BTW

Blijven ademen.

De belastingdienst vond dat ik mijn btw afdracht niet tijdig voldaan had.
Dat kan.
Wel jammer, want ik heb het afschrift van die afdracht met een datum die ruim binnen de marge valt.  Dus even bellen om het recht te zetten.

Dan kom je in een menu terecht waar je keuzes mag maken.
Na een paar speelbeurten wordt er gevraagd om mijn BTW-nummer of burgerservicenummer in te voeren.

Ik snor het wonderbaarlijk snel op, al zeg ik het zelf.
Ik wil eerst mijn BTW nummer intikken, maar daar staan letters in. 
En bij een telefoonverbinding kan ik op mijn telefoon tikken en vragen om een toetsenbord, 
maar daar staan alleen cijfers op. Dan maar mijn BSN nummer.

Na het intoetsen van drie cijfers krijg ik de mededeling dat het minimaal 9 cijfers moeten zijn. Nog eens. Na zes cijfers dezelfde mededeling. 
Nu nog sneller. 
Blijven ademen. 
Net binnen de limiet tik ik alle cijfers.

Bingo.
Ter verificatie zal zo meteen gevraagd worden naar de drie laatste karakters van mijn inlogcode van de belastingdienstsite. 
DAFUK?
Blijven ademen.

Nog voor ik kan gaan zoeken volgt de mededeling dat alle medewerkers in gesprek zijn en dat de verbinding verbroken wordt.
En klik volgt en de verbinding is weg.

Blijven ademen.

Leuker kunnen we het niet maken

Lekker makkelijk

Nauwelijks tekst.

Maar wel een paar korte filmpjes.

Geen paniek, de mannen met de stretcher zijn hier

Lekker paardrijden, maar niet hier

Leuk dat haar, maar niet hier

Hier is nog een bijzondere animatie

Bok

Hij stond gewoon op zijn plek. Fijn. 

Van die dingen waar je op kan rekenen. 

Jaar in jaar uit staat ie op hetzelfde duin. 

Een keer bovenop, nu aan de onderkant. 

Vast aan een touw scharrelt ie zijn rondjes. 

Tien meter verderop een wit geitje wat vorig jaar nog heel klein was.

Toen poseerde ze vrolijk op haar hok en nu weer. 

Destijds bokte ze een paar keer tegen mijn been. 

Daar was ze nu te groot voor geworden. 

Vond ik dan. Zij had er nog wel plezier in

.

Erik de bok was zijn bekende vriendelijke zelf. 

Even poseren en dan geaaid worden. 

Alsof de deal na een paar jaar voor ons allebei duidelijk is. 

Weinig dieren heb ik zo vaak op de foto gezet. 

Vorige zomer liep ie mank door een hondenbeet,

daar had ie nu geen last meer van.

Een grote afdruk hangt al jaren boven mijn bank.

Toch fijn om hem weer even in het echt te zien.

Lintje

Stel dat je wil weten hoe het voelt.
Hoe het voelt om onderweg naar de Hermitage te zijn 
en opeens een andere afslag te nemen.
Ongepland naar het gemeentehuis te gaan
en dat het dan langzaam doordringt dat je een lintje krijgt.
Omdat dat de koning behaagt.

Dan blijkt iedereen om je heen er van te weten 
en komen ze allemaal proosten en bloemen brengen
en lachen en feliciteren.
Vrienden en collega's en familie zitten allemaal in het complot.
En vragen of je echt van niks wist.

Ondertussen loop je je te verbazen en te stralen.
Want iedereen anders dan jij,
verdient misschien wel meer een lintje,
maar eigenlijk heb je toch best veel gedaan, 
in zo'n vijftig jaar vrijwilligerswerk.

Stel dat je wil weten hoe dat voelt, 
dan moet je mijn moeder dat eens vragen.
Die weet dat precies.

Gil

Als huisfotograaf bezoek ik zo nu en dan concerten die ik anders niet gezien zou hebben. Dat pakt wel eens heel goed uit. Vandaag wist ik al vrij snel waarom ik zonder camera niet gegaan zou zijn. Bij binnenkomst bleek de zaal bijna leeg. dat wil zeggen, er waren wel zo'n 150 bezoekers, maar driekwart daarvan stond tegen elkaar aan strak voor het podium. Op dat moment moest het voorprogramma nog beginnen. Bakvissen klonteren graan samen.

Diezelfde bakvissen hadden de hele middag voor de ingang gestaan, gezeten en gelegen onder een dekentje. Een van de moeders was zelfs lunchpakketjes komen brengen. Navraag leerde dat een groepje de hele tour, 8 shows in Nederland, aan het bijwonen was. Nou ken ik dat van zestig plussers bij Fred Eaglesmith, die nemen een week vakantie en rijden ook een week door het land om overal de shows te zien. Maar die hebben doorgaans werk en kunnen hotels en reizen betalen. Van een krantenwijk of vakkenvullersbijbaan is het andere koek. Daar zal door familie bijgesprongen moeten worden.

Het voorprogramma bestond uit een jongetje nauwelijks ouder dan de meisjes op de eerste rij. We twijfelden of ie al schaamhaar had. Nou hoeven muzikanten dat van mij niet perse op het podium te laten zien, maar bij voorkeur wel al hebben. Met gegil werd hij begroet. Het bleken vijf meisjes te zijn die dat de rest van de avond vaker zouden gaan doen. Waarschijnlijk de types die vanmiddag probeerden onderkoeld te raken bij de voordeur naast het tochtige stationsplein. Het jongetje zong een paar zoetsappige liedjes en frommelde wat er bij op zijn gitaar. Binnen twintig minuten was ie klaar.

Terwijl er niets omgebouwd hoefde te worden duurde de change-over bijna een half uur. De jongen loopt op, de meisjes gaan weer gillen. Deze zanger heeft een bandje mee. Net als hij gekozen uit de catalogus van mooie jongens die muziekles gehad hebben. De wervende tekst op de site vertelde dat hij "de gave bezit om met minimale elementen een grootse en authentieke sfeer aan zijn nummers mee te geven" Zo kan je dat ook noemen. Het klinkt wel sympathieker dan: "Dertien in een dozijn doorsnee gejatte deuntjes. Zielloos gebracht door verveelde jongens en teksten die van de Engelse Kinderen voor kinderen gekopieerd lijken". Maar goed dat ik fotografeer en niet de marketing doe.

Ze werkten zich zonder zichtbaar plezier netjes door hun set heen. Toen het blokje aangebroken was waarbij de rest van de band van het podium verdween en de held alleen over bleef met zijn gitaar volgde ik hun voorbeeld. Hoogste tijd om weer eens op te zouten. Die foto's ontwikkelen zichzelf niet. De laatste Gogo Penguin lekker hard er bij aan. 
Ook jonge Engelse muzikanten trouwens, maar wel zonder gillende pubers. 
En ongetwijfeld met schaamhaar.

Onderhoudend

De Denen van D/Troit stonden in een bijna leeg zaaltje.

Maar ze gaven geen kik. Speelden gewoon heel strakke rhythm 'n blues.

De zanger had met zijn spastische moves wel iets van Joe Cocker,

maar dan gelukkig zonder de aanstellerige zang er bij. 

Een onderhoudend orkestje, die Denen.

Roze

Is het heerlijk zomers weer in april, 

trekt de zaak in no-time dicht.

Een paar spetters

en dan een dikke hoosbui.

Rukwinden in de stad.

Waait de roze bloesem die begin van de week 

pas tevoorschijn kwam,

als een roze sneeuw over straat.

Lijkt de parkeerplaats bijna

een poesie-album.

Rust

Bij mijn wandelingen door de Ooij wende ik me aan om geen koptelefoon te dragen. 
Zowel voor mijn veiligheid, ik hoor een hengst graag aankomen, maar ook voor meer rust. Dat bevalt prima. Even niks, gewoon wind, wat vogels, niks.
Vandaag liep ik door de dierentuin en ik heb toch doppen ingedaan. Voor de veiligheid hoef je dat niet te laten, tegen het domme gelul van andere bezoekers helpt het wel.
En het gekrijs van hun kinderen. 
En de manier dat ouders daar op hun beurt weer mee omgaan.
Die teksten zijn antropologisch ongetwijfeld ontzettend interessant, 
maar ik kom er voor mijn lol.

Nou had ik net een lekker rustgevend plaatje aanstaan van een band die ik twee dagen geleden zag spelen. Exeye. Weer zo'n concert wat er voor zorgt dat ik de muziek opeens wel begrijp. Sommige clubs maken zulke complexe/lastige/intense muziek dat alleen een plaat niet genoeg is om het te doorgronden. Dan helpt het om midden in de orkaan te gaan staan en tot je te laten doordringen. Dat lukte. Zo kon ik vandaag tussen de toeristen door stappen zonder hele nare dingen te gaan denken. 

En hoe klinkt dat deuntje dan?
Nou zo, luister maar hier. (Ik heb het rustigste ding uitgezocht, want de meeste extrabelegen-lezers waren helaas niet bij dat concert)

Grijs

Weer twee dagen eten gefotografeerd. 
Puzzelen met licht en compositie.
Proberen een overzicht te houden over het totaal.
Is het niet te donker of te licht.
Klopt de balans voor het hele boek? 

Ter compensatie van een paar hele kleurrijke foto's maakte ik deze.
Van een gerecht wat een tamelijk grijze band uitzocht.

Met drie flitsers prutsen om te maken wat ik in mijn hoofd had

Zo komt ie dan er uit,

Grijs met een smakelijke curry

Kip

Kan je ook allergisch zijn voor groenten? Of gewoon voor gezond en lekker eten? Misschien wel. Horace Andy brak het in ieder geval behoorlijk op. Zijn dagelijkse dieet van Kentucky Fried Chicken had ie vanavond doorbroken door kip van de catering te eten. Iedereen was er over te spreken geweest, maar de oude baas trok het niet. De kip kwam er weer uit. 
Veertig minuten voor de show moest beginnen was ik mijn flitsers in de lift aan het zetten en kwamen er twee oude mensen voorbij geschuifeld. Dat bleken Horace en zijn vrouw. Voetje voor voetje op weg naar het hotel. Oké, da's interessant.

De rest van de band maakte zich geen zichtbare zorgen, die staken er nog maar eens eentje op. De wietwalm kwam bijna vloeibaar onder de deur van de backstage rookruimte uit. De drummer stond tegen de deur van de drankopslag aan te duwen. "Why won't it open? My drink is in there and my phone! Man, I've got to get in my dressing room."
Ik zeg - The dressing rooms are upstairs, en ik wijs omhoog.
"Ah, right, thanks man"

Horace kwam precies op tijd terug voor de show en zag er al iets beter uit. Of de liftfoto na de show kan= Natuurlijk. De band gaat op, speelt een nummer. De bassist kondigt de zanger aan en ze spelen een tweede nummer. Naar mate dat vordert zie je ze elkaar aankijken met een blik van:"Waar blijft ie, hij had er al moeten zijn?". Bleek dat ie backstage toch eerst nog zelf ook een toeter in brand moest zetten. Zichtbaar opgeknapt komt ie tijdens het derde nummer het podium op gewandeld. 

Goeie show, strakke band, ongelooflijk strak als je meetelt wat er gerookt was. 
De zaal danst, Horace zelf ook. 
Morgen gewoon weer KFC.

Nyma

Naast de Vasim ligt het terrein van de Nyma. De Nijmeegs Maaststrichtse kunstzijde fabriek. Nou is de fabriek al een tijd dicht en zijn er plannen om wat nieuws te gaan ontwikkelen. Normaal koopt een projectontwikkelaar zo'n plak grond en prakt er smakeloos neer waar het meest aan verdiend wordt. Deze keer gaat de gemeente zelf aan de slag. In de hoop dat er een meer creatieve bestemming voor gevonden kan worden. 

Naast de Vasim en de Honig kan dit een derde stuk Nijmegen West worden waar wel hard gewerkt, maar niet perse veel geld gemaakt wordt. Vandaag was ik bij een rondleiding op het terrein. De staat van ontbinding van de gebouwen is bijna on-Nederlands. Meestal gaat het eerder plat. Hier kregen de elementen de tijd om de zaak vast wat af te breken. Het levert in ieder geval wel mooie ansichtkaarten op. 

Klusje

De weg naast het theater dampte. Letterlijk.

Vers heet asfalt waar water op lekte.

Jammer genoeg precies de straat voor het theater waar ik vanochtend moest zijn.

Terwijl mijn Tomtom zich verslikte in de wegwerkzaamheden en ik mijn toch al idioot korte bouwtijd weg zag tikken bedacht ik me waar ik weer aan begonnen was.

Gewoon een klusje voor de dansopleiding.

Alleen bleek hoe dichter de klus bij kwam, hoe weinig er duidelijk was.

Geen lichtplan, geen muziek, geen cues. Of in ieder geval niet iets wat ik mee kreeg.

"Dat weten die studenten zelf wel, jij hoeft het alleen aan te zetten."

Ja ja. En in een uur te hangen, te kleuren, te prikken en te stellen.

Om dan binnen drie kwartier vier dansjes te belichten.

Allemaal acht of negen standen, da's door timmeren.

Gelukkig heb ik zoiets eerder gedaan.

Gelukkig bleek het allemaal te werken. 

Zowel de technicus van de schouwburg,

de spullen daar en zelfs de studenten.

De meeste wisten wat ze wilden, een enkeling kwam met dingen als:

"And now I need light."

-Oké, where?

"On the stage"

-Thats cool, thats where all the lights are pointed at. Any specific lights?

"Just there and all white please"

Dan stel ik wat voor en vonden ze het meestal goed.

Terwijl de minuten voor opening weg tikten 

zat de student die het laatste dansje moest doen naast me te twijfelen. 

"No maybe a little more, no a little less."

"Yes that is good, or, or maybe a little less.

Or maybe blue?"

Ben ik blij dat het niet mijn eerste klusje was.

Geniepig

Aan mijn ontbijt, koffie, muesli, krantje.

Zitten ze te kijken naar me. En te smiespelen.

Heel zachtjes. Geniepig met z'n drieën. 

Af en toe draaide die gele even naar me toe, 

om als ik keek, snel de andere kant op te kijken.

Ik weet dat ze wat van plan zijn,

maar nog niet wat.

Daar ga ik ze maar eens over aan de tand voelen.

"Tand?"

Of nou ja, tand.

Je moet niet op alle slakken zout leggen.

Of misschien nu juist wel.

Medewerking

Sjokten die knollen een paar dagen geleden net weg als mijn flitsers goed stonden,
vandaag kreeg ik alle medewerking.
Voor, zij, achter.
Alle kanten werden uitgebreid getoond.
En nog een rondje voor als de eerste serie niet helemaal scherp was.
Da's ook wel eens lekker.

Schermen

"Achter de schermen"
Voor sommigen een bijna magisch begrip. Als je zelf de schermen neerzet nadat je ze uit de trailer getild hebt is de magie er aardig af. Zeker als het er een hoop zijn en ze ook nog eens voor de eeuwigheid gebouwd lijken in plaats van licht en makkelijk te verplaatsen. 
Gelukkig viel dat vandaag alles mee. wel veel, niet lompzwaar.

Het leukste vind ik vaak de zone tussen "op de planken"en "achter de schermen".
Tijdens de voorstelling, op het zijtoneel wordt gefluisterd, of uit volle borst meegezongen als het kan, maar vaker gefluisterd. Nog even een kostuum recht trekken en óp. Een knipoog een snelle slok water.

Decor met een 2d en een 3d douche

Ook acteurs en danser die het toneel aflopen en de milliseconde dat ze uit beeld van het publiek zijn beginnen te hijgen/vloeken/aan hun kont te krabben. Blijken het net mensen.

Vandaag ook. Ze loopt rustig af. Sprint de laatste vier meter in het donker waar een soort pitstop voorbereid is. Vijf kleedsters (!) vallen gezamenlijk aan. Andere pruik, jasje uit, blouse uit, broek uit, corset met nep-tieten af, ander shirt, andere schoenen, andere broek, make-up bijwerken, hond aantrekken (deze voorstelling had heel veel honden, allemaal door acteurs bespeeld) en binnen 12 seconden liep ze als een totaal ander personage weer op. Nou hadden ze deze show ook meer dan vijftig keer gespeeld, maar dan nog was het tempo van spoedverkleding verbluffend. 

Vooraf moest ik even op een collega wachten en bedacht ik me dat het buiten prachtig zonnig was, terwijl wij in het duister lampen aan het stellen waren. Op het voortoneel zie je hun belichter aanduiden hoe groot de bundel moet worden, -ZO- groot.

Terug in de polder

Dat was al even geleden. Of eigenlijk heel lang. Geen idee wat het precies was, waarschijnlijk het weer, werk, hoog water en andere bijzaken weerhielden me er van om tussen de knollen te gaan staan flitsen. Mooi dat ze bij de eerste poging netjes klaar stonden om net voor ik afdruk een paar stappen uit het licht te gaan staan. 

Om dan eens te kijken of je flitsers kan eten. 

Ik was bijna vergeten hoe het was om met ogen in je rug de hengst te volgen, flitsers te beschermen, niet in dampende kak te stappen en ondertussen nog een foto te maken. 

Zo, de VVV Nijmegen weer tevree

Een rode staartwarmer

En een paard wat ook zichzelf best wel Fabulous vindt

Vast

Als ik nou een paar gitaarelementen in een overdrukvat plak en dat met een lange veer verbind met een trommel, hoe gaat dat klinken?
Vast goed.

En als ik dan een parelketting op mijn viool leg, dan trilt dat vast lekker mee als ik speel.
Vast wel.

Ja, dan ga ik wel drummen en banjo spelen tegelijkertijd.
Weet je, ik buig me over de ballofoon en dan speel ik met een strijkstok de zijkanten.

Kijken we er een beetje moeilijk bij. 
Neuriën we heel gevoelig samen, 
rammelen we wat en piepen we er overheen.
Dan kan het eigenlijk niet meer missen.
Vast niet.

Puzzle

In het najaar komt er een boek uit, BandEet deel 2. Een boek over eten on the road. Interviews met muzikanten over eten en de recepten van de gerechten die ze bij Doornroosje's catering het lekkerst vonden. Ik mag de foto's van de gerechten maken en vandaag begonnen we er mee. Iedere gerecht is een puzzle. Welke compositie komt het beste uit? Welke licht werkt het beste en hoe maak ik dat? De eerste zeven gerechten zijn gefotografeerd vandaag, nog vijfentwintig te gaan.

De werkplek

 De linzen-uien qiuche die Pokey LaFarge uitkoos als zijn favoriet.

Pisbak

Verandering van spijs doet eten.
Of niet.

Als regelmatig concertbezoeker heb ik het in Nijmegen makkelijk. Een groot deel van de bandjes waar ik naar luister komen hier spelen. In een van de zalen of festivals. Heerlijk luxe. Kan ik er op mijn fiets naar toe. Geen gedoe.

Gisteren gingen we een paar bandjes kijken in Eindhoven. Bandjes die niet eerder in Nijmegen speelden. Dus op naar Dynamo. Op het festival met die naam ben ik een paar keer geweest, maar nooit in de zaal zelf. In 2005 kwam er nieuwbouw waar een buurthuis, sportaccommodatie en popzaal voor 550 bezoekers in een pand zaten.
We zagen alleen de entreehal en de popzaal. Drie security types aan de deur. Wat opvallend, bij deze show. Binnen bleken er nog meer te zijn. Bij een publiek wat grotendeels uit wiskundestudenten en systeembeheerders bestond. Niet bepaald een risicowedstrijd.

Het hoofdprogramma, Ne Obliviscaris speelde goed. Dat wel.

Tijdens het voorprogramma kwamen we de zaal in en die stond vol. Best verrassend, want niet de makkelijkste muziek. Vol genoeg voor ons om bij de ingang te blijven staan. Met een stevige koude tocht in mijn nek zag ik de Amerikanen van Allegaeon de zaal opwarmen. 
De bassdrums van de drummer klonken als een luide typemachine waar door een ADHD-baviaan met evenwichtsstoornissen op getimmerd werd. Misschien was het een Eindhovense vrijwilliger die was gaan drummen, of was het wel de drummer van de band maar had ie een serie tia's tijdens de show, het klonk nergens naar. Die bassdrums werden harder uitversterkt dan de rest van de band zodat er om heen luisteren lastig was.

Het hoofdprogramma, Ne Obliviscaris speelde goed. Dat wel

Vanwege de drukte waren de zichtlijnen niet optimaal. Maar er is een balkon in de zaal, dus daar maar eens proberen. Het balkon is groot, of vooral diep, zeker een meter of vijf, maar het heeft geen verhogingen. Zodoende heeft alleen de eerste rij bezoekers zicht op het podium. Jammer dat die eerste rij ook geen ruk zag, want iemand was vergeten om de truss met zaallicht niet omhoog te hijsen. Als die een meter hoger hing, en die ruimte was er, dan was er vrij zicht. Als iemand de vier grote luidsprekers op die truss ook aangezet had, was er in ieder geval nog kans op een goed geluid op het balkon. Maar ze stonden uit. 
Helemaal links op het balkon was er prima zicht op het podium, maar toen ik daar ging staan stuurde een security-type me weg, want "nou wordt het hier te druk". Terwijl het de enige plek boven met zicht op het podium was waar mensen niet tegen elkaar aan stonden.

Op het balkon zelfwas de tocht overigens nog steviger. Boven het podium bleken buizen te zitten die koude lucht de zaal in pompten, langs het plafond en via de achterwand waaide het in mijn kraag. In andere zalen wordt er naar gestreefd om wel te koelen maar de luchtsnelheid zo laag mogelijk te hebben. Misschien stelde een Eindhovense vrijwilliger de airco af, of wilde de monteur uitproberen of ie binnen ook kon vliegeren.

Het hoofdprogramma, Ne Obliviscaris speelde goed. Dat wel.

Sinds het gebruik van gaslampen in theaters word het frontlicht, de lampen die vanuit de richting van het publiek naar het toneel schijnen in een hoek van ongeveer 45 graden opgehangen. Steiler dan dat levert donkere oogkassen van acteurs of muzikanten op, lager dan dat slaat het podiumbeeld plat. Zoals een flits op een camera de foto dat ook kan doen. In Dynamo hebben ze het frontlicht zo laag mogelijk en zo ver mogelijk weg gehangen van het toneel. Niet omdat er geen andere plekken zijn, maar waarschijnlijk omdat een Eindhovens vrijwilliger dat wel een mooie plek leek.

Naast me aan de bar hoorde ik:" Hoezo kan ik hier alleen maar pinnen, net in de hal kon ik ook met cash betalen. Ik heb geen pin op zak. Moet ik nou dit bier hier laten staan en zes bier halen in de hal?" Dat moest ie inderdaad.

Het hoofdprogramma, Ne Obliviscaris speelde goed. Dat wel.

Navraag leerde dat er 450 kaarten verkocht waren en dat er dus op drukke avonden nog 100 bezoekers meer in de zaal gepropt worden. Net voor het hoofdprogramma wurmden we ons voor de mengtafels langs naar de rechterkant van de zaal. Daar was nog plek en stonden we niet onder het balkon zodat we meer kans op een fatsoenlijk geluid hadden. Dat klopte. Helaas is er geen deur aan die kant van de zaal en ook geen trap naar het balkon, dus voor toiletbezoek mochten we ons door de nu echt volle zaal persen om de uitgang weer te bereiken. Toiletten waar een lange stinkende pisbak zonder tussenschotten is. Met net genoeg ruimte om te staan en als iemand van de zit-toiletten de deur enthousiast open doet, krijg je die in je rug.

Gelukkig speelde het hoofdprogramma Ne Obliviscaris speelde wel goed.

De volgende keer ga ik ze kijken in een zaal waar ik ze ook kan horen en zien.