Puscifer

Luidruchtig moest de verbouwing besproken worden en de nieuwe kapster en, ja hoor, de sportuitslagen. Alles op een volume dat ruim boven de muziek uit mijn dopjes kwam. In een stoptrein lijken trouwens nog meer mensen in een dialect te spreken. Met slechts een kwartier vertraging hobbelen we via ieder kromgetrokken trottoir wat ze een station noemen naar Arnhem. De verwarming staat op standje grill zodat het met een maximale luchtvochtigheid nogal tropisch aanvoelt. Exotische varens steken de kop op tussen de bagagerekken. Nou ja, bagagerek,  met wat persen past er vast een kinderrugzakje in, maar een echte tas, laat staan koffer, past nooit. Gelukkig hoef ik zelden met de trein. Om me heen zien ze er uit alsof ze dat wel vaak moeten. Postnatale abortie is zo gek nog niet. Met de wilde frisheid van limoenen zit ik veel te vroeg hier te zweten. En waarom? Omdat mijn auto gisteren weigerde te starten en ik dus met de trein verder ging. Verder naar Utrecht in daar Puscifer te gaan kijken. 

Dat dat geen doorsnee band is wist ik, maar wat ze live kwamen brengen was toch een verassing. Het voorprogramma 'Luchafer' bleek een half uur American Wrestling te zijn met Mexicaanse worstelmaskers op. In een full-size boksring. Twee mannen en twee vrouwen die de strijd aangingen. Het volledig geregisseerde spektakel was zo flauw en zo Amerikaans dat het weer grappig was. Toen uiteindelijk een in het zwart geklede Spiderman de worstelaars met pure magie de ring uitwierp waren ze klaar. De clip van het titelnummer van de laatste plaat bleek een voorschot te zijn. Net als deze.Twee minuten ombouwen en Puscifer zette in. En hoe. Wat een band, wat een geluid en wat een zanger. Doorgaans is ie de zanger van Tool, maar in zijn vrije tijd houdt hij er wat hobbyprojecten op na. Net als bij Tool speelt ie wel de hoofdrol, maar staat ie nooit in het licht. Om het af te maken hield hij ook een worstelmasker met hanenkam op. Rare vent. 

Zeer geconcentreerd werd er gespeeld. Om de paar nummers was er een korte onderbreking om de worstelaars weer in de ring te laten. De rest van de tijd zaten ze op twee kleine tribunes aan de zijkant van het podium. Op gezette tijden barsten ze in dans uit. De belachelijkste choreografieën zien er nog erger uit als ze door gespierde mannen in glimmende worstelpakjes uitgevoerd worden. Al met al was de show beter dan ik gehoopt had. Perfect geluid, goed licht, fijne band. En voor de verandering geen telefoons in de lucht om alles te filmen en te fotograferen. Het gebouw hing vol met printjes waar duidelijk gemaakt werd dat dat niet toegestaan was, op straffe van verwijdering uit de zaal. Iedereen hield zich daar aan. Fijn om eens niet tegen een zee van oplichtende schermpjes aan te kijken. Iets waar ik wel aan wil wennen.

Op de terugweg hield de NS ons ook lekker op de hoogte