De zware diesel gaat op volle kracht. We draaien in de krappe haven.
Weg van de vaste wal. Op naar Oerol.
Het was een eindsprint om alles zo achter te laten, dan wel mee te nemen als ik wilde.
Niet de eerste keer dat de week voor Oerol een van de drukste van het jaar is.
Ook niet de eerste keer dat er heel veel foto's geselecteerd en bewerkt moesten worden.
Wel de eerste waar ik bij een opening van een expositie moest zijn, van mijn foto's.
Stonden er opeens collega's, vrienden en familie met cadeautjes en vriendelijke teksten om me heen. Een tikje ongemakkelijk, maar wel heel leuk. Via verschillende media was er ook aandacht voor.Langzaam aan ben ik niet meer de enige die denkt dat ik een fotograaf ben.
En dat is een goeie ontwikkeling.
Om me heen zie ik de usual suspects. Gezichten die ik alleen op Terschelling zie.
"De verwachte vaartijd is twee uur." Wie haast heeft moet niet naar Oerol.
Eens zien hoe ik dalijk mijn tent op ga zetten. Bij vertrek was het 24 graden, zonnig en windstil. Ondertussen, ondanks mijn korte broek, dichtbewolkt, 14 graden en windkracht 4.
Dat kan voor de buren op de camping wel eens vermakelijk worden.
Of een mooie gelegenheid om hun behulpzaamheid te tonen.
Uren later in het strandhotel... het strand ligt nog op dezelfde plek. Net als de rest van het eiland is er niets veranderd. Op de camping aangekomen bleken de buren hun tent al bijna te hebben staan. Alleen het voorste stukje nog. Mijn tent liet zich makkelijk plooien. Op de achtergrond hoorde ik de strijd met de luifel en vooral met elkaar. Ik schoof de stokken op hun plek. Zij ging uit protest in hun tent zitten. Hij er achter aan. Op gedempte toon werd er gevloekt. Ik timmerde mijn tent aan de Terschellingse grond vast en de overbuurman ging ze helpen. Nou ja, helpen. Tegen de tijd dat ik mijn binnentent vast knoopte hoorde ik een opgeluchte kreet. De tent stond en die van mij ook.
Zelfde bank, zelfde strand, fris gemoed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten