Gil

Als huisfotograaf bezoek ik zo nu en dan concerten die ik anders niet gezien zou hebben. Dat pakt wel eens heel goed uit. Vandaag wist ik al vrij snel waarom ik zonder camera niet gegaan zou zijn. Bij binnenkomst bleek de zaal bijna leeg. dat wil zeggen, er waren wel zo'n 150 bezoekers, maar driekwart daarvan stond tegen elkaar aan strak voor het podium. Op dat moment moest het voorprogramma nog beginnen. Bakvissen klonteren graan samen.

Diezelfde bakvissen hadden de hele middag voor de ingang gestaan, gezeten en gelegen onder een dekentje. Een van de moeders was zelfs lunchpakketjes komen brengen. Navraag leerde dat een groepje de hele tour, 8 shows in Nederland, aan het bijwonen was. Nou ken ik dat van zestig plussers bij Fred Eaglesmith, die nemen een week vakantie en rijden ook een week door het land om overal de shows te zien. Maar die hebben doorgaans werk en kunnen hotels en reizen betalen. Van een krantenwijk of vakkenvullersbijbaan is het andere koek. Daar zal door familie bijgesprongen moeten worden.

Het voorprogramma bestond uit een jongetje nauwelijks ouder dan de meisjes op de eerste rij. We twijfelden of ie al schaamhaar had. Nou hoeven muzikanten dat van mij niet perse op het podium te laten zien, maar bij voorkeur wel al hebben. Met gegil werd hij begroet. Het bleken vijf meisjes te zijn die dat de rest van de avond vaker zouden gaan doen. Waarschijnlijk de types die vanmiddag probeerden onderkoeld te raken bij de voordeur naast het tochtige stationsplein. Het jongetje zong een paar zoetsappige liedjes en frommelde wat er bij op zijn gitaar. Binnen twintig minuten was ie klaar.

Terwijl er niets omgebouwd hoefde te worden duurde de change-over bijna een half uur. De jongen loopt op, de meisjes gaan weer gillen. Deze zanger heeft een bandje mee. Net als hij gekozen uit de catalogus van mooie jongens die muziekles gehad hebben. De wervende tekst op de site vertelde dat hij "de gave bezit om met minimale elementen een grootse en authentieke sfeer aan zijn nummers mee te geven" Zo kan je dat ook noemen. Het klinkt wel sympathieker dan: "Dertien in een dozijn doorsnee gejatte deuntjes. Zielloos gebracht door verveelde jongens en teksten die van de Engelse Kinderen voor kinderen gekopieerd lijken". Maar goed dat ik fotografeer en niet de marketing doe.

Ze werkten zich zonder zichtbaar plezier netjes door hun set heen. Toen het blokje aangebroken was waarbij de rest van de band van het podium verdween en de held alleen over bleef met zijn gitaar volgde ik hun voorbeeld. Hoogste tijd om weer eens op te zouten. Die foto's ontwikkelen zichzelf niet. De laatste Gogo Penguin lekker hard er bij aan. 
Ook jonge Engelse muzikanten trouwens, maar wel zonder gillende pubers. 
En ongetwijfeld met schaamhaar.