Maceo

Gister Fred Delfgaauw die dit jaar jaar zijn 35 jarig jubileum in het theater vierde. Vandaag zou daar om gelachen worden. Maceo Parker was op bezoek. Die begon in 1964 in de band van James Brown en is sindsdien onderweg.Een tijd met George Clinton's parliament dan weer een paar jaar met Prince. Toch andere koek. Weer werd mijn vooroordeel bevestigd. Mannen die lang touren, worden daar relaxed van. De sfeer backstage was iets tussen uitgelaten en volkomen ontspannen in. Of wij op de foto willen? Geen probleem. 
Fijn volk.

Omdat de portretten 2 minuten voor de show waren, kwam ik de zaal pas in toen die helemaal vol stond. Ik wurm me een beetje vooraan er tussen en krijg direct commentaar. Ik leg uit dat ik maar een paar nummers blijf en dat ik net backstage wat portretten maakte en liet ze op de achterkant van mijn camera zien. Twee dames dreven bijna weg. Duidelijk heel erg fan en makkelijk onder de indruk. Nee hoor, ik kon best voor ze gaan staan, ze hadden alle begrip en waar ze die foto's terug konden zien? (Gewoon op de Roosje site)

Tegen de tijd dat ik dacht het zaakje wel rond te hebben en mijn spullen in begon te pakken sprak hun tourmanager me aan. Of ik wist dat Candy Dulfer straks ook nog een paar nummers mee zou doen en of ik die ook op de foto wilde zetten? Dat soort tips helpen.

Een van de zangeressen bleek de nicht van Maceo te zijn. Erg enthousiast type en tijdens "Stand by me" mocht ze loos gaan. En dat deed ze. Alle registers werden open getrokken, de gekste moves gemaakt en ze straalde tot op het balkon. Ik stond aan de zijkant van het podium en hoor Maceo trots tegen Candy zeggen:"That's my cousin!" Na haar nummer stuiterde ze aan de zijkant gewoon door met een enthousiasme wat zeer aanstekelijk werkte.

Overdag stond ik nog de Reisopera mee te bouwen. 

Trailer na trailer met spul. Veel spul.

Vooraf was de keuze dus Mozart of Funk. 

Waarschijnlijk heb ik de juiste keus gemaakt. 

Al is het maar omdat Mozart toch nooit op de foto wil.