Het leek me een goed idee om tussen de buien door op paardenjacht te gaan. De vorige keer waren ze ontsnapt, nu moest het anders. En hoe moeilijk kan het zijn, Een paard is toch al snel tweeënhalve meter bij twee. Keer dertig paarden kom je makkelijk aan honderdvijftig vierkante meter paard, daar kijk je niet makkelijk langs of overheen. Blijkbaar hebben ze zich ingegraven, of doen ze een winterslaap bij familie met een appartementje, ik vond ze weer niet.
De modder van de vorige keer was ondertussen aardig ingeklonken. Toen was het dan ook erg drassig. Bij die speurtocht verloor ik regelmatig bijna een laars aan de blubber. Maar mooi dat ik won! Ik zal me daar mijn fijne stappers af laten nemen door wat laffe modder. Dan hadden ze buiten mij gerekend!
Het was een schrale troost, maar de drie minipaarden die een stukje verderop staan, wilden wel. Althans, eentje wil wel, de andere twee zijn te schuw om op de foto te mogen.
Deze wil aaien en aandacht. Als attractie deed ie, en zeker niet onverdienstelijk, vandaag een eenhoorn na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten