Mischien was het omdat het al lang geleden was dat ik er eens uit was, of misschien gewoon omdat het heel leuk is, keek ik dit weekend naar mensen die een kunstje kunnen.
Vrijdag zag ik een toneelvoorstelling waar het jammer zou zijn als ik er iets over zou zeggen. Zaterdag stond Oddstream op het programma, een licht en high-tech festival in de oude Honig fabriek. Mooie opzet, leuke ideeën en best veel installaties deden bijna wat de bedoeling was. Later die dag door naar de oude energiecentrale waar Bot een voorstelling op locatie maakte. De overweldigende omgeving was met veel smaak gebruikt als decor/instrument/medespeler. Mooie liedjes werden afgewisseld met een bak herrie. Jammer dat alle voorstellingen al uitverkocht zijn, want een absolute aanrader. Zondag speelde een van mijn favoriete bandjes hier om de hoek. De luxe om maar 4 minuten te fietsen om gave concerten te zien is erg fijn. Enkele bezoekers die ik sprak moesten echt nog anderhalf uur rijden voor ze weer thuis waren.
Cattle Decapitation stond op het programma. Ik schreef eerder over ze, toen de laatste plaat uit kwam en opnieuw bij mijn favoriete platen van 2015. Nu dus om de hoek. En hoe. Ze spelen op zo'n idiote tempo's zo'n ingewikkelde dingen dat ik heel benieuwd was of ze dat live waar konden maken en hoe het zou klinken. Het waarmaken bleek geen enkel probleem. Met gemak speelden ze hun acrobaten-deathmetal. De geluidskwaliteit was niet optimaal, al stond het tegen het einde van de show wel lekker. De drummer bleek een aardig Gattling machinegeweer imitatie in huis te hebben, met de kanttekening dat hij geen opstarttijd nodig had om aan te gaan.
De band speelde deuntjes met prozaïsche titels als Forced Gender Reassignment en het sfeervolle Projectile Ovulation. Het publiek vierde het feestje volop mee. Net achter de pit heb ik me staan bescheuren om de meligheid van de rockers voor me. Bij de meest brute teringherrie waren twee grote kale mannen een dansje aan het doen als middeleeuwse hofdames. Tussen duim en wijsvinger werden de t-shirts aan beide zijden een beetje opgetild terwijl de kisten maat 47 frêle danspasjes maakten. Twee anderen hielden een achtervolging, de een met zijn hand als wapperend hanenkammetje op zijn hoofd, de ander met zijn armen als slurf voor zijn gezicht. Blijkbaar inspireerde dat en besloten een paar jongens bij elkaar op de rug te klimmen en op die manier twee aan twee tegen elkaar aan te gaan beuken.
Niet iedereen hoefde wat te doen om mij te doen glimlachen. De twee vrienden die voortdurend blikken van herkenning en waardering uitwisselden waren een feest voor het oog. Een was heel groot, kaal en dik, de ander mini, schraal met blond piekhaar. De overeenkomst was duidelijk, dít was de show waar ze voor kwamen. Dít was het moment om te genieten. Naast hen stond een meisje, 40 kilo bij een meter negentig. Heel lang stijl haar, en een teint alsof ze nog nooit buiten was geweest. Volledig stoïcijns bekeek ze de show. Geen beweging, geen meetappend voetje, niks. Het gros van de bezoekers wiegde het hoofd mee op de groove, dronk een biertje, schreeuwde tussen de nummers mee om meer. Een mooie verzameling van tevreden mensen op zondagavond.
Bij binnenkomst vroeg de zaaltechnicus aan de bands of ze een belichter mee hadden. Dat bleek niet het geval. "I'll colour all the spots pink for tonight", zei hij tegen een paar bandleden, waarop zij reageerden met een hoog stemmetje:
"Oh lovely, we love to look good in pink".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten