Strip

Op de heenweg hoorde ik een interview met een paar stripboekverkopers. Ze vertelden over een boek waarin mensen in twee universa door elkaar leefden. De een in het voor ons bekende tempo, de andere leefden hun leven in enkele seconden. Zij zagen de andere mensen vanwege hun extreem lage tempo meer als natuur dan als mensen. Dat idee bleef deze week hangen.

Veel Oerol bezoekers hebben een ander tempo dan ik. Te voet en op de fiets. Waar ik op de fiets stap om naar een andere plek te komen, twijfel ik over de bedoelingen van menig andere weggebruiker. Niet alleen staan ze bij voorkeur midden op een kruising  te overleggen, de tijd dat er getrapt wordt lijkt het meer op een sur place oefening dan op transport.  

Ik voel me regelmatig een van de personen uit dat boek, slalommend om de bejaarde theaterliefhebbers die als struiken op de weg staan. In de supermarkt en op weg naar de bar, stap ik over poncho's met bejaarden heen. Af en toe pulk ik er een uit de ribbels van mijn zolen. Meestal weet ik ze aardig te ontwijken. Eenmaal aangekomen schakel ik terug en zit ik schijnbaar roerloos op een stoel. Stripboekliefhebbers weten wel beter, die herkennen een superheld ook als ie niet in zijn uniform de wereld aan het redden is.

Langs de weg stond een groepje oudere festivalgangers met rode poncho's aan