Drie jaar Fredloos. Een heel eind de kritische grens. Niet eerder duurde het de afgelopen twintig jaar zo lang dat Fred hier in de buurt kwam. Deze week iedere dag. Voor mij geen Fredhead-taferelen, maar slechts een keer. Negen hoog, in Utrecht. Het was de minst exotische locatie deze week, maar wel het gemakkelijkst met de trein te bereiken.
Tif Ginn stond aangekondigd als het voorprogramma. Ze kwam op op glitter-stiletto's van zeker 20 centimeter, een jurk die maar net paste en een hoofd en kapsel wat het midden hield tussen Patsy uit Absolutely Fabulous en Dolly Parton in een valse bui. Helaas klonk ze meer als Patsy dan als Dolly. Maar dan uit South-Texas. De band bleek Fred's nieuwe begeleidingsband. Gelukkig bestond de set maar uit vier nummers en twee mislukte grappen. Korte pauze en het hoofdgerecht kon geserveerd worden.
Fred Eaglesmith had er zin in. Met hoed en brede grijns ging ie er tegenaan. De band klonk iets beter dan tijdens het voorafje, maar bleef wonderlijk. Wonderlijk in de zin dat Fred het voor elkaar krijgt om jaar in jaar uit met een op zijn best matige set muzikanten te reizen. Al weer 10 jaar geleden kwam Wille P. Bennet voor het laatst mee, geweldige vent en unieke muzikant. Helaas kreeg hij snel daarna een hartaanval op het podium en begaf het binnen een maand. Blijkbaar valt het niet mee om muzikanten te vinden die 250 shows per jaar willen en kunnen spelen, overleven en ook nog een instrument echt beheersen.
Ondanks alles stond Fred daar weer rustig uit zijn indrukwekkende oeuvre de ene na de andere parel te trekken. Makkelijk kiezen op die manier. Weliswaar te snel, te hard en te slordig gespeeld. Maar het maakte me geen moer uit. Tegen de tijd dat ie 'Water in the fuel', inclusief het hele lange intro speelt, ben ik gelukkig. Muziek die al een hele tijd bij de soundtrack van mijn leven hoort. Eindeloze ritten in busjes werden makkelijker met Fred. Met nummers over boeren, hoeren, vrachtwagenchauffeurs en sneeuwploegrijders die het allemaal zwaarder hadden dan ik, kwam ik de tocht makkelijker door. Vanavond kwamen de nodige herinneringen aan klussen, reizen en vrouwen uit het verleden omhoog. Goed om er even bij stil te staan en fijn om te realiseren dat ik zijn muziek nu veel minder nodig heb.
Tif wist zich tijdens de toegift nog aardig te revancheren door een hele fijne mandolinepartij te spelen bij 'Kansas'.
Even was het geluid goed, klein en mooi.
Kippenvel.
Ik kan er weer even tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten