen mee wilde naar het theater, want daar hadden ze nog een paar vragen voor me. Uh , oke. Terwijl ze met z'n vieren naar me stonden te grijnzen, probeerde ik in mijn langzaamste Engels uit te leggen wat de bedoeling was. En vriendelijk te zijn. Ik stond ondertussen te wankelen op mijn poten. Volkomen surrealistische ervaring. Wel goed om de mannen verder te kunnen helpen en aan de slag te houden.

Nu is het bijna middernacht, we aten met z'n allen in het theater, en liepen teug door het oude stadscentrum, ik sliep drie uur sinds ik in Montreal wakker werd, hoogste tijd om om te pleuren. Morgen weer vroeg dag. 
Truste, lief dagboek.

Frankrijk was bewolkt, daar keken we op neer

Goed volk

Dat was de laatste in de Canadese serie. Goeie avond, alle cues geraakt, niks uit het dak komen vallen, niemand gewond geraakt. Alles weer opgeruimd en met veel plezier afscheid genomen van de mensen me de week door hielpen. Fijn volk. Vanmiddag mocht ik al weer buiten spelen, en dat is hier leuk. Ernstig grote stad waar downtown ( precies waar ons hotel en theater staan) veel te doen is. Gisteren opende als extraatje een soort straattheaterfestival, dus vandaag was er het nodige te zien. 

Al vind ik de leukste dingen de kleine toevalligheden. Zo liep ik langs een steegje, waar een hele dikke kale man naast zijn auto, met open kofferbak, jurken stond te verkopen aan een schreeuwende groep Indiase vrouwen. Ik kijk verbaasd naar het tafereel, hij ziet mij, steekt een duim omhoog en roept; "The sun is shining and I'm doing fine!"

Overigens zijn er ook de nodige permanente attracties. Zo staat er een hele rij overdekte schommels die als je er op schommelt muziek maken en 's avonds is het zitje van de schommel verlicht. Omdat de schommels zo'n beetje de hele tijd bezet zijn,geeft dat een mooi beeld. En dat tussen grote gebouwen met enorme videoprojecties erop. Ze doen wel hun best om er wat van te maken. 

Vanmiddag naar de kerk geweest, althans, plaatjes gemaakt in een kerk.
Dus zonder voor de hand liggende referenties over wat er in de biechtstoel gebeurde, of hoe de bouw destijds gefinancierd is, hier wat plaatjes.

Gister schreef ik dat de lente hier nog moet beginnen. 
Alsof ie het er om deed,
stond om de hoek bij het hotel een boompje heel erg het tegendeel te bewijzen:

Blaadjes

Zomaar drie plaatjes.

De lente is hier pas nauwelijks begonnen,

de eerste blaadjes komen langzaam aan de bomen, 

en 's avonds zitten mensen met een dikke jas aan op terrassen.

Koud? Nee joh, in de winter dan is het koud!

Pas sinds 1964 varen er het hele jaar door hier boten op de rivier, 

daarvoor waren de ijsbrekers niet sterk genoeg om er doorheen te komen.

Over een maand is het bruin groen geworden

Get down, down, down!

Terwijl ik de Mont Royal beklom realiseerde ik me waarom deze stad zo heet. Ja, dat krijg je als je niet netjes met de VVV gids in de hand aan je trip begint. En die Mont is de flauwste niet, zo'n 168 meter omhoog. Eerst paden en de  laatste 60 meter trappen. Terwijl ik, met de van mij bekende soepele tred, de trap beklom, kwam er een klas pubers naar beneden gerend. Onder werden ze opgewacht door de schoolnazi gymleraar die,"Come on, you're over 6 minutes, get down, down, down!" stond te brullen. Rood aangelopen, bezweet, binnensmonds scheldend daalden de pubers de trappen af.

Boven op de berg bleek het park meer op een bos te lijken. Een beekje, wat eekhoorns en rust. Heerlijk na al dat gedoe onder de grond in het theater. Beetje spelen met een flitser, kijken of zo'n beest wil blijven zitten, terwijl ik de instellingen verander (nee). Of dat ie misschien een stuk meuslireep wil (ja) en dan voor de flitser die op wil eten (nee).

Voorstellingen gingen goed, al merk ik dat het er toch aardig in hakt, om 17.00 mijn spullen installeren en licht opnieuw stellen, vanaf 17.30 komt iedere choreograaf vragen om iets aan te passen. 19.30 showtime tot iets na tienen. In uren eigenlijk geen lange dag, maar zonder pauze, wel heel veel dingen die op de seconde moeten kloppen, en klaar moeten staan. Oefening baart kunst, dus dat zal vast ook wel gaan wennen.

Morgen de laatste show hier, breken we het zaakje al weer af, zijn we zomaar een week verder.

Wokwokwok

Zo zijn er dagen dat ik geen moer beleef en op het eind van de dag toch een blog vul.

De afgelopen dagen waren het omgekeerde. In twee dagen moeten 5 voorstellingen van licht en geluid worden voorzien. In verschillende stadia van voorbereidheid kwamen ze naar Montreal. Aan mij om het zaakje aan elkaar te plakken. En het is gelukt. 

Met de tong op de schoenen en de hakken over de sloot, maar uiteindelijk was het een prima première vanavond. Op een schoonheidsfoutje na ging ie goed. 

Ik wist tevoren dat het krap zou worden, maar had het misschien toch nog onderschat.Vier uur per dansje de tijd betekent dat er niks mis kan gaan, of de tijd is op. En er is geen reservetijd. Ja, mijn lunch, diner en slaaptijd. Die gingen er dan ook aardig aan. Als een arbo-inspecteur een dag had meegelopen had ie zich naderhand in zijn graf omgedraaid. Maar ja, zoals de Duitsers zeggen: "The show must go on."

Vandaag eindelijk een paar uur de tijd om iets van de stad te zien. Zondagmiddag maakte ik een wandeling en sindsdien zag ik vier keer de route hotel-theater en vice versa. 

Mooie stad, grote stad en opvallend stil. Mensen claxonneren hier niet of zelden. Alsof de auto's stiller zijn. Misschien komt het door de brede straten. Ook opvallend weinig sirenes. Al compenseren ze het wel, door als ze eenmaal er door moeten, een heel scala aan geluiden te kunnen gebruiken. Niet alleen het traditionele tatu, maar ook tuuudaaa, wiewiewiewiewie, wokwokwok en meuhaaahoe.

We hebben een zeer diverse club om mee op tour te gaan, ben heel benieuwd hoe dat onderling gaat verlopen. Langzaam beginnen zich al wel contouren af te tekenen met wie het prettig werken is en met wie het pittig gaat worden. De taalbarrière speelt ook hier een grote rol. Ik betrapte mezelf er vanavond op, dat het al als een opluchting voelt om met mensen te praten die vloeiend Engels spreken. In een stad die in praktijk tweetalig is, blijkt Frans toch wel heel duidelijk de overhand te hebben. Dat gaat helemaal leuk worden in Bordeaux, waar naar verluidt Engels niet eens een officiële taal is.